menu

Fates Warning - Parallels (1991)

mijn stem
4,02 (83)
83 stemmen

Verenigde Staten
Metal
Label: Metal Blade

  1. Leave the Past Behind (6:13)
  2. Life in Still Water (5:44)
  3. Eye to Eye (4:06)
  4. The Eleventh Hour (8:12)
  5. Point of View (5:07)
  6. We Only Say Goodbye (4:56)
  7. Don't Follow Me (4:42)
  8. The Road Goes On Forever (6:27)
  9. Leave the Past Behind [Demo] * (5:50)
  10. Eye to Eye [Demo] * (4:06)
  11. The Eleventh Hour [Demo] * (7:39)
  12. Point of View [Demo] * (4:51)
  13. Don't Follow Me [Demo] * (4:17)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 45:27 (1:12:10)
zoeken in:
avatar van the crook
4,5
Ongelooflijk dat ik dit album pas in 2012 ontdek! Ik heb deze band altijd aan de kant geschoven omdat ik altijd heb gedacht dat dit een tweederangs Bay Area trash bandje was. Niets is minder waar: in de tijd dat ik helemaal uit mijn kegeltje ging op Operation:Mindcrime van Queensryche, Transcendence van Crimson Glory en in mindere mate When Dream and Day Unite van Dream Theater, maakte deze band al een zelfde soort progmetal, die zich ook nog eens bijna kan meten met bovenstaande klassiekers!

Na twee luister beurten zat album al helemaal in mijn schedel vastgeklonken en staat dit album de laatste week regelmatig op repeat! Shame on me, maar aan de andere kant ook wel cool om zo'n oud album nu pas te ontdekken, dan blijft mijn muzieklandschap ook nog spannend anno 2012!

4,0

avatar van Zagato
4,5
Dit had het doorbraakalbum van Fates Warning moeten zijn. Mooie hoes, (licht) toegankelijke nummers, goede productie, maar het mocht niet zo zijn. Jammer want de band heeft altijd met toewijding muziek gemaakt en doet dat nog steeds. Parallels hoort tot het beste wat ze gemaakt hebben!

avatar van Kronos
4,5
Ze verdienden zeker een doorbraak. Op Inside Out werd deze koers nog verder gezet. Maar hun magnum opus, A Pleasant Shade of Gray, verscheen pas daarna, toen ze die ambitie opgaven en zich geheel op de kunst van de muziek richtten. Jammer vind ik het dus niet dat die doorbraak er nooit gekomen is, want dat had volgens mij geen betere muziek opgeleverd.

avatar van Zagato
4,5
Kronos schreef:
.... Jammer vind ik het dus niet dat die doorbraak er nooit gekomen is, want dat had volgens mij geen betere muziek opgeleverd.


Dat denk ik ook, hoewel de albums na APSOG wel minder zijn dan dat album. Dat Matheos het nog wel kan heeft hij in mijn ogen bewezen met de laatste samenwerking met Arch. Klinkt toch meer geïnspireerd dan de laatste FW albums.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
Voor wie deze naam en deze titel al vaker bij mij is tegengekomen val ik misschien in herhaling, maar deze band ontdekte ik via Jeff Wagners Mean deviation : four decades of progressive heavy metal. In de index daarvan krijgen vier bands de meeste vermeldingen: Rush (als voorloper van de prog-metal), Queensrÿche (als drager van het stokje tijdens de magere jaren 80), Dream Theater (als initiator van de nieuwe golf) en dus Fates Warning. Ik heb echter ook al begrepen dat dit voor een progmetal-liefhebber misschien niet hun beste plaat is om mee te beginnen omdat hun aanpak hier wat minder complex en wat meer mainstream zou zijn geworden. Met die mainstreambenadering heb ik niet zo'n moeite: meer stoor ik me aan het feit dat het zo ontzettend lijkt op Queensrÿche, van het totaalgeluid tot en met de koortjes (bijvoorbeeld in Point of view) en de hoge uithalen van de zang (waar ik steeds weer Geoff Tate in hoor), zonder dat ik overigens de ene (of de andere) band van epigonisme wil betichten.
        Nu ik na een flink aantal malen draaien die overeenkomst niet meer zo hoor (of beter gezegd nu ik hem zie als gewoon een eigenschap van de muziek en hij me dus niet meer zo stoort) kan ik me meer op de composities richten, en dan valt me op dat die stuk voor stuk uitstekend in elkaar zitten, vol slimme riffs en pakkende refreinen, en de combinatie met het heerlijke kristalheldere gitaargeluid maakt hier toch een aangename zit van, met als favoriete nummers Life in still water (met mooie tegendraadse en onverwachte gitaarlijnen) en The eleventh hour (heerlijk wanneer na 2:45 de "herrie" begint). Omdat ik meer geïnteresseerd ben in de prog-elementen staat nu Awaken the guardian op het menu, maar Parallels blijf ik toch ook nog wel even draaien.

