Voor Fates Warning is dit het zesde album, voor zanger Ray Alder is dit zijn derde als hun zanger, in een decennium dat bij mij geen grote indruk nalaat in tegenstelling tot de jaren tachtig. Dat is deels te wijten aan Grunge, dat is ook deels te wijten aan Nu Metal maar grotendeels aan mijn tanende interesse. Gelukkig vond ik later weer het rechte pad...
In de berichten hierboven lees ik zaken als de balans tussen songschrijven en techniek, tussen melodie en tegendraadsheid, tussen vakmanschap en emotie, tussen eenvoud en diepgang. Het zijn allemaal zaken die samenkomen en parallel lopen (pun well intented) op een album dat niets dan mooie muziek kent en een zanger die het vaker in de lagere regionen van zijn enorme capaciteiten zoekt, misschien ook om een eventueel nieuw publiek niet af te schrikken. Ik blijf erbij, je mag nog zo goed zijn, als je de nummers niet hebt, ga je mij nooit kunnen overtuigen. Hier heeft Fates Warning dat allemaal wel en ze laten het horen.
Geen punt van kritiek maar een observatie is dat Eye to Eye nog melodieuzer is dan de andere nummers, het is dan ook één van de twee singles met bijhorende videoclips, Point of View is de tweede single maar steviger van opzet. Daartegenover staat dan een geweldenaar met The Eleventh Hour én die machtige gitaarriff, op Live Over Europe uit 2018 is dit nummer ook één van de absolute hoogtepunten, een klassieker in zijn (sub)genre, dat lelijk woord alweer.
Een tijd geleden heb ik dit album kunnen kopen, een Duitse digipack uit 2018, met vijf bonustracks, vijf nummers van dit album in een demo-versie, verdere uitleg staat ook hierop:
Fates Warning - Parallels (2018, Digipak, CD) | Discogs. Interessant om eens te horen, net zoals zoveel bonusgedoe.
Samen met Awaken the Guardian uit 1986 behoort deze Parallels tot het mooiste werk van Fates Warning. Gitarist Jim Matheos mag zich fier op de borst kloppen als componist van al dit moois, zo mag ik toch nog een uitermate hoge score toekennen aan een album uit 1991! Nooit van mezelf gedacht of verwacht.