menu

Peter Hammill - Chameleon in the Shadow of the Night (1973)

mijn stem
3,92 (48)
48 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Charisma

  1. German Overalls (7:05)
  2. Slender Threads (5:01)
  3. Rock and Role (6:42)
  4. In the End (7:25)
  5. What's It Worth (4:00)
  6. Easy to Slip Away (5:22)
  7. Dropping the Torch (4:11)
  8. (In the) Black Room (10:55)
totale tijdsduur: 50:41
zoeken in:
avatar van IMPULS
4,0
Pijn, treurnis, psychedelica, man-met-gitaar. Prachtig, liefdevol gemaakt. Hammill mag wel eens meer op waarde worden geschat. Behorend bij het betere/beste uit zijn rijke reeks van albums.

avatar van aERodynamIC
4,0
Onmiskenbaar Hammill. Een pracht-album is dit dus wederom te noemen.
Geen lichte kost, maar dat is zijn werk eigenlijk nooit te noemen. Dit album is er ook eentje waar ik iets minder naar grijp dan andere van de man, maar hij heeft er zo veel gemaakt en sommigen vind ik wel heel erg sterk.
Hoe dan ook: ook dit vind ik weer heerlijk om naar te luisteren.

Aquila
'Chameleon' wordt is te vaak overgewaardeerd (in Hammill kringen dan wel te verstaan), dacht ik altijd. Maar toch groeit en gloeit er nog steeds iets twintig jaar na de kennismaking. Misschien ga ik ooit nog begrijpen waarom de Hammill-fans hier zó dol op zijn. Er zijn enkele uitstekende songs zoals "Easy to Slip Away" en "In the End", die ik beide direct al goed vond. "In the Black Room / The Tower" is een indrukwekkende tour-de-force, maar nogal misplaatst op een nogal akoestische plaat als deze (later door mij ontdekte live versies in VDGG line up klonken logischer). Er is gerucht "Pawn Hearts" origineel een dubbel album was. Alle master opnames van de nummers voor het tweede deel gingen verloren. Ik denk dat "In the Black Room" er een van was. "German Overalls" was vroeger favoriet maar geeft geheimen te snel prijs en boeit me niet meer zo heel erg. "Rock and Rol" is één van die nummers die ik dan toch steeds meer ga waarderen, evenals "Slender Threads". "Dropping de Torch" vind ik nog steeds verschrikkelijk en hetzelfde geldt voor de albumcover.

highlights: Easy to Slip Away, In the End
lowlights: What's it Worth, Dropping the Torch

avatar van Rudi S
5,0
Prachtig album van Hammil.
Na circa 30 jaar raak ik nog steeds ontroerd.
B.v. een "liedje" als Slender Treads is zo mooooi, luisteren en nog eens luisteren.

Lazarus Stone
elke musicus heeft een overture Coriolanus, een kort stuk waar alles van hem in zit, bij Hammill is dat Rock and Role.

Aquila
Lazarus Stone schreef:
elke musicus heeft een overture Coreolan, een kort stuk waar alles van hem in zit, bij Hammill is dat Rock and Role.

Díe term moest ik even nazoeken, want was mij onbekend (het is ook Coriolan, dat terzijde, maar ik vond eerst niks ).

Leuke theorie, nooit bij stil gestaan dat dat dit nummer zou zijn. Kun je kort uitleggen waarom. Ben wel nieuwsgierig. Ik kan je dus (nog) niet ongelijk geven, maar zou zelf eens moeten denken welk nummer ik zou aanwijzen - deze zou nooit bij mij opgekomen zijn.

Heb het nummer eerst weer eens opgezet om te kijken waar dat dan in zou zitten.

Aquila
Tsja, je best een dilemma opgeworpen. Wel een leuk dilemma. Een Hammill-nummer dat alles bevat dat Hammill Hammill maakt. Ik zou noooooit aan Rock and Rôle hebben gedacht, maar zo gek is je keuze niet. Je hebt nog niet toegelicht, waarom jij dat vindt - ik blijf benieuwd.

