Vooruit, toch 4****.
Dat dit pas het eerste geschreven bericht is getuigt er alvast van dat de belangstelling voor dit album niet al te groot zal zijn geweest.
Toch heeft de man met de goede muzikale smaak en innemende persoonlijkheid op zijn albums altijd ruimte willen bieden aan de nieuwste trends en ontwikkelingen in de muziek. Ook al ging hij dan wel eens voorbij aan zijn oude volgelingen die die aanpassingen niet konden of wilden bijhouden.
Rhythim & Blues grijpt wat betreft muzikaal idioom en composities (alles is, behalve Let's get it on, geschreven door Palmer) zowaar terug naar de laidbacke aanpak van Double fun. Maar productioneel en instrumentaal (met name ook het gebruik van drums en synthesizer) loodst Robert Palmer zichzelf op moderne wijze de 21e eeuw in.
Die aanpak is voor mij, als iemand die wat conservatiever is ingesteld, het pijnpunt op dit album, waardoor ik aarzelde tussen 3,5*** en 4****. Voor het overige is Rhtytm & Blues helemaal Palmer.
Met Tennis heeft hij zelfs nog weer een Caraïbisch nummer geschreven. De crooners en de jazz-achtige nummers (liefhebbers weten hoe veelzijdig Palmer is) ontbreken hier, net als de stevige en strakke tracks zoals we die o.a. kennen van het album Riptide (o.a. Addicted to love), uit een tijd dat Robert Pamer nog een soort van trendsetter was (1985).
Twenty Million Things is, als laatste track, geheel ontdaan van alle moderniteiten en laat op ongekende wijze Palmer zingen onder uitsluitend piano begeleiding (de intro heeft dan nog een akoestische gitaar). Op een ontwapenende wijze, die ik nog niet eerder van hem had gehoord.