Stijn_Slayer, je hoeft niet langer je adem in te houden (whew). In de
Alcalde, The University of Texas Alumni Magazine van juni 1964, lees ik: "Donald Austin Kirkpatrick, BBA '52, has cracked the 'Tin Pan Alley' song writing business after several tries, with
Who's afraid of Virginia Woolf, inspired by the Broadway play of the same name. Rising young jazz organist Jimmy Smith recorded it on an MGM album recently released. Sales were so great that the tune, which was a collaboration with Kevin Knox, has been issued as a single." (BBA = Bachelor of Business Administration) Dus gewoon "geïnspireerd door", en
dat gelijknamige album van Jimmy Smith staat zelfs ook op MusicMeter, wat een site hebben wij toch!
Deze tweede plaat van GBO vind ik toch wel een stuk minder dan
The sound of 65, allemaal wat conventioneler, vlakker en minder geïnspireerd, met vrij matige covers (ondanks de soepele drums van Ginger Baker klinkt
What I'd say een beetje als opvullertje, en vergelijk
The night time is the right time eens met de dampende versie van CCR op
Green River !) en niet zo spectaculaire originelen. De nummers zijn gemiddeld 50 seconden langer, de composities zijn wat minder grillig, en de algemene sfeer is wat minder uitbundig en veel minder onvoorspelbaar. Muzikaal allemaal dik in orde, maar ik had een wat spetterender geheel verwacht.
Nog een detail van niet onbelangrijk historisch belang : schijnbaar is (het enigszins larmoyante)
Baby can it be true? de eerste maal dat er een mellotron in de popmuziek op plaat verscheen, een jaar vóór Manfred Manns
Semi-detached suburban Mr James en de daaropvolgende nog veel beroemdere voorbeelden van de Beatles (
Strawberry Fields forever), de Moody Blues en King Crimson.