menu

Steeleye Span - Storm Force Ten (1977)

mijn stem
4,03 (19)
19 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Folk
Label: Chrysalis

  1. Awake, Awake (5:07)
  2. Sweep, Chimney Sweep (4:45)
  3. The Wife of the Soldier (2:40)
  4. The Victory (8:37)
  5. The Black Freighter (5:59)
  6. Some Rival (3:23)
  7. Treadmill Song (6:12)
  8. Seventeen Come Sunday (5:09)
totale tijdsduur: 41:52
zoeken in:
avatar van Casartelli
4,5
Casartelli (moderator)
zeer sterk folkrockalbum waarop Steeleye span zijn top bereikt met hun melodieuze en bij vlagen heavy vertolkingen van traditionals. Van het a cappella Sweep chimney sweep, via fraaie gitaarpop (Some rival) tot het driestuiversopera-The black freighter en het bijna progrock-achtige The victory, allemaal top wat mij betreft. 4½*

avatar van koho
Eigenlijk een vrij a-typisch Steeleye album, zo kort na de commerciële piek die met All Around My Hat werd gehaald - vanwege de eenmalige line up die dit album maakte.
Nu doet die hit me erg weinig, en het is jammer dat deze band altijd zo geassocieerd is met dit vrolijke tralalanummer; veel Steeleye nummers zijn juist vrij duister van aard.
Zo ook op dit album, opgenomen na het vertrek van Bob Johnson (gitaar/zang) en Peter Knight (viool/zang) - zij zouden overigens later weer op het oude nest terugkeren. Hun vervangers waren niet de minsten. Tot ieders verbazing keerde de gerespecteerde folksolist Martin Carthy terug in de band waar hij in 1970/71 ook twee onvergetelijke albums lang deel van uitmaakte (op voorwaarde dat hij niet All Around My Hat hoefde te spelen!), en hij nam accordeon-maestro John Kirkpatrick mee die o,a. met Richard Thompson en Ashley Hutchings had gespeeld. Carthy en Kirkpatrick speelden eerder samen op The Albion Country Band - Battle of the Field (1976).
Beiden drukken hun stempel op Storm Force Ten. Het geluid is uniek te noemen: Carthy's sterke zang, diens uit duizenden te herkennen gitaarspel; Kirkpatrick's virtuoze accordeon (en ook niet de minste zanger) in combinatie met de ritmesectie Rick Kemp/Nigel Pegrum en de leden van het eerste uur Maddy Prior en Tim Hart. Hoogtepunt wat mij betreft is het door Bertold Brecht/Kurt Weill geschreven The Black Freigher - van hun Drei Groschen (Driestuiver-) opera; weer eens wat anders dan "trad-arr". All Around My Hat is hier wel heel ver weg en Maddy Prior excelleert:

then just before noon there'll be hundreds of men
coming up off that ghostly freighter
and they're moving in the shadows where no-one can see
and they're chaining up the people and they're bringing them to me
asking me: "kill them now or later?"
asking me: "kill them now or later?"
noon on the clock and so still on the dock
you could hear a foghorn miles away
in the quiet of death i'll say:
"kill 'em now"
...
and they'll pile up the bodies and i'll say:
...
"hoopla"!


Jammer genoeg was deze versie van Steeleye Span geen lang leven beschoren. Er volgde in 1978 een live album en de band viel uiteen, hoewel ze twee jaar later alweer terugwaren, in de commercieel meest succesvolle bezetting hoewel de hitparade nooit meer gehaald werd.
Carthy en Kirkpatrick vonden elkaar weer terug in de baanbrekende folk/brassformatie Brass Monkey.
4.5****

avatar van Gert P
4,0
Mooi album en heb deze op een 3disc staan met extra nummers.
Prachtige folk en totaal anders als All allround my head.

4,0
Ik heb ooit een vinyl exemplaar kunnen scoren voor 1,50 euro, zoiets kun je niet laten liggen. Zoals zo velen, in een ver verleden kennis gemaakt met Steeleye Span door 'All Around My Hat'. Een song die natuurlijk heerlijk commercieel is, heb er nog jaren op gestemd bij de Top 2000. Ook om er op deze manier er mede voor te zorgen dat er nog een jaren 70 folk nummer aanwezig zou zijn.
Intussen heb ik heel wat platen van jaren 70 folk uit Engeland. En blijf me er in verdiepen.
Ik ben blij dat bij Music Meter er mensen zijn die nuttige achtergrond informatie delen, zoals koho bij Steeleye Span. Altijd nuttige informatie, zodat je nog beter naar een album gaat luisteren. Bij dit album mis je de viool van Peter Knight wel, zeker bij de wat oudere albums drukte hij wel een redelijk stempel op de muziek. Maar inderdaad de accordeon van John Kirkpatrick is een prima alternatief. En het is natuurlijk een uitstekende folk artiest. Maar hierdoor verandert de muziek wel wat, soms lijkt het iets traditioneler te worden. Samenzang is altijd al een handelsmerk van Steeleye en ook op deze plaat klinkt dat erg goed. En door de zang van Maddy Prior blijft het een echt Steeleye album. The Victory is een mooi uitgesponnen epos. The Black Freighter is redelijk afwijkend. Het Kurt Weill/Bertold Brecht nummer in een Engelse folk versie. Want je hoort de Kurt Weill muziek er vanzelfsprekend in en dat staat toch best ver van de Engelse folk. De accordeon van Kirkpatrick kan hier wel prima mee uit de voeten. Het is lang niet een ieder gegeven om een Weill/Brecht lied te zingen, maar Maddy Prior gaat het prima af. Het is wel gewaagd om dit nummer op te nemen, maar ze komen er heel goed mee weg. Maar ik moest er wel aan wennen om het aan te treffen op een plaat van Steeleye Span.
De eerste drie albums van deze band blijven op eenzame hoogte, maar dit album heeft voldoende kwaliteit om heel dicht bij te geraken.

avatar van Brunniepoo
5,0
Peter Knight en Bob Johnson hebben Steeleye Span na “Rocket Cottage” verlaten om te werken aan een eigen album. Johnson wordt vervangen door Martin Carthy, die daarmee weer even terugkeert op het oude