Mijn streamingdienst berichtte dat er een nieuwe UFO beschikbaar is. Aangezien daar veel van dit fijne bandje ontbreekt, is elke toevoeging welkom. Het blijkt dat
High Stakes & Dangerous Men in juli 2022 als 2cd is verschenen met als toevoeging opnamen van een Japanse tour.
Ik heb ‘m via streaming intensief beluisterd terwijl ik vorige week vanuit de Ardennen terugreed naar huis. Dit nadat ik dit
lovende artikel tegenkwam op website van magazine Now Spinning, met daarin een vlog van journalist Phil Aston. Hij houdt een interessant betoog over de context van de plaat en is enthousiast over deze “missing piece”.
Van dit album kende ik alleen
Revolution, een lekkere maar niet al te opvallende uptempo track. Met deze categorie blijkt de cd vol te staan. Vlotte liedjes, nergens onder de middelmaat, tegelijkertijd ook zelden ver daarboven. Het komt door de composities en melodieën, die zowel degelijk als voorspelbaar zijn met standaard couplet-refreinliedjes.
Tegelijkertijd spat de spelkwaliteit van dit album af. Vakmuzikanten die bepaald niet door het ijs van de routine zakken, maar weten hoe je een rocklied moet opbouwen en inspelen. Lekker geproduceerd door Kit Woolven, al heb ik moeite met die typische badkamerdrumsound die toen mode was, zelfs terwijl dat hier nog meevalt.
Binnen de (vergrijsde?) groep UFO-fans bestaan twee categorieën. De eerste vindt dat alles wat de band zonder gitarist Michael Schenker heeft uitgebracht van mindere kwaliteit is. De tweede denkt daar genuanceerder over. Ik hoor bij de tweede.
Daarom vind ik Laurence Archer op dit album helemaal okay met zijn flitsende shredding gitaarsolo’s, ondanks dat gitaristen in deze stijl nogal eens onderling inwisselbaar zijn. Hier werkt het goed. Interessant voor de trouwe fans is dat bassist Pete Way op het moederschip was teruggekeerd, Clive Edwards zit op de drumkruk. De spaarzame toetsenpartijen zijn door gastmuzikant Don Airey ingespeeld.
Er wordt vooral stevig gerockt, waarbij Archer soms de blues in slidegitaren laat klinken. In de opener
Borderline levert dit een aangenaam contrast op met zijn flitsende solo’s.
Andere hoogtepunten: het AOR-achtige
She’s the One, het snelle
Ain’t Life Sweet met heerlijke gitaarsolo, het melodieuze
One of Those Nights,
Love Deadly Love met zijn shalalala-refrein dat hier wonderwel werkt: ah ja, de stem van Phil Mogg!
Hier en daar klinkt een dameskoortje zoals in
Don’t Want to Lose You; het kan prima met Moggs hese geluid, maar is misschien voor sommigen te poppy. Ik moet dan meteen aan The Babys denken, voor mij een fijne associatie. Op het pittiger
Burnin’ Fire werkt het nog beter.
De liveset is van de bijbehorende tournee in ’92 in Japan, waarbij toetsenist Jem Davis de vijfde man op het podium was. Van tevoren was ik afwachtend, maar zoals ik eerder bij bijvoorbeeld Thin Lizzy meemaakte, bleek die scepsis onterecht.
Archer voegt zich namelijk naar de Schenkerstijl, door zich in te houden en vooral de melodielijnen van zijn illustere voorganger te volgen. Het levert verrassend frisse interpretaties op van klassiekers als
Too Hot too Handle,
Love to Love en
Lights Out.
Jawel, het was zwaar genieten op de A2, waar het vuur extra aanging door een bermbrand die ik bij Weert zag. Je hoort hoe goed UFO op de planken is. Ook hier weer, ook in deze bezetting.
Archer verliet de band na dit album en richt zich tegenwoordig weer op Grand Slam, de band die hij ooit met Phil Lynott startte.
Al met al een fijne dubbel-cd. Voor het oorspronkelijke album 3,5 ster, met de live-opnamen een halfje erbij. Dat is een 8 in schoolcijfer, een 8,5 is eigenlijk passender.