menu

David Lee Roth - Skyscraper (1988)

mijn stem
3,62 (78)
78 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Warner Bros.

  1. Knucklebones (3:19)
  2. Just Like Paradise (4:03)
  3. The Bottom Line (3:40)
  4. Skyscraper (3:41)
  5. Damn Good (5:49)
  6. Hot Dog and a Shake (3:20)
  7. Stand Up (4:40)
  8. Hina (4:41)
  9. Perfect Timing (3:41)
  10. Two Fools a Minute (4:27)
totale tijdsduur: 41:21
zoeken in:
avatar van kaztor
Wat moet dat toch heerlijk voelen om jezelf zo op je albumcover te zien...

avatar van Sir Spamalot
4,0
Tot je de poster die bij dit album zit, uithaalt. Playboy DLR...

avatar van De buurman
4,5
Van de week nog eens gedraaid. Fantastische muziek in de auto, met een beetje zonnig weer... Ik vind 'm eigenlijk helemaal niet onderdoen voor de klassieke Van Halen platen. Sterker, het overstijgt Van Halen op momenten. Ik vind eigenlijk alleen Stand Up en Hina een tikkeltje minder, maar verder is het echt top top top. Het nummer Skyscraper gaat over Roth zelf, op een zeldzaam reflectieve en integere manier. Zeer ondergewaardeerd, dit album. Roth heeft nooit meer dit hoge niveau gehaald.

Hendrik68
Ik heb hem ooit gekocht puur op basis van de single Just Like Paradise, de rest vond ik eigenlijk 3 keer niks en heb hem nooit meer gedraaid. Dat is meer dan 20 jaar geleden. Weet je wat? Het is mooi weer ik draai hem vanavond in de auto en wie weet vind ik hem zoveel jaar na dato ineens wel leuk.

avatar van vielip
3,5
Ik vind dit album ook wel goed te pruimen. Er wordt prima gemusiceerd en ook Roth zingt op de hem kenmerkende manier. Just like paradise doet het altijd goed op een zomerse dag maar ook Knucklebones, Stand up, Hot dog and a shake en Skyscraper mag ik graag horen.

Hendrik68
Nou ik heb hem onderweg even opgezet in de hoop in de hoop een spetterende rit tegemoet te gaan. Helaas. In de jaren 80 was ik een behoorlijk hardrock liefhebber en zelfs toen vond ik dit al niet heel veel aan en dat is t.o.v. deze plaat zeker niet veranderd. De opener en de single zijn direct het beste. Hina en de afsluiter mogen er ook zijn maar voor de rest doet mij dit weinig, sorry.

avatar van De buurman
4,5
Just Like Paradise is zeker een leuk nummer, maar The Bottom Line, Hot Dog And A Shake en Knucklebones laten me echt door het schuifdak naar buiten vliegen, en de titelsong blijft één van mijn favoriete Roth-songs. Wat Vai op dit album laat horen is meer dan fenomenaal in mijn oren. De hele sound bevalt me uitermate goed. Ik blijk een soort voorkeur te hebben voor superverzorgde producties. Ik waardeer overigens dat je 'm nog een kans hebt gegeven, Hendrik68.

woordenaar
Helemaal kapot gedraaid in 1988, en na 25 jaar klinkt het eigenlijk niet eens gedateerd. Zo'n goeie band scheelt veel natuurlijk. David Lee Roth blijft een clown natuurlijk, maar ook een ras entertainer. Hoogtepunten voor mijn zijn Just Like Paradise, de ballad Damn Good en Hot Dog and a Shake, met een werkelijk geweldige solo van Steve Vai. Eigenlijk moet je concluderen dat Vai hier meer tot zijn recht komt dan op zijn eigen solo platen.

avatar van iggy
3,5
Grappig dat jij en ook De Buurman Vai op deze plaat zo prijzen. Hij speelt natuurlijk ook prima. Maar ik vind hem juist op Daimond zijn debuut echt knallen. De waarschijnlijk bewust gekozen productie is wat gladder en dus minder heftig. Waardoor de prachtige tandem Vai/Sheehan veel minder aan bod komen. Op Eat 'm And Smile zit er veel meer avontuur en pit in. En vooral dat mis ik hier wel eens.

avatar van De buurman
4,5
Eat 'em And Smile is wat losser, ruiger en is wat meer een feestplaat. En Tobacco Road, That's Life, I'm Easy zijn leuk, maar hebben toch een wat hoger bruiloftbandgehalte. Staan natuurlijk geweldige rockers tegenover, begrijp me niet verkeerd.

Ik vind dat Vai's veelzijdigheid in deze wat geliktere productie echter beter uit de verf komt. Ik vind hem nog meer zijn stempel erop zetten, in nummers als The Bottom Line, Skyscraper en het onvolprezen Hot Dog And A Shake. Hina heeft ook zeer goed gitaarwerk.

