“The bigger the cushion, the better the pushin’”
In 1983 verschenen er drie albums van de beste man, The Man from Utopia en Baby Snakes op 28/03/1983, London Symphony Orchestra Vol. I op 09/06/1983. Vermits ik mijn reis door Zappaland chronologisch doe op basis van deze site
FZ discography - globalia.net komt The Man from Utopia eerst aan de beurt.
Ieder album heeft wel personeelswissels en Frank Zappa wilde altijd de beste muzikanten rondom zich. Op dit album is Chad Wackerman drummer van dienst en speelt Steve Vai nog altijd “the impossible guitar parts”. Constante blijft toch weer de vlijmscherpe teksten, niets of niemand is veilig, hier drugs, vrouwen, de vakbond (Stick Together).
Toch is het niet altijd strooien met maatschappijkritiek, er staan ook weer overigens bijzonder sterke instrumentaaltjes op met het jazzy Tink Walks Amok, het speelse We Are Not Alone en Moggio. Het album klinkt mij iets kaler of was het motto back to basics? Minder blazers, minder keyboards ook. The Radio is Broken, The Dangerous Kitchen en The Jazz Discharge Party Hats met Frank Zappa “al parlando” vind ik muzikaal saai, tekstueel goed om eens bij te grijnzen. Blijft leuks genoeg over, trouwens.
Het huidige gemiddelde van 3,13 sterren oogt karig hoewel ik er ook schuld aan heb met mijn oorspronkelijke 2,50 sterren. Daar komt een beetje bij hoewel ik die “al parlando” songs niet mooi vind. Dit album is anders, het heeft niet meer het uitbundige van een Tinsel Town Rebellion, een You Are What You Is of een Ship Arriving Too Late to Save a Drowning Witch, het laatste een album waar ik al een stijlbreuk voelde. Dreigde Frank Zappa – o heiligschennis – voorspelbaar te worden? Voelde hij dit zelf ook wel aankomen? Minder rock en meer…