Kuroyume - Kuroyume the End (2009)

We kennen ze allemaal wel, de vooroordelen over gesplitte bands die weer terug komen. Ze kunnen er niets meer van, spelen alleen nog de hitjes, en doen het bovendien alleen voor het geld. En helaas, deze vooroordelen zijn in de meeste gevallen waar. Zo ook in de J-rock wereld. Denk maar aan X Japan, of ze er niets meer van kunnen valt te betwisten. Maar ze spelen tegenwoordig meer ballads dan metal en lijken alleen nog maar om het grote publiek te geven.

Gelukkig kan het ook anders, en deze geweldige liveplaat van Kuroyume is daar het bewijs van. Wat we horen op deze plaat is geen band die even de hitjes speelt om te cashen. Maar een ruig en grof Kuroyume dat een lange sterke setlist speelt die vooral bestaat uit punknummers die lekker op elkaar aansluiten. Het sterkste punt van dit live-album is nog wel de manier waarop de nummers in hun meest rouwe vorm gespeeld worden.

Nauwelijks tot geen sampletjes, geen rare stemvervormingen, en de foutjes zijn er niet uitgehaald in de studio. Zelfs de subtiele gitaaraccenten uit van nummers als Like @ Angel zijn bot in de prullenbak gesmeten en vervangen door harde riffs. Kamikari en Can't See Yard zijn niet onherkenbaar maar hebben duidelijk wel een ander gezicht dan op de albums waarop ze oorspronkelijk te horen waren.
Je zou denken dat er op deze manier een hoop kaal geram over blijft, maar niets is minder waar. Dit is heerlijke rock 'n roll zoals het ooit bedoeld is. Of je nou of de bas, de zang, de drums of de gitaar let, in ieder nummer komt ieder instrument goed tot zijn recht. Wat maakt het dan nog uit dat de trompet uit Hello CP Isolation gefilterd is?

Mijn complimenten aan Kiyoharu en Hitoki dan hun ego niet te groot is om de sessiemuzikanten een plek op de voorgrond te gunnen, want wat komen hier toch een lekkere riffjes en drumfills voorbij. En trouwens ook om hun eigen kwaliteiten, voor Hitoki verwijs ik je door naar track 8. En Kiyoharu, mijn god, Kiyoharu. Wat een heerlijke engerd is het toch ook. Door mislukte plastische chirurgie heeft hij praktisch altijd dezelfde gezichtsuitdrukking. De cynische manier waarop hij de visual kei benadert mag er ook zijn, en dan zeg ik nog niets over zijn stem. In tegendeel van de meeste visual heeft hij echt de uitstraling van een rocker, een middelvinger, en een gezonde dosis zelfspot.

Een andere kracht van CORKSCREW a GO GO! FINAL is dat de rauwheid je veel meer het gevoel geeft echt bij de show te zijn dan de meeste live albums. Ik moet me echt inhouden om geen dingen als 'Oi! Oi! Oi!' En 'Ya! Ya! Ya!' mee te gaan bleren als ik een saaie busrit met dit album opleuk. Overigens staat er op Kuroyume The End wel meer dan alleen geschreeuw, de melodische baslijnen en vocale melodieën zullen ook de liefhebbers van makkelijker luisterende muziek vermaak bieden.

En tot slot, wat is Kuroyume toch een leuke band om te coveren!