menu

Tom Waits - Small Change (1976)

mijn stem
3,95 (323)
323 stemmen

Verenigde Staten
Blues / Jazz
Label: Asylum

  1. Tom Traubert's Blues (6:40)
  2. Step Right Up (5:39)
  3. Jitterbug Boy (3:41)
  4. I Wish I Was in New Orleans (4:50)
  5. Piano Has Been Drinking (Not Me) (3:37)
  6. Invitation to the Blues (5:20)
  7. Pasties and a G-String (2:32)
  8. Bad Liver and a Broken Heart (4:46)
  9. One That Got Away (4:00)
  10. Small Change (5:03)
  11. I Can't Wait to Get Off Work (3:20)
totale tijdsduur: 49:28
zoeken in:
avatar van Kronos
4,5
The Heart of Saturday Night is ook erg de moeite maar ligt nog in het verlengde van Closing Time. Nighthawks at the Diner is wel een geval apart. Opgenomen met een publiek erbij en Tom Waits vertelt tussendoor wat grappen.

avatar van Red Rooster
4,0
De allereerste plaat die ik ooit (midden jaren tachtig) van Tom Waits hoorde was ‘Swordfish Trombones’. In mijn beleving was het vooral l'art pour l'art (kunst omwille van de kunst). Wel apart, maar niet bijzonder. Daarna richtte ik me wat betreft singer-songwriters op Bob Dylan, Van Morrison en aanverwanten, totdat ik niet zo lang geleden ‘Closing Time’ hoorde met daarop wél (mooi gezongen) liedjes die me raakten. Ook de opvolger 'Heart Of Saturday Night' kon me bekoren. Net als deze, Small Changes, zaterdag jl. gekocht tijdens een uitstapje Delft, alleen al vanwege het prachtige ‘Piano Has Been Drinking’ en ‘Invitation to the Blues’. Die uitnodiging neem ik graag aan. Kortom: 'a small but Important change'.

avatar van Kronos
4,5
Red Rooster schreef:
In mijn beleving was het vooral l'art pour l'art (kunst omwille van de kunst). Wel apart, maar niet bijzonder.

Ik kan in die beleving wel inkomen. Anderzijds kunnen de andere albums als te sentimenteel gezien worden.

Zie ook Captain Beefheart, die zich later kapot schaamde over Bluejeans & Moonbeams. Dat vind ik dan ook weer begrijpelijk.

Volgens mij kan veel hedendaagse kunst al snel als l'art pour l'art gezien worden. Maar het alternatief neigt dan weer vaak naar plat sentiment.

In beide opties is de authenticiteit dus essentieel en die heeft Tom Waits doorheen zijn muzikale ontwikkelingen altijd wel weten te bewaren in mijn beleving.

avatar van Red Rooster
4,0
Er is een behoorlijke bandbreedte tussen plat sentiment en kunst-om-de-kunst. Daar waar de vorm centraal staat ten koste van de inhoud, haak ik af. Ik heb niets met effectbejag, wel hou ik van een portie sentiment, zolang het een oprecht gevoel oproept. En dat is uiteraard persoonlijk, maar wel mijn enige graadmeter.
Authentiek vind ik de muziek van Tom trouwens zeker. En zoals zo vaak met genieën. Briljante muziek wordt afgewisseld met ondoorgrondelijke kakofonieën; iets moet het verschil maken.

avatar van ricardo
5,0
Ik zit nu toch een beetje op de wip om hem een 5* te gaan geven, kan deze wel zo ongeveer bestempelen als mijn favoriete late avond plaat, en dan vooral in de weekenden.

Pracht plaat waar ik al menig uurtje van heb genoten.


avatar van shimahero
4,0
mijn favoriete songs zijn the piano has been drinking, invitation to the blues. Standout voor mij is tom traubert's blue. Wat vind ik dat een fantastische song.

avatar van lennon
4,0
ettettummu schreef:
idd. aan vinyl kan nog niks tippen


En vandaag in een kringloop gevonden! Ben sinds kort door de "zure" appel heen, en geniet van de man zijn muziek. Nu is dit album dus aan de beurt. De eerste luisterbeurt bevalt me zeer goed!

avatar van lennon
4,0
Mooie plaat hoor.. Tom Traubert's Blues is erg mooi (kon ik vroeger echt niet aanhoren...)
Step Right Up vind ik echt een feestje, en Invitation to the Blues is prachtig.

Piano Has Been Drinking (Not Me) getuigt van humor, en is zeer vermakelijk. One That Got Away een heerlijk verhaaltje op een nog heerlijker muziekje.

Heerlijk die mix van jazz, blues en die New Orleans sound...

Ik ben om wat Tom Waits betreft. Hopelijk vind ik er nog snel meer tijdens een beurs of beter nog in een kringloop, want een plaat als deze hoort wel beluisterd te worden op de draaitafel, het liefst met de nodige kraakjes erin!

avatar van shimahero
4,0
Tom Waits goes blues. Heerlijke album terug. aangeduide favorieten zijn tom trauberts blues, the piano has been drinking not me en invitation to the blues

3,5
shimahero schreef:
Tom Waits goes blues. Heerlijke album terug. aangeduide favorieten zijn tom trauberts blues, the piano has been drinking not me en invitation to the blues

Ik zie dat je recent je stem voor dit album hebt aangepast van 5* naar 1* (en ook andere Waits als The Heart of Saturday Night van 4,5* naar 2*). Dat is niet bepaald een 'Small Change'

Geen verantwoording schuldig hoor, maar opeens geen Waits dan meer begrijp ik?

avatar van zaaf
Dit slaat nergens op. Stak ie na afloop geen sigaret op?