avatar van pos
4,5
pos
Geweldige plaat toch. En erg fijn dat ze er 3 nummers van speelden tijdens hun show vorige week in Haarlem. IJzersterk optreden was dat trouwens. Prachtige band.

progmetaller
BoyOnHeavenHill schreef:
Omdat ik meer geïnteresseerd ben in de prog-elementen staat nu Awaken the guardian op het menu, maar Parallels blijf ik toch ook nog wel even draaien.


Ten tijde van Awaken the Guardian was Fates Warning nog een US power metalband, de prog kwam pas met No Exit in 1988 en gelijk goed ook; The Ivory Gate of Dreams

De band zelf noemt dit haar beste werk, voor een belangrijk gedeelte omdat dit hun eerste album was waarbij er in vergelijking tot het vorige album geen samenstellingswijzigingen optraden.

Hoe je het ook wendt of keert, voor de liefhebber van melodieuze progressive metal is Parallels fijnproeven geblazen.

avatar van Kronos
4,5
progmetaller schreef:
Ten tijde van Awaken the Guardian was Fates Warning nog een US power metalband, de prog kwam pas met No Exit in 1988...

Dat is wel een afwijkende (niet onderbouwde) mening. Ik vraag me af hoe jij prog definieert. Op het debuut is al een eerste aanzet te horen maar op The Spectre Within volop in nummers als The Apparition, Traveler in Time, Epitaph en Pirates of the Underground. Om op Awaken the Guardian helemaal tot ontwikkeling te komen.

The third album, Awaken the Guardian was released in that year, moving towards a more mythical atmosphere and a fully progressive approach towards song form, full of complex riffs and numerous tempo changes, while maintaining their original heavy sound. wiki

avatar van Kronos
4,5
Parallels lijkt het succes van Through Different Eyes te volgen. Dat levert een gestroomlijnd album op met goed in het oor liggende nummers. Het betekent helaas ook refreintjes die vaker herhaald worden en minder emotionele diepgang. Maar de muzikale klasse staat buiten kijf. Alweer een prachtplaat.

94/100

progmetaller
Kronos schreef:
(quote)

Dat is wel een afwijkende (niet onderbouwde) mening. Ik vraag me af hoe jij prog definieert. Op het debuut is al een eerste aanzet te horen maar op The Spectre Within volop in nummers als The Apparition, Traveler in Time, Epitaph en Pirates of the Underground. Om op Awaken the Guardian helemaal tot ontwikkeling te komen.

The third album, Awaken the Guardian was released in that year, moving towards a more mythical atmosphere and a fully progressive approach towards song form, full of complex riffs and numerous tempo changes, while maintaining their original heavy sound. wiki


Ik baseerde me op metalmusicarchives, de metalvariant van progarchives. Zij beschouwen alles van Fates Warning tot No Exit als U.S. Power Metal, maar dat gaat om het genre dat het beste bij het album in zijn geheel past. Uiteraard maakte Fates Warning eerder prog dan op dat album.

avatar van Sir Spamalot
4,5
Voor Fates Warning is dit het zesde album, voor zanger Ray Alder is dit zijn derde als hun zanger, in een decennium dat bij mij geen grote indruk nalaat in tegenstelling tot de jaren tachtig. Dat is deels te wijten aan Grunge, dat is ook deels te wijten aan Nu Metal maar grotendeels aan mijn tanende interesse. Gelukkig vond ik later weer het rechte pad...

