menu

Miles Davis - Milestones (1958)

mijn stem
3,91 (121)
121 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Columbia

  1. Dr. Jackle (5:46)
  2. Sid's Ahead (12:59)
  3. Two Bass Hit (5:11)
  4. Milestones (5:42)
  5. Billy Boy (7:10)
  6. Straight, No Chaser (10:35)
  7. Two Bass Hit [Alternate Take] * (4:30)
  8. Milestones [Alternate Take] * (5:59)
  9. Straight, No Chaser [Alternate Take] * (10:29)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 47:23 (1:08:21)
zoeken in:
avatar van titusbeertsen
5,0
Waarom zijn hier nog geen berichten bij?
Toch een briljant jazz album dit, het nummer "Milestones" is bijv. echt een heel catchy tune!

avatar van itchy
3,5
titusbeertsen schreef:
Waarom zijn hier nog geen berichten bij?

Hoe vaak ik deze zin al niet heb gelezen
Voor de rest heb je helemaal gelijk!

4,0
titusbeertsen schreef:
Waarom zijn hier nog geen berichten bij?
Toch een briljant jazz album dit, het nummer "Milestones" is bijv. echt een heel catchy tune!

Billy Boy, die is pas catchy! En daarnaast ook een van de redenen waarom ik door ben blijven luisteren naar dit album, want aanvankelijk vond ik het maar zenuwachtig geneuzel - vooral het eerste nummer voldeed aan al mijn vooroordelen over jazz. Billy Boy klinkt echter vanaf het eerste moment al erg tof, en nu beginnen de andere nummers ook steeds beter te bevallen. Milestones is ook een fijn nummer

avatar van Leonard91
3,5
Een leuk album, maar dit soort jazz is voor mij toch wat lastiger om in te komen dan zijn andere werk (ik ken alleen Bitches Brew en Kind Of Blue goed).
Het begin van Milestones klinkt een klein beetje als een voorbode van "All Blues"

Vooralsnog een 3,5*, nu de rest van mijn Miles Davis platen maar eens rap beluisteren.

4,0
Beluister deze maar eerst nog een paar keer voordat je aan de rest begint, want hij wordt met elke luisterbeurt een stukje beter, kan ik je vertellen!

4,0
Karl schreef:
Beluister deze maar eerst nog een paar keer voordat je aan de rest begint, want hij wordt met elke luisterbeurt een stukje beter, kan ik je vertellen!

En geen woord van gelogen: een halfje erbij en in mijn top 10 met deze plaat!

5,0
Prachtig hoe je bij Dr. Jeckle in het album valt. Je bent meteen bij de les. Ik vind dit album samen met Relaxin' en Workin' het beste.

avatar van Edwynn
Ten opzichte van Kind Off Blue of Sketches Of Spain klinkt Milestones ontzettend frivool. Het gaspedaal wordt lekker gevonden, zo blijkt al uit opener Dr Jackle. Geweldig, spetterende duels tussen de heren Davis, Adderley en Coltrane die niet te versmaden zijn, duiken regelmatig op. Ook het drumwerk wil ik even noemen. Dat is lekker stevig en virtuoos.

avatar van kaztor
Frivool... ik zou bijna zeggen dadaïstisch!
Dit was z'n tijd zeker vooruit in 1958.

Zopas de Perfect Miles Davis Collection en 20 Classic Albums (voor vaderdag) binnen gehad, dus ik heb zo'n 35 albums te doorgronden...
Het eindoordeel beloof ik nog vóór de eeuwwisseling te geven.

avatar van Kos
3,5
Kos
Straight, no Chaser is hier wel echt veruit de fijnste.

avatar van Tony
4,5
Kos schreef:
Straight, no Chaser is hier wel echt veruit de fijnste.

Die is dan ook niet van Miles, maar van Thelonious Monk.

