Al Stewart - Time Passages (1978)

Onderschat album.
Niet minder dan "Year of the Cat".

Wat je zegt, hoewel ik Year of the Cat iets beter vindt vanwege de melancholische toon van Broadway Hotel en One Stage Before.

Zeker zo mooi als Year Of The Cat. Stewarts historische en literaire thema's maken zijn albums vooral beschouwend, bespiegelend en zelfs leerzaam.

zie Year of the cat (nagenoeg dezelfde cd)

Logisch vervolg op Year Of The Cat . Ik denk dat deze plaat dezelfde status verdient , maar is door gebrek aan een echte hitsingle ( Year Of The Cat had er 2 ) een tikkie in de vergetelheid geraakt .
Tekstueel is Al weer vanouds op dreef . Er wordt voorzichtig gerocked in Valentina Way en is Life In Dark Water zelfs wat mysterieus .
Toch is de man het beste op dreef in relaxte midtempo stukken als het wonderschone titelstuk , A Man For All Seasons en Song On The Radio waar een hemelse saxpartij nog voor meer impact zorgt .
Zeker zo mooi zijn prachtige acoustische miniatuurtjes als Timeless Skies en The End Of The Day .
Kortom een album die tot zijn betere gerekend mag worden .

Het titelnummer en Song On The Radio (die het iets beter deed) waren destijds de singles maar die hebben idd voor weinig commotie gezorgd. Raar eigenlijk dat men zo snel was uitgekeken op een kwalitief hoogwaardig produkt dat geheel in de lijn lag van het succes van Year Of The Cat.

Year of the cat (The sequel)
Je hoort dat Alan Parsons zijn handtekening heeft onder gezet. Topnummers Time Passages, song on the radio en Palace of Versailles.
Mooi album en ook de hoes mag er zijn. Maar toch een beetje save gespeeld.

Het aardige van een positief bericht bij een cd die nauwelijks belangstelling krijgt, werkt altijd weer als een aanstekelijke tip.

Cd maar weer eens opzetten!

Op save spelen hoeft niet per se ernstig te zijn, zoals in het geval van Al Stewart. Toch vond hij zelf ook dat na Time passages het roer 'even' om moest en aldus geschiedde (24 Carrots)

Het titelnummer en Song On The Radio (die het iets beter deed) waren destijds de singles maar die hebben idd voor weinig commotie gezorgd

Time passages was zijn grootste hit in de U.S # 7 en stond 10 weken op # 1 in U.S AC chart en Song on the radio U.S # 29. Het album bereikte # 10 in de U.S en platina ,meer dan 1 exempl. miljoen verkocht.

Maar omdat deze singles geen hits in nederland waren denkt men vaak dat Time passages niet zo succesvol was als year of the cat,deze bereikte # 8 US en het album #5 US

Ik vind deze plaat, minder luchtig en dus zwaarmoediger dan Year of the Cat en in vind de songs eigenlijk over de breedte veel beter dan Year of the Cat...

Okay, toegegeven, het nummer Year of the Cat is waanzinnig goed en mooi, maar het titelnummer Time Passages en Song on the Radio komen wel in de buurt...

Palace of Versailles en Life in Dark Water zijn zo zwaar en melancholisch, zo mooi en emotioneel uitgevoerd....

Almost Lucy is eigenlijk het enige echt luchtige nummer op deze plaat, maar werkt ook prima...

Valentina Way rockt lekker (voor Al Stewart begrippen)...

Heerlijk, Al Stewart en zomers weer gaan altijd prima samen, bij mij...

Waanzinnig, hoe diep deze plaat mij altijd weet te raken...

Wat ondergesneewd door zijn voorganger . Ik blijf het onterecht vinden . Blijft een zeer fraai geheel .

Prachtig album natuurlijk!

Waar blijft je stem?!?

Alstu!

Het is vooral de warmte die het album uitstraalt . Een perfect gevangen sfeer . Ik krijg er altijd een behagen gevoel bij . De zoete stem van Al , het prachtige gitaarwerk en de functionele saxpartijen . Alles prima op zijn plek . Ik verhoog een halfje .

Ik kan niet hoger

Ik vind het (amerikaanse) hoesje ook wat hebben. Alsof je echt met een camper in Monument Valley staat. Genietend van de stilte, de natuur, de zon, en alleen Al Stewart op de elpeespeler...