In de berichten hierboven lees ik zaken als de balans tussen songschrijven en techniek, tussen melodie en tegendraadsheid, tussen vakmanschap en emotie, tussen eenvoud en diepgang. Het zijn allemaal zaken die samenkomen en parallel lopen (pun well intented) op een album dat niets dan mooie muziek kent en een zanger die het vaker in de lagere regionen van zijn enorme capaciteiten zoekt, misschien ook om een eventueel nieuw publiek niet af te schrikken. Ik blijf erbij, je mag nog zo goed zijn, als je de nummers niet hebt, ga je mij nooit kunnen overtuigen. Hier heeft Fates Warning dat allemaal wel en ze laten het horen.

Geen punt van kritiek maar een observatie is dat Eye to Eye nog melodieuzer is dan de andere nummers, het is dan ook één van de twee singles met bijhorende videoclips, Point of View is de tweede single maar steviger van opzet. Daartegenover staat dan een geweldenaar met The Eleventh Hour én die machtige gitaarriff, op Live Over Europe uit 2018 is dit nummer ook één van de absolute hoogtepunten, een klassieker in zijn (sub)genre, dat lelijk woord alweer.

Een tijd geleden heb ik dit album kunnen kopen, een Duitse digipack uit 2018, met vijf bonustracks, vijf nummers van dit album in een demo-versie, verdere uitleg staat ook hierop: Fates Warning - Parallels (2018, Digipak, CD) | Discogs. Interessant om eens te horen, net zoals zoveel bonusgedoe.

Samen met Awaken the Guardian uit 1986 behoort deze Parallels tot het mooiste werk van Fates Warning. Gitarist Jim Matheos mag zich fier op de borst kloppen als componist van al dit moois, zo mag ik toch nog een uitermate hoge score toekennen aan een album uit 1991! Nooit van mezelf gedacht of verwacht.

avatar van Kronos
4,5
De eerste jaren van de 90's waren volgens mij juist wel hoogdagen voor de metal. Met Parallels uiteraard.

Maar ook Images and Words (Dream Theater), Painkiller (Judas Priest), Spiritual Healing (Death), Rust in Peace (Megadeth), A Social Grace en Into the Everflow (Psychotic Waltz), Gothic, Shades of God en Icon (Paradise Lost), Lights... Camera... Revolution! en The Art of Rebellion (Suicidal Tendencies), Left Hand Path (Entombed), Symbol of Salvation (Armored Saint), Twisted into Form (Forbidden), Into the Mirror Black (Sanctuary), Blazon Stone (Running Wild), Coma of Souls (Kreator), Mental Vortex en Grin (Coroner), Act III (Death Angel)... Mijn interesse was er volop. Er waren meerdere geweldige nieuwe beloftes en verschillende bands uit de jaren tachtig die piekten. Maar toen stortte het in elkaar. Vanaf '94 werd het moeilijk voor de meeste. Fates Warning bleef ik wel volgen. Die gaven het na Inside Out op om proberen door te breken tot een groter publiek, met als resultaat het meesterwerkje A Pleasant Shade of Gray.

Parallels is wel Fates Warning's meest commerciële album in mijn oren. Maar dat gaat gelukkig niet ten koste van de kwaliteit.

avatar van MetalMike
4,5
Fantastische plaat nog steeds, na enige jaren weer eens aangezet, valt me op hoe fris deze klassieker nog steeds klinkt. Enige nummer wat me nooit zo pakt is "Don't Follow Me", daarentegen "Life In Still Water", "The Eleventh Hour", "Point Of View", "We Only Say Goodbye" als ook de geweldige afsluiter doen me snakken naar meer. Wat een plaat!

(en ja, vanaf The Spectre Within kan je de muziek van de band echt wel Progressive Metal noemen)

avatar van Metal-D78
4,0
Nou, Don't Follow Me vind ik wel een van de fijnste nummers van dit album. Heerlijke solo van Aresti ergens halverwege.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:35 uur

geplaatst: vandaag om 11:35 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.