Wasted and wounded, it ain't what the moon did, I got what I paid for now - wat een geweldige openingszin.
Heel dit album klinkt alsof de recorder toevallig nog aan stond tijdens een eenzame dronken avond aan het piano - de dag erop hoor je dan wat je allemaal uitgespookt hebt, maar dat kan je je dus niet meer op die manier (of überhaupt nog) herinneren. Eigenlijk klinkt het allemaal bij nader inzien nog niet zo slecht lijkt de rode draad der ontnuchterend besef te zijn
Step Right Up is niet anders dan vijf minuten funky, jazzy dronkemanspraat. Ergens tussen absurd levensadvies en loze grappig bedoelde foute opmerkingen.
En natuurlijk passeren er tussen de glazen whiskey een regenboog aan emoties: van melancholie, liefdessmart, overmoed, weemoed, woede, wanhoop, tot wazige herinneren aan die ijdele dromen die je ooit nog wil verwezenlijken...
Bad Liver and a Broken Heart - dat zijn weer van die hopeloze momenten waarop het lijkt alsof je niet diep genoeg in het glas zou kunnen kijken. Die avonden hebben we denk ik allemaal wel eens gehad.
Een album vol dronken vertellingen zoals enkel Waits ze kan brengen. Maar aan het eind is er nog enige vorm van beterschap. Een nieuwe job, een nieuwe liefde, als dat maar goed komt...