Commerciële noodzaak, het mee moeten gaan met de tijd en nieuwe artistieke paden willen bewandelen. Het zijn drie redenen die ten grondslag liggen aan de soundswitch van de progressieve rockbands in de jaren '80. Waar hun geluid in de jaren '70 werd gekarakteriseerd door een organisch geluid, lange en avontuurlijke composities, smaakvolle instrumentale passages en innemende klanktapijten, wordt het in de jaren '80 over een andere boeg gegooid. Op 90125 hoor ik effectieve / simplistische gitaarriffs, pakkende (doch zeer monotone en saaie) zanglijnen, prominente (lelijke) synthesizers en weinig innovatieve drums. Het enige lichtpuntje is de composities, die over het algemeen goed zijn, met een enkele uitschieter naar boven. De composities zijn dan ook de enige reden dat Yes er met drie sterren vanaf komt.
Hieruit blijkt eens te meer maar weer eens dat ik nooit een liefhebber zal worden van de sound die de 80s zo karakteristiek maakten. Het is niet het type geluid waar ik van houd, de songs staan me niet aan en ik vind het gewoonweg vervelend om naar te luisteren. Het is mijn tijdperk niet en zal het ook niet worden.
Desalniettemin kan ik het wel waarderen dat het wel Yes is dat een 80s jasje aan heeft getrokken, en niet dat Yes haar eigen geluid opgeeft ten faveure van de 80s. Dit klinkt cryptisch, maar ik bedoel ermee te zeggen dat 90125 onmiskenbaar Yes is. De basissound van Yes hoor ik namelijk gewoon terug, alleen nu in een geluidsomgeving die me niet aanstaat. Daarmee zijn voor mij de geniet- en gelukmomentjes ook erg spaarzaam, maar zoals een collega van mij op het werk altijd zegt: 'Je kunt niet altijd zes gooien'. Deze geflatteerde uitspraak past perfect bij 90125, want het is jammer dat deze plaat niets voor mij is, maar er zijn genoeg andere platen van Yes waarmee ik me uitstekend weet te vermaken (dat zijn wel zessen geweest
).
Ik wil niet afsluiten met een complete zeiktirade, want zelfs op een 80s-plaat zijn er door mij wel degelijk hoogtepunten te noemen. Owner of a Lonely Heart is een nummer dat ik echt veel te vaak heb gehoord, maar ik blijf het toch wel een fijn nummer vinden. Gelukkig heeft Yes hiermee een echte hit te pakken gehad, want het is toch een prima nummer. Een nummer dat ik echt briljant vind is Changes, wat werkelijk waar zo uit de studio van Rush lijkt weg te zijn gelopen. Desalniettemin heerlijk meeslepend en spannend tot het einde. Ook Hearts vind ik nog prima te pruimen: een fijne afsluiter van dit album.
Mijn score van 3* is een krappe voldoende, wat puur en alleen komt omdat ik op deze plaat Yes nog steeds terug kan horen. Ik vrees dat wanneer dat op andere platen die nog moeten volgen niet het geval zal zijn, er onvoldoendes gaan volgen. Dat is iets wat ik een band als Yes absoluut niet gun, dus ik hoop dat dat mee gaat vallen. Gelukkig weet ik dat er nog een (naar mijns inzien) heerlijk album aan gaat komen. Welke dat is, is een verrassing
Stand:
1. Relayer - 5*
2. Close To The Edge - 5*
3. Going For The One - 4.5*
4. Fragile - 4*
5. The Yes Album - 4*
6. Drama - 4*
7. Time And A Word - 4*
8. Yes - 3.5*
9. 90125 - 3*
10. Tormato - 3*
11. Tales From Topographic Oceans - 3*