Een paar weken terug mocht ik Brad Mehldau live beluisteren.
En werkelijk: Mehldau lééft bij het grote publiek; er was verscheidenheid onder het publiek: van gniffelende tieners over tegen elkaar aanschurkende twintigers tot beduchtzaam knikkebollende, bezadigde vijftigers. Da's verdraaid mooi, wanneer een muzikant meerdere generaties weet te bereiken.
Bovendien bestrijkt zijn oeuvre weinig tot geen gemeenplaatsen - dus de optie dat het publiek in grote getale opdaagt om een avondje achteloos mee te hummen (niets verkeerd met hummen, trouwens) met die ene hit die ze hoorden over de autoradio, terwijl ze aan de boorden van één of andere rivier hun onschuld verloren - kunnen we uitvlakken
Wat eventueel tekenend kan wezen voor de aanpak van Mehldau: halverwege bracht Mehldau een deels wervelend, deels intimistisch nummer dat me verdraaid bekend in de oren klonk. Terug in de trein informeerde ik of mijn meegereisde gouwgenoot eventueel dat weergaloze nummer kon plaatsen. Ook bij hem voelde die melodie vertrouwd aan - maar hij tastte tevens in het duister rondom de herkomst.
De dag erna bracht de krant uitkomst: het nummer bleek jandorie "Holland" van Sufjan Stevens. Een song die ik nota bene grijsdraaide een tweetal jaar terug. Mehldau pelde een andere song tevoorschijn ... knap
Ook hier klinkt de "I Fall in Love Too Easily" van Brad Mehldau anders dan de "I Fall in Love Too Easily" van Bill Evans. Beide versies maken me blij
Net zoals deze langspeler