Ik ken de Hammill (VDGG) catalogus toch wel zo ongeveer van buiten. Wat zou ik dan als de "Ouverture Coriolanus" beschouwen? Wat moet erin zitten? Gitaar of Piano (ik hou meer van de toetsen, Hammill zelf als-ie zou moeten kiezen de gitaar (meer danger-element), vocalen (uiteraard), onbehouwen vocalen, meerstemmige vocalen. Een bepaalde lengte, een tekst die omgevingsbeschouwend is én persoonlijk - introspectie én de wereld.

Rock and Rôle heeft enkele nadelen, het zit erg vroeg in Hammill oeuvre, hij is zulk andere dingen gaan doen, dat dit zeker geen elementen bevat die later de kop op staken. Verder is hier de traditionele VDGG-groepsbezetting actief. Hammill is net zo solo als VDGG. Die twee elementen zijn onverenigbaar - denk ik. Ik heb een lijstje gemaakt van nummers die wedijveren met Rock and Rôle wat mij betreft. Opvallend veel nummers hebben een gast-sax bijdrage van David Jackson. Anders zou een nummer met viool niet misstaan.

En dan nog iets. Sommige nummers zijn klassiekers, omdat ze veel terugkeren in setlists (op live albums). krijgen die niet zo'n status hierdoor dat die per definitie de Coriolanus worden?? Dat maakt jouw keuze zo fascinerend en even verwarrend. Geen Modern (album later)?, of Comet, Course, Tail (album daar weer na). Hammill nam in zijn GTR PNO VOX box één setlist op van nummers die hij zou spelen als het zijn laatste concert was. Zijn dat niet gewoon de nummers die definiëren wat Hammill is en de noodzakelijke ingrediënten bevatten ?? Maar ja, een setlist is natuurlijk makkelijk, we zoeken één nummer.... Nog één keer smokkelen - als er 1 album definieert wat Hammill is en alles bevat dan zou dat Patience zijn. Ik draaide het vandaag omdat het ontzettend veel nummers bevat die ik zou aanduiden als dé Coriolanus. Waarmee overigens niet gezegd is dat ik dat het beste album vind, of dat de beste nummers vind.

Genoeg, hier het lijstje. Kies jij maar....

Mijn eerste keus is: The Sphinx in the Face (! - ook geen voor de hand liggende keuze denk ik)

Vision
Tapeworm
Shingle Song
Faculty X
Losing Faith in Words
Sign (of toch gewoon Stranger Still??)
Don't Tell Me
Comfortable
Patient
Primo on the Parapet
Ram Origami
Unrehearsed
That Wasn't What I Said

of blijven we on-topic en kiezen we gewoon Easy to Slip Away ??
En dan heb ik nota bene niks genomineerd van mijn favoriete album. Dat eigenlijk ook net zo goed in zijn geheel als Ouverture C kan doorgaan... En niks van Over.

Weet je wat. Het kan gewoonweg niet. Heerlijk dit oeuvre!

Lazarus Stone
@aquila

daar heb je me, een snel inhoudelijk antwoord op je reactie is volstrekt onmogelijk.
lastpak.
zal eens terugduiken in mijn schaduw van 3feb om je gedegen (dus kort) te weerwoorden.
uiteraard op mijn Tijd, ik ben schaars.

Lazarus Stone
@aquila

Hammills liveoptredens verklaren zichzelf, jullie zitten opgescheept met mijn keuze dus hoepel op met je verzoeknummers.
De essentie, waarin herken je het oeuvre, zie ik niet in een album of een waslijst linkjes maar in een nummer, geheel conform mijn logica, een oud nummer.
Het opgewonden standje Ludwig van Hammill.

Gog en Magog is voer voor psychologen.

Misterfool
Black room is in ieder geval een imponerend meesterwerk; kan zich meten met het beste van vdgg. De rest van het album is anders, akoustischer, maar ook zeer mooi.