Alleen al de pijnlijke schoonheid van Timeless Skies en End of the Day zorgen ervoor dat dit een van mijn favoriete ALbums is. De druk moet toch enorm geweest zijn voor Stewart: na het miljoenensucces van Year of the Cat verwachtte men nog zo'n plaat. Die maakte Al dan ook: de titelsongs lijken verdacht veel op elkaar, maar verder heeft Time Passages toch een heel eigen kwaliteit.
Bikkel zegt het goed: de warme, akoestische sfeer doet het goed en de composities zijn voortreffelijk.
Dat gitaarriedeltje als opening van Timeless Skies heeft me echt 30 jaar bezig gehouden. Het is erg moeilijk maar Al en Peter White spelen dat met een gemak alsof het niks is.
Heerlijke muziek!

Helemaal waar. Beste album van de wijn drinkende bespiegelende troubadour. (wijn is zijn hobby, niet om dronken van te worden, je kunt een beste fles bij hem bestellen). Aardige muzikant, geen last van sterallures en wat een prachtige songs. Stuk voor stuk. Opener Time Passages brengt me altijd in hoger sferen. Veel gedraaid op Radio Caroline in '78. Productie overigens van Alan Parsons!

Ja, zouden de tijden zo sterk zijn veranderd, in zo korte tijd? Al Stewart, hoewel prima albums gemaakt, heeft na Year of the Cat nooit meer zo in de belangstelling gestaan. Misschien was het wel net het juiste tijdstip voor zo'n album.

Ik zie dat Fedde ook 4,5 geeft voor Time Passages. Ik heb het ongemakkelijke gevoel vrij laag te zitten in de beoordeling maar vind toch ook Time Passages inderdaad wat minder dan Year of the Cat. Niet alleen meer van hetzelfde, maar ook qua composities iets minder.

Ik deel de kritiek overigens met Stewart zelf, die na Time Passages besloot om het over een andere boeg te gooien met 24 Carrots. Die vind ik dan ook inderdaad beter en wat gemotiveerder dan Time Passages. Maar goed, al die hoge cijfers hier.... Zal het album nog eens uit de hoes halen.

Doe maar snel Hans, wellicht goed voor een voorzichtige opwaardering.... ??

Nog altijd hetzelfde goede gevoel als toen ik 'm voor het eerst hoorde (rond 1986) en dat is lang niet alle albums gegeven.
Heerlijke plaat.
Geen echte ontwikkeling muzikaal inderdaad, maar dat vergeef ik Al Stewart graag als je zo'n mooie plaat als deze maakt.

Ik heb trouwens deze schitterende plaat de volle mep gegeven.

Het gaat bij Al ook om de teksten, die vaak over literatuur gaan. Er zit ook altijd iets avontuurlijks in de muziek.

Daarbij staan op deze plaat twee songs van het kaliber Year of the Cat/Modern Times (dus langer dan 6 minuten). En ik houd van lange liedjes. Zelfs Man for All Seasons klonkt rond de 6 minuten.
De plaat duurt ook langer. Year of the Cat is voorbij voor je er erg in hebt.

Modern Times duurt voor mijn gevoel ook langer.

Ik las ergens dat Al Stewart een hit nodig had (voor de platenmaatschappij) en daarom Song On The Radio er op zette met het idee dat DJ's het leuk zouden vinden om zo'n radioplaatje te draaien. En het werkte. Stewart gaf zelf toe dat hij hiermee een knieval deed ten gunste van de verkoopcijfers. Zware tijden, toen ook al, in de muziekbranche.

Nou, dat zal volgens mij toch wel met een knipoog zijn gezegd! Eind jaren '70 waren het hoogtijdagen met betrekking tot de verkoop van LP's in z'n algemeenheid

Zowel Year of the Cat als Time Passages halen in de VS de platinum status. Volgens mij is dat voor 1 miljoen verkochte exemplaren. Er zijn er die het met minder moeten doen. Maar Stewart's andere albums zijn minder verkocht.

Ik vind Year of the Cat songmatig beter dan Time Passages, wat spannender ook, ook na nogmaals beluisteren van dat laatste album.

