menu

Graham Bond Organisation - There's a Bond Between Us (1965)

mijn stem
3,25 (6)
6 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Blues / Rock
Label: EMI

  1. Who's Afraid of Virginia Woolf (2:05)
  2. Hear Me Calling Your Name (2:37)
  3. The Night Time Is the Right Time (3:01)
  4. Walkin' in the Park (3:30)
  5. Last Night (3:00)
  6. Baby Can It Be True? (5:04)
  7. What'd I Say (4:16)
  8. Dick's Instrumental (2:33)
  9. Don't Let Go (2:43)
  10. Keep a Drivin' (2:04)
  11. Have You Ever Loved a Woman (4:53)
  12. Camels and Elephants (4:45)
totale tijdsduur: 40:31
zoeken in:
avatar van music4life
Evenals het eerste album: heerlijk om naar te luisteren. Al klinkt het eerste album mij toch wat aangenamer. Dit en het vorige album plus een live album zijn de enige met deze groep (met o.a Jack Bruse en Ginger Baker), Graham Bond maakte daarna solo platen en speelde in andere bands.

Stijn_Slayer
Soms een beetje jazzy, maar het is voornamelijk R&B en blues dat de kroon spant. De studio opnames van Graham Bond Organisation zijn een stuk beter dan de live plaat.

Het eerste nummer moet naar het gelijknamige toneelstuk verwijzen (onder kunstliefhebbers vast wel bekend), maar is er nog een bepaalde reden voor dat ze dit geschreven hebben?

avatar van BoyOnHeavenHill
3,0
Stijn_Slayer, je hoeft niet langer je adem in te houden (whew). In de Alcalde, The University of Texas Alumni Magazine van juni 1964, lees ik: "Donald Austin Kirkpatrick, BBA '52, has cracked the 'Tin Pan Alley' song writing business after several tries, with Who's afraid of Virginia Woolf, inspired by the Broadway play of the same name. Rising young jazz organist Jimmy Smith recorded it on an MGM album recently released. Sales were so great that the tune, which was a collaboration with Kevin Knox, has been issued as a single." (BBA = Bachelor of Business Administration) Dus gewoon "geïnspireerd door", en dat gelijknamige album van Jimmy Smith staat zelfs ook op MusicMeter, wat een site hebben wij toch!
        Deze tweede plaat van GBO vind ik toch wel een stuk minder dan The sound of 65, allemaal wat conventioneler, vlakker en minder geïnspireerd, met vrij matige covers (ondanks de soepele drums van Ginger Baker klinkt What I'd say een beetje als opvullertje, en vergelijk The night time is the right time eens met de dampende versie van CCR op Green River !) en niet zo spectaculaire originelen. De nummers zijn gemiddeld 50 seconden langer, de composities zijn wat minder grillig, en de algemene sfeer is wat minder uitbundig en veel minder onvoorspelbaar. Muzikaal allemaal dik in orde, maar ik had een wat spetterender geheel verwacht.
        Nog een detail van niet onbelangrijk historisch belang : schijnbaar is (het enigszins larmoyante) Baby can it be true? de eerste maal dat er een mellotron in de popmuziek op plaat verscheen, een jaar vóór Manfred Manns Semi-detached suburban Mr James en de daaropvolgende nog veel beroemdere voorbeelden van de Beatles (Strawberry Fields forever), de Moody Blues en King Crimson.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:49 uur

geplaatst: vandaag om 09:49 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.