The Allman Brothers Band - Brothers and Sisters (1973)

Dat is Vaylor Trucks, zoon van drummer Butch Trucks en op de achterkant Brittany Oakley, dochtertje van bassist Berry Oakley, die verongelukte tijdens de sessies van deze plaat.

Chuck is meer een blues/rock n roll pianist, maar heeft met Sea Level ook een zwik fusionplaten gemaakt. Hij is één van de belangrijkste mannen achter de sound van de Stones.

Als pianist heeft hij honderden platen ingespeeld, en wat kan hij lekker soepel en snel soleren. Even iets totaal anders dan McCoy Tyner.

Het album is een mooi voorbeeld van hoe een rootsrockcountryblues album mag klinken. Geen zoetsappige country, maar rockerige country. Geen zware blues, maar meer de rockstijl van de blues, zonder dat de stevige rock de overhand neemt. Er is meer oog voor de melodie dan voor de scherpe kant. Door anderen reeds opgemerkt: eens met het mooie volle geluid. Ondanks het verlies van slidegitarist Duane en bassist Oakley staat de muziek sterk. De tijdloosheid van het album: moderne americana-albums kunnen nog steeds veel leren van de composities van dit album.

Niet dat ik loop te juichen voor alle nummers. Akkoestische countryblues afsluiter Pony Boy is niet helemaal mijn stijl. En Jelly Jelly gaat vaak voorbij zonder dat ik er echt aandacht aan besteed. Daar staat tegenover dat Dicky Betts enorm op dreef is en uitstekende de vele gitaarpartijen voor zijn rekening neemt. Omdat hij aandacht besteed aan de melodie, lijkt het alsof de nummers veel meer glijden. Het vlotte Ramblin' Man en de klassieker en instrumentale Jessica zijn daar voorbeelden van.

Scherp en baanbrekend is het album niet. Trendsetter voor Americanamuziek juist wel.

Ja deze plaat heeft de progressieve en (lichte) jazz-invloeden van vorige platen wel achter zich gelaten. Maar de wat meer countryish sound van deze plaat pleziert mij wel enorm. De periode 1973-1983 is nét even anders dan de andere periodes, maar dat maakt de band en haar discografie wel lekker veelzijdig.

Voor mij is het absolute stopstuk van deze plaat Come and Go Blues. Er gebeurt zo enorm veel in die krappe vijf minuten. Na 30 jaar ontdek ik nog steeds nieuwe dingen in dat nummer.

En Ramblin' Man is mijn absolute meezinger. Of ik nou ergens aan het fietsen ben of aan de wandel, ik moet meezingen of op zijn minst playbacken.

Ja, daar had je me even te pakken. Ik kan en wil Chuck uiteraard niet vergelijken met een jazz pianist. De piano is wel heel erg belangrijk op dit album. Zorgt voor het vloeiende en organische karakter wat dit album zo aangenaam en 'gezellig' maakt. Mooie bluesy solo's tussendoor geven weer wat lucht.
Na brothers and Sisters heb ik At Fillmore East geluisterd en in vergelijking daarmee vind ik dit album in zijn geheel prettiger klinken. Fillmore is net als dat McCoy album net wat teveel spierballenvertoon naar mijn smaak, maar verder een indrukwekkende trip.

Overigens mag de luisterbeurt van dit album gisteravond toch in het toprijtje van persoonlijke muziekervaringen (bedankt! ) Tijdens het beluisteren van dit album kreeg ik een intens verlangen naar een oude liefde.. Een zeker nostalgisch gevoel naar oude persoonlijke waarden... Ik zal dit gezever even verduidelijken

Vanaf mijn 17e tot ongeveer 30 jaar was Layla de grote liefde in mijn leven. Ze is nooit mijn enige liefde geweest, maar ze was wel al die tijd een vaste waarde. Rond 2006 begon ik wat meer rond te kijken en schreef ik me in op musicmeter om vervolgens al snel in het grote muziekbos te verdwalen. Gisteravond heb ik dat album dus dankzij dit Allman Brothers album herontdekt en TERING! wat kwam dat hard binnen. Mijn vriendin kwam naar beneden om te vragen of het wel goed met me ging en wat dat vreemde gekerm te betekenen had (koptelefoon op, helemaal in de muziek zitten en dan soort van net te hard "zingen" terwijl je dat zelf niet doorhebt ) Nou ja, jarenlang niet gehoord en verwaarloost en zelfs naar 4,5* verbannen...wat was ik denkende??

Dit terzijde. Layla staat weer op 5 en nu ga even bedenken wat ik bij dat album tzt ga neertikken wat nog niet gezegd is. Muziek, krachtig spul!

Heb deze CD al wat jaartjes in mijn bezit. Komend jaar is dit album alweer 50 jaar oud, maar zeker niet gedateerd.

De nummers "Jelly Jelly" en "Southbound" zijn voor mij de hoogtepunten, zonder de overige nummers tekort te willen doen.

Laatste tijd doen mijn lief en ik kringloopwinkels aan. Een opvoedings-/ cd-projectje voor de kinderen, waarbij we veelal voor een enkele euro een 'classic album' (vaak ook in onze ogen) aanschaffen om die met onze kroost te kunnen delen (dit in de hoop dat die interesse er zal zijn, maar goed met twee muziekliefhebbers moet er toch 1 van de 4 straks zover te krijgen zijn ha). Maar goed, ik dwaal af...

We waren laatst dus bij een Kringloopwinkel in Leusden en daar stond in de vinylsectie dit album. Dat verbaasde mij al direct, want veelal tref je weinig meer dan schlägers en klassiek en niet dat ik dat teniet wil doen, maar het is niet mijn muziek. En waar veel platen dan behoorlijk gehavend zijn of enorm overpriced zag deze er nog perfect uit en mocht ik bij de kassa het wereldschokkende bedrag van 2,50 euro afrekenen. Dat zijn de leuke vondsten.

Ik heb hem nu opstaan en er is werkelijk geen kraakje te bekennen. En natuurlijk een fantastisch album! Persoonlijk favoriet is Jelly Jelly, maar eigenlijk is het stuk voor stuk genieten. Topalbum!