Liefde, het is een moeilijk iets. Daar weet Frank Sinatra alles van, hij zong er nog over op zijn vorige album. Als ik naar zijn muziek luister, denk ik dat hij behoorlijk wat liefdesverdriet heeft doorstaan. Hij heeft echter ook van de mooie kant (ja die is er ook!) van liefde mogen proeven. Daar zingt hij op dit album over. Voor mij is die kant van de liefde behoorlijk ver weg, ik zou bijna ontkennen dat die er is. Maar als ik dan dit album hoor, dan denk ik: ja, het bestaat!
Waar het vorige album behoorlijk zwaar en melancholisch is, met sombere arrangementen, en een Sinatra die met heel veel gevoeligheid over zijn verdriet zingt, is dit album juist vrolijk. Echter, dat is voor mij ook een nadeel. Waarom? Een van de dingen die het vorige album zo goed voor me maakte, was de sfeer. Een van de sfeervolste albums die ik ken. Dit album bestaat uit 15 vrolijke liedjes over hoe mooi liefde kan zijn. En ondanks dat ik elk liedje mooi vind, is een heel album me toch iets te veel.
Die sfeer was dus toch een bepalende factor. Nu die voor mij is weggevallen, denk ik bij de eerste vijf liedjes nog: weer zo'n leuk liedje. Bij de volgende vijf denk ik: pfff, weer zo'n liedje. En bij de laatste 5 heb ik het wel gehoord. Terwijl, als ik een willekeurig liedje van het album los hoor, vind ik het heel erg goed.
Maargoed, ondanks dat dus gewoon prima liedjes, met sterke arrangementen van Nelson Riddle, en Frank SInatra, die heel mooi de liedjes zingt. Maar de volgende die ik ga luisteren, wordt Only The Lonely. Zijn melancholische kant, die is pas echt mooi.