Alles wat Roth hierna uitbracht, hoe vervelend ik het ook vind, kan niet in de schaduw staan van deze wolkenkrabber. Okee, A Different Kind Of Truth is een behoorlijk goede plaat, maar dat is niet zozeer aan Roth's vocals te danken vrees ik...

woordenaar
Eat 'em And Smile heb ik nooit beluisterd (staat nu op via Spotify) dus of die beter is weet ik niet. Maar Skyscraper is voor mij verbonden met heel veel herinneringen, en heeft alleen daar door al een voorsprong.

avatar van Ronald5150
3,5
”Skyscraper” is een prima rockalbum van de destijds voormalig frontman van Van Halen. Wel moet ik direct zeggen dat het niveau van Van Halen nergens wordt gehaald. Roth heeft een uitstekende band om zich heen verzameld, met o.a. meestergitarist Steve Vai. Hoewel Vai op ”Skyscraper” uitstekend speelt ervaar ik nergens de beleving zoals ik die heb bij Eddie Van Halen. Wellicht enigszins oneerlijk, maar ik kan David Lee Roth ook niet los zien van Van Halen (hijzelf ook niet volgens mij) en dan wordt de vergelijking met Van Halen automatisch gemaakt. Toch is ”Skyscraper” gewoon een prima album met lekkere party rock & roll, uitstekende gitaarpartijen en solo’s, groovende ritmesectie en de typische teksten die je van Roth verwacht. Geen hoogvlieger, maar gewoon lekker.

avatar van gigage
4,0
De link met Van Halen hield Van Halen ook zelf in stand door na Davids Eat m and Smile met Oh you ate one too uit te komen, een directe verwijzing dus.
De songs zijn hier meer gestileerd dan op de voorganger. Steve Vai krijgt wat meer de ruimte en schreef zo'n beetje alles mee. Dat gaat echter wel ten koste van het spontane karakter zoals op Eat m maar je krijgt er wat meer uitgediepte songs voor terug. Ook de synths krijgen hier een plekje maar nergens echt overdreven. Billy Sheehan raakt een beetje ondergesneeuwd.

Af en toe denk je een misser te pakken te hebben (hotdog and a shake) dan komt Vai weer met een weergaloze solo, gelijkend qua sound wat hij later op zijn passion and warfare solo album ook zou doen.
Stand-up is een poging tot een hitsingle (dan weet je het wel) en is vervangbaar.
Maar voor de rest staan er toch wel erg lekkere songs op.

Leuk album. Samen met Eat m and smile 72 minuten (doe er je voordeel mee)

Tekh schreef:
Zijn concert gezien in ahoy was 1 van de beste concerten die ik ooit gezien had.de hele zaal ging los,grote opblaaspop met enorme tieten op het podium en later kwam hij rijdend op een grote microfoon aan van achter in de zaal,jaja die good old hardrock jaren zucht......


Tekh Je beschrijft het concert van DLR in Ahoy voor zijn 3e LP (A little ain't enough). Bij de Skyscraper-tour had DLR nog zijn box-ring (Panama) en surfplank (California girls) bij zich. En natuurlijk Steve Vai.

avatar van OzzyLoud
3,0
Na het ijzersterke debuut van Dave als soloartiest valt Skyscraper toch behoorlijk tegen. Waar Eat 'M and Smile zo om geprezen werd (in your face, stoer en vol overgave) is het hier nagenoeg verdwenen. Het is allemaal veel meer gepolijst en meer mainstream rock. Dit was ook de reden dat Billy Sheehan voor de tour de band verliet. En als je de tracks ook luistert dan is de bass veel minder vet dan op het debuut. Verder werd ook Brett Tuggle (keyboards) aangetrokken om de nummers aan te kleden. En dit is met name te horen in het titelsong Skyscraper. Een buitenbeentje in Dave's oeuvre door z'n onheilspellende mysterieuze karakter. Verder zijn Hina, Stand Up en de hitsingle Just Like paradise nog van bovengemiddelde kwaliteit en dat is merkwaardig genoeg voor mij het meest mainstream nummers ook. Good Times is een melancholisch nummer (verwijzing naar VH?) maar duurt wel te lang. De rest vind ik gewoon onder de maat en das toch teleurstellend.

avatar van Queebus
4,0
Direct na release in 1988 gekocht en nog steeds regelmatig in mijn cd-speler (of Spotify/Qobuz). Lekkere feel good rock van dé showbink van de rock 'n roll. Stand Up was als ik me goed herinner de single en tegelijkertijd mijn levensmotto (stand up, the more you do it, the less you fall down). Steve Vai levert weer fabelachtig gitaarspel, Billy Sheehan is wat weggedrukt behalve op Two Fools A Minute. Hij verliet hierna de band en zijn plekje werd ingenomen door de broer van drummer Greg Bissonette. Brett Tuggle maakte het feestje compleet maar is helaas onlangs overleden.

DLR en band live gezien tijdens de Monsters Of Rock 1988 in Tilburg. Geweldig optreden was dat. En volgens onze Adje van den Berg was die Steve Vai zo goed dat je er als gitarist nooit in de buurt van kan komen ook al ga je 25 jaar oefenen. Te categoriseren onder het kopje "niet leuk meer".

avatar van hnzm
4,0
Queebus schreef:
DLR en band live gezien tijdens de Monsters Of Rock 1988 in Tilburg. Geweldig optreden was dat.
Ik heb ook goede herinneringen aan dat concert. Ik zie op Monsters of Rock 1988 informatie op Festivalinfo wie de andere artiesten waren die dag. Niet de minste namen, maar hun optredens ben ik inmiddels wel vergeten.

Dit album vind ik iets minder sterk dan zijn voorganger Eat 'em and Smile. Gemiddeld scoren de nummers voor mij een 8. Paar uitschieters naar boven zijn Knucklebones en The Bottom Line. Daar zet Dave jammer genoeg wel een zwaar onvoldoende zeiknummer als Damn Good achter die het gemiddelde doet dalen.

avatar van De buurman
4,5
Nog steeds geweldig. Kan zich gemakkelijk meten met het beste van Van Halen. Staat zeker in mijn hardrock top 25.

avatar van Funky Bookie
3,5
Prima hair metal plaat waar Roth laat horen een goede zanger te zijn in dit genre en met een magistreale Vai.

Gast
geplaatst: vandaag om 08:00 uur

geplaatst: vandaag om 08:00 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.