Fresku is emo. Ik ben ook emo. De godganselijke dag hebben we het over onze onzekerheid: Fresku is bang dat z’n vriendin bij hem weggaat. De mijne en ik zijn al uit elkaar, dus ik hoef alleen nog maar onzeker te zijn over mijn dikke buik. Als ik onstage m’n shirt uit zou trekken zou niemand me meer aan willen kijken, maar gelukkig maar dat ik niet op een podium sta. Fresku wel en alleen daarom is hij al een baas, hoe hij over zijn eigen twijfels en donkere kanten rapt is namelijk, althans mijns inziens, bewonderenswaardig.
Atmosphere is emo, Fresku ook. Slug zou trots zijn als hij A) Nederlands kon verstaan en B) nummers als ‘Nos Baranka’ en ‘Alleen’ zou beluisteren. Vooral het eerste nummer is een kunststukje vol intens en meeslepend gerapte storytelling. ‘Alleen’ is wat conventioneler, maar snijdt nog altijd belangrijke onderwerpen als eenzaamheid, huiselijk geweld en kindermisbruik aan. Fresku’s boodschap aan het einde is goedbedoeld, maar klinkt nogal kitscherig, maar toch. Deze man heeft het hart op de juiste plek zitten en dan moet je af en toe tegen kitsch aanzitten. Ook in ‘Is Dit Alles?’ wordt die grens opgezocht: ene Michael Bryan zingt het clichématige, flauwe r&b-refreintje, maar toch, het is wel ‘Is Dit Alles?’ en dat is een meeslepend nummer met een intelligente tekst over raciale verschillen. Zo makkelijk is het.
Want in plaats van in een hoekje blijven huilen denkt Fresku na en als hij nadenkt gaat dat ook over de zwaardere onderwerpen in het leven. Dat de beste man bij vlagen erg krom Nederlands of flinke taalfouten gebruikt (mijn favoriet is ‘Ik kan niet tegen dit’) is het duidelijk dat hij vrij intelligent is, of althans een onderbouwde mening over allerlei zaken heeft. Nog voordat Günter Grass heel Duitsland over zich heen kreeg leverde Fresku in ‘Het Beloofde Land’ kritiek aan het adres van Israel. Over het hoe en waarom en of dat terecht is ga ik hier niet uitweiden, want die materie is al complex genoeg. Maar toch, Fresku snijdt een aantal sterke punten aan.
Maar eerlijk is eerlijk, het is niet allemaal briljant op dit titelloze debuut. ‘Maken van Muziek’ is ridicuul en ondermaats en de boodschap van ‘We Hebben Je Nodig’, een ode aan het gezin, is eerder schattig dan echt sterk. Daarnaast weten we het na een tijdje al wel: Fresku kreeg klappen met de riem, hij kon niet goed meekomen met de rest van de klas en hij voelde zich ook heel onzeker en hij heeft nog altijd een gebrek aan zelfvertrouwen. ‘Ik Ben Hier’ is ook vrij overbodig eigenlijk, omdat de strekking van de tekst ook beter, compacter en minder huilerig in ‘Twijfel’ wordt verwerkt, en bovendien zie je de ‘twist’ al vanaf het begin aankomen: ‘Je vraagt je af wie deze jongen is/Het antwoord is: de jonge ik’.
Desondanks zijn deze relatieve minpuntjes (alleen ‘Maken van Muziek’ is echt een uitglijder van jewelste) makkelijk weg te strepen tegenover echt sterk materiaal als elk al eerder aangehaalde nummer wat ik positief aanhaalde in deze bespreking, aangevuld met het ijzersterke ‘Nieuwe Dag’ (met sterke gastrol van Winne), of wat lichter materiaal als ‘Kutkop’ en ‘Lamballen’. Deze laatste is toch wel erg melig, maar biedt ook ruimte voor zelfspot. ‘Kutkop’ is eigenlijk net wat serieuzer dan je zou verwachten: naast kritiek op het materialisme, hedonisme en gebrek aan vernieuwing in de hiphopscene, het succes als Gino Pieternaai die bijna zijn eigen leven is gaan leiden en de verwachtingen die mensen van hem hebben, neemt Fresku ook hier weer zijn imago als emo op de hak: ‘Ik haat het om van mezelf te houden’. Het vat misschien de gedachte achter Fresku het best samen, als dat al mogelijk is. Dit debuut is stukken complexer dan je zou denken, omdat Fresku alles zo schijnbaar simpel lijkt te verwoorden. Zoiets is een teken van onmiskenbaar talent.