3,5
Aurum schreef:
opeens geen Waits dan meer begrijp ik?
* Waits fan meer

avatar van bikkel2
4,5
Sterke opvolger van het licht tegenvallende Nighthawks At The Diner.
In zo'n livesetting waar Ome Tom nogal de tijd neemt om te babbelen, is het effectiever als je er zelf bij bent. Muzikaal zeker geen uitglijder, maar van afstand werd ik nooit echt 1 met deze registratie.
Hoe anders is dat met deze Small Change.
De bourbon en tabak hebben inmiddels hun werk gedaan en vanaf hier draagt Waits zijn songs rauw en al enigzins gorgelend zijn songs voor.
Het werd natuurlijk nog wel een stukje heftiger.
Maar wat een plaat zeg.
Alleen al de opener....Het al heel lang heilig verklaarde Tom Traubert's Blues. Wat een kippevelstuk en dat is nog maar het begin.
Drukke up-tempo jazz in in Step Right Up, waar hij textueel helemaal los gaat.
De toon is dan allang gezet.
Waits blijft overigens verder nog redelijk trouw aan de lome jazz/blues, maar toch net weer anders dan voorheen.
Hij lijkt wat gretiger en gepijnder dan voorheen en dat werpt zijn vruchten zeker af.
Gewoonweg briliant is The Piano Has Been Drinking ( Not Me) waar humor en dramatiek elkaar innig omarmen.
Textueel is het ook gewaagder dan voorheen.
Pasties And A G-String, Bad Liver And A Broken Heart.......het is zonder meer een nog zwaarmoedigere Waitsplaat dan er voor.
Waits bracht jaarlijks verslag uit van zijn gemoedstoestand, zijn gedachten en zijn kennelijke kick voor de dark side of life.
Die schimmigheid blijft fascineren en hij is de absolute koning van het vertolken van zulks.
Held.

avatar van EttaJamesBrown
4,5
Samen een single malt doen, bikkel2?

avatar van bikkel2
4,5
Ja, geef maar door Etta!

Cheers mate!

avatar van ZERO
4,0
shimahero schreef:
Tom Waits goes blues. Heerlijke album terug. aangeduide favorieten zijn tom trauberts blues, the piano has been drinking not me en invitation to the blues


Waarom geef je dan een 1*? Foutje of is je mening over dit album helemaal veranderd in de afgelopen jaren?

avatar van shimahero
4,0
ZERO schreef:
(quote)


Waarom geef je dan een 1*? Foutje of is je mening over dit album helemaal veranderd in de afgelopen jaren?


Lol. Dat zal een foutje zijn bij het veranderen van een score
Dat zal wel minstens een 4 zijn

Dardan
Wasted and wounded, it ain't what the moon did, I got what I paid for now - wat een geweldige openingszin.

Heel dit album klinkt alsof de recorder toevallig nog aan stond tijdens een eenzame dronken avond aan het piano - de dag erop hoor je dan wat je allemaal uitgespookt hebt, maar dat kan je je dus niet meer op die manier (of überhaupt nog) herinneren. Eigenlijk klinkt het allemaal bij nader inzien nog niet zo slecht lijkt de rode draad der ontnuchterend besef te zijn

Step Right Up is niet anders dan vijf minuten funky, jazzy dronkemanspraat. Ergens tussen absurd levensadvies en loze grappig bedoelde foute opmerkingen.

En natuurlijk passeren er tussen de glazen whiskey een regenboog aan emoties: van melancholie, liefdessmart, overmoed, weemoed, woede, wanhoop, tot wazige herinneren aan die ijdele dromen die je ooit nog wil verwezenlijken...

Bad Liver and a Broken Heart - dat zijn weer van die hopeloze momenten waarop het lijkt alsof je niet diep genoeg in het glas zou kunnen kijken. Die avonden hebben we denk ik allemaal wel eens gehad.

Een album vol dronken vertellingen zoals enkel Waits ze kan brengen. Maar aan het eind is er nog enige vorm van beterschap. Een nieuwe job, een nieuwe liefde, als dat maar goed komt...

avatar van ricardo
5,0
Dit is en blijft mijn favoriete Tom Waits plaat, vooral het geweldige The Piano Has Drinking!!!

avatar van Lau1986
4,0
Een prachtige album dat vooral op fantastische wijze begint. Wat een heerlijk nummer is. Kippenvel. Het album bevat veel variatie. Het is jazzy, bluesy en prachtig hoe hij de nummers brengt. Genieten.

avatar van Cor
4,0
Cor
Waits gaat verder op het eerder ingeslagen pad. Scherpe observaties, soms in dronkemanssfeer en licht sentimentele melodieën. Was toch wel een genre op zich, vertolkt door de chroniqueur van de zelfkant van de samenleving.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:16 uur

geplaatst: vandaag om 16:16 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.