Ik sluit mij aan bij Beaster.
Een waar muzikaal genot, om te luisteren naar de muzikale pennevruchten van Gary Brooker, toen oud-frontman van Procol harum.
Brooker is geheel wars van trends en andere modieuze verschijnselen, net zo als Van Morrison en Randy Newman.
Het gaat hem alleen om de muziek, een mooie uitvoering. Goede liedjes.
Ja, en toen was hij in 1979 bij menigeen geheel aan het verkeerde adres. Ten onrechte, maar goed, daar is voor toen niets meer aan te doen.
Want de wereld was overgestapt op de new wave, reggae, ska, en begon voorzichtig aan de electronica. 'We' gingen in de alternatieve muziek.
En Gary Brooker was antiek. De verkoopcijfers bleven ver achter, bij dit ondergewaardeerde stukje huisvlijt. Want songs schrijven kan hij, ook al staat er een prima cover van Murrays' Head op (Say it ain't so, Joe)
Misschien kunnen we het een beetje goed maken, door 30 jaar na dato Gary Brooker enige eer te bewijzen, met deze plaat. Sympatiek klinkende rock, de een wat steviger (Savannah, Let me in) dan de ander (Angelina, Old Manhattan melodies) maar altijd sympatiek.
Op Fat cats lijkt het qua gebruik er veel op, dat Brooker hier het orgeltje heeft geleend van zijn Supertramp en collega toetsenist Rick Davies. Niets is minder waar: ik denk juist dat Davies schatplichtig is aan het oude Procol harum en dat hij Brooker's orgeltje na de eerste teloorgang van Procol Harum heeft overgenomen.
Maar boven alles staat toch het melodieuze titelstuk, herkenbaar natuurlijk want zelfs uiteindelijk in de top 40 gekomen.
De titel voor het meest smaakvolle lied gaat voor mij overigens naar Give me something to remember you by.