Milestones is voor mij dan weer het prijsnummer, want dat is echt een next step forward in het oeuvre van Miles Davis of eigenlijk in de jazz in het algemeen. Want het nummer kan gezien worden als de eerste echte voorbode van de richting die met modal jazz (George Russell's theorie, die door Miles vooral op Kind of Blue als uitgangspunt bij het musiceren is toegepast) en een vrijere benadering van jazz de toon voor de komende jaren zou bepalen.

Prachtige hoes ook trouwens.

avatar van Sandokan-veld
4,0
Met: Miles Davis (trompet, piano op ‘Sid’s Ahead’); John Coltrane (tenorsax); Julian ‘Cannonball’ Adderley (altsax); Red Garland (piano, behalve op ‘Sid’s Ahead’); Paul Chambers (bas) ‘Philly’ Joe Jones (drums)

Na zijn terugkeer uit Parijs bracht Miles Davis zijn oude band weer bij elkaar, inclusief John Coltrane, die weer in genade werd aangenomen nadat hij van de drugs afkickte. Aan het Grote Vijftal wordt ook nog 'Cannonball' Adderley toegevoegd, die op dat moment werd gezien als een van de rijzende sterren van de jazz.

Davis was duidelijk in zijn nopjes met deze band, en in twee korte sessies op februari en maart 1958 vereeuwigde hij de nieuwe sound in de Columbia-studio. Het resultaat is duidelijk minder gepolijst dan zijn eerdere werk voor het label, en mist ook een beetje de artistieke gedrevenheid die veel van zijn beste platen kenmerkt.

De kwaliteit van de band maakt wel veel goed: de perfect op elkaar ingespeelde ritmesectie van Garland/ Chambers/ Jones mag bijna de hele plaat stralen. John Coltrane had zijn tijd zonder Davis goed besteed, door in de band van Thelonious Monk grote stappen te zetten richting zijn goddelijke status. Zijn hectische ideeënstorm past verrassend goed bij de bruisende bluesstijl van Adderley. Als je ze ‘licks’ hoort uitwisselen in opener ‘Dr. Jackle’ lijkt het wel of ze samen één brein delen.

Verder was het spelen van dit soort bop-klassiekers anno 1958, naar mijn idee, meer een kans op te scheppen over je eigen virtuositeit, dan echt een gewaagde creatieve keuze. Op dit album vinden we ook nog 'Two Bass Hit' (Dizzy Gillespie), 'Billy Boy' (Ahmad Jamal), en 'Straight, No Chaser (Monk). Lekker gespeeld allemaal, maar weinig verrassends. Op 'Sid’s Ahead', waar Garland op ontbreekt na een ruzie met Davis, lijkt laatstgenoemde dan weer te willen teruggrijpen op zijn succesformule van ‘Walkin’’ en ‘Blue and Boogie’, maar het resultaat mist de nodige spanning.

De ruzie met Garland was een veeg teken: snel na de opnames zou hij de band verlaten, waarmee een einde kwam aan ‘de ritmesectie’. Even later vertrok ook Jones, en met het aantrekken van hun vervangers Bill Evans en Jimmy Cobb was de opstelling van Kind Of Blue een feit.

Op de titeltrack van Milestones experimenteert de band al met de ‘modale’ jazz waarvan Davis later (enigszins onterecht) als uitvinder werd gezien. Het is direct de beste en meest interessante track van de plaat. Verder ben ik geneigd dit een overgangsplaat te noemen, al valt er nog genoeg te genieten: bijvoorbeeld de briljante solo’s van Adderley op ‘Two Bass Hit’ en vooral ‘Straight, No Chaser’. Nog meer dan op Kind Of Blue lijkt de altsaxofonist in zijn element in deze bluesy, energieke opstelling.

Soledad
Ik vind het ook altijd verbazingwekkend hoe goed de sound van Adderley samengaat met die van Coltrane. Toch wel twee totaal verschillende saxofonisten, maar het past precies allemaal inderdaad. Leuk stukje weer Sander!

avatar van EttaJamesBrown
4,0
Op mijn lijstje voor komende week!

Gast
geplaatst: vandaag om 15:13 uur

geplaatst: vandaag om 15:13 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.