Misterfool
"Chameleon in the Shadow of the Night" is het tweede soloalbum van Peter Hammill. Het werd uitgebracht in de pauzetijd van moederband: Van Der Graaf Generator. Wat opvalt, is dat de plaat een stuk minder bombastisch is dan we van hem gewend zijn. Welhaast akoestisch zelfs.
-
Bij sommige mensen leeft nog wel eens het vooroordeel dat akoestische nummers sowieso saai zijn, maar saai is gelukkig een woord wat ik zelden bij Hammill neer hoef te zetten. Hoe hij op “German Overalls” ,middels studiotrucages, speelt met de interactie tussen stem en de gitaar is intrigerend. De orgel die halverwege het nummer verstoort, voelt ook echt aan als een indringer: tragisch en dwingend. Een interessant nummer om het album mee te openen.
-
De andere akoestische gitaarnummers op dit album zijn helaas wat minder. “What’s it Worth” is meer een interlude . Een luchtig, welhaast pastoraal nummer. Best wel prettig, maar niet bijzonder. Hetzelfde geldt mijn inziens voor “Slender Threats”. “Dropping the Torch” is bijzonder saai en een van de weinige echte missers van Hammill.
-
“Rock and Role”, doet wat het adverteert: het rockt! Al is Hammill dan wel weer te subversief om voor de makkelijke weg te kiezen. Het nummer kent veel zijstappen. Welhaast als een slang die een prooi tracht te bezweren. De piano en saxofoon geven wat extra kleur aan het arrangement mee.
-
“In The End” is een van de grotere prijsnummers op dit album. Het welhaast sacrale pianospel wordt begeleid door de slepende stem van Hammill. Dit nummer ademt een zekere finaliteit. Het eindigt ook met een klaagzang die raakt als een dwars door de roos geschoten pijl. Haast niet te beschrijven hoe iemand met enkel een piano zo erg kan imponeren. “Easy to slip Away”, zit qua thematiek in het verlengde van "In The End". Ook hier weer die finaliteit en angst voor de dood en ook weer een prachtige, emotionele sfeer. Het nummer heeft een geweldig intermezzo met heel mooi samenspel tussen de mellotron en de saxofoon.
-
“In the Black Room” is dan eigenlijk een vreemde eend in de bijt. Een pawn’esque nummer dat nogal contrasteert met de rest van het album. Het nummer is erg jazzy en progressief, maar voor wie de moeite neemt om het te beluisteren, ontvouwt zich hier toch echt het beste nummer van dit album. Dit soort duistere,dreigende progrock is precies mijn ding.
-
Een album met duidelijke hoogte- en dieptepunten.Een prachtig album,zeker! Hammill zou in de jaren 70 zichzelf echter nog meermaals overtreffen. Geen topper in zijn oeuvre mijn inziens, maar wel de moeite van het aanschaffen waard, vooral voor: In the End , in the Black room en Easy to Slip Away. 3.5*

avatar van Rudi S
5,0
Misterfool schreef:
Wat opvalt, is dat de plaat een stuk minder bombastisch is dan we van hem gewend zijn. Welhaast akoestisch zelfs.


Ja, klopt en mijn eerste van Hammill , bijna 40 jaar geleden gekocht en voor mij nog steeds een van zijn beste soloalbums.

avatar van brandos
4,0
Misterfool typeert dat juist, van het vroege werk is dit één van de toegankelijkere albums, waarbij Hammill zijn machtige brul fijn doseert. Een echt singer-/songwritersalbum, die zich in dat genre onderscheidt door variëteit, intensiteit (=niet altijd hetzelfde als fijngevoeligheid) en het heerlijk treden buiten de comfortzone van zowel de artiest als de luisteraar. Op één of andere manier krijg ik nooit genoeg van het zelfonderzoek van Hammill, i.t.t. zoiets als Damien Rice. Het voelt bij Hammill nooit als 'zwelgen'.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:51 uur

geplaatst: vandaag om 11:51 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.