Ik aarzel nog even, inzake mijn punten bij beide albums. Ik moet zeggen dat ik Past, present and future een erg hoge beoordeling heb gegeven, met 4,5****. Als we het over verkopen hebben, vind ik zo'n album weer geweldig ondergewaardeerd. Net als opvolger Modern Times.

Ik ga er nog eens apart voor zitten...

Ik ben een erg groot liefhebber van het werk van Al. Ik heb denk ik al zijn werk op musicmeter hoog gewaardeerd.

Sowieso is mijn mening over muziek erg goed. Ik denk niet dat ik een goede doorsnede ben van de muziekliefhebber.
Zelfs de 'slechtste' plaat van Al vind ik geweldig: Last Days of the Century.

Niet te vergelijken met nu inderdaad, maar de druk tot scoren was er wel. Twee keer een misser en je kon je platencontract wel vergeten.


Michiel, je bevindt je in goed gezelschap. Dat vinden wij ook!

Al Stewart, de schotse minstreel, heeft iets met tijd (Time Passages, Year of the Cat, Modern Times, Past, Present & Future, Last Days of the Century). Het is iets wat mij is opgevallen, en verder is het niet erg relevant.

Deze plaat is wat meer Amerikaanse plaat, vind ik. Het heeft een beetje een West-Coast sound, maar toch is het een Alan Parsons-plaat wederom. Het is dan wel in Los Angeles opgenomen, wat misschien verklaart dat er toch wat meer Amerikaanse invloeden te horen zijn.

Het heeft dus wat minder dat Britse folkgeluid van de voorgaande platen. Verder volgt het wel een beetje hetzelfde stramien van de voorgaande plaat, zo is de leadsingle een song met een hoofdrol voor de saxofoon (wederom gespeeld door Phil Kenzie), en begint het nummer met een piano (een kopie bijna van Year of the Cat). Ook het ritme is hetzelfde.
Nu ja, jezelf kopieren is niet erg, want het resultaat mag er wezen.

Wat ook wel leuk is aan zowel Year of the Cat als de twee singles van Time Passages, is dat de album versies een dikke zes minuten klokken, maar de single-versies maar rond de vier minuten, waardoor het radio-minnend publiek maar een fractie van de complete song hebben gehoord.

Los van de twee leadsingles (Time Passages en Song on the Radio) heeft deze plaat nog een aantal mooie schatten. Ik noem dan met name het duistere en mysterieuze Life in Dark Water (wat een vervolg lijkt te zijn op het eerdere Dark and Rolling Sea), het eveneens dromerige Palace of Versailles en het prachtige, jazzy End of the Day. Het zijn dan toch altijd de mysterieuze en dromerige songs waar Al in excelleert.

De enige song die ik echt niet zo heel leuk vind, is de gooi naar een metal-song Valentina Way. Goed gedrumd door Porcaro, maar laat rock maar over aan de echte rockers. Dit is best slappe hap en Al's stem past niet bij hardrock.
(noot: op 24 carrots wordt dan wel overtuigender gerockt).

Door de misser Valentina Way en de wat gezapige Song on the Radio zal deze plaat nooit zo hoog scoren in mijn boekje als de voorgaande platen en de hierna komende laatste knaller 24 Carrots.
Toch valt ook deze plaat in de creatieve top-periode van hem.

Prima uiteenzetting Mssr Renard. Grotendeels ook met je eens.
Al Stewart hoeft mij ook niet persé te rocken. Ik vind Valentina Way in dat kader ook wat minder.
Het lijkt meer een gedachtegang om wat vaart in de plaat te houden.
Maar zijn sterkste punt ligt m.i in de prettigere dromerigheid waar zijn teksten alle ruimte krijgen.
Toch de twee singles Song On The Radio en de titelsong, wat ik echt zo'n najaarsliedje vind, kan ik goed hebben.
Song On The Radio doet het vooral goed door de heerlijke saxpartij.
Als geheel een genietbare plaat. In het verlengde van het succesvollere Year Of The Cat, maar deze pakt mij net wat meer bij de kladden.

Dank je wel. Ik vond het leuk deze plaat te reviewen.
Heerlijk om dan de lp ook echt op te zetten. Intussen wel de lp tot 2 keer omgedraaid.



Dan ga jij waarschijnlijk deze plaat erg lekker vinden: Al Stewart - Time Passages Live (2002)

Ga ik eens beluisteren. Dank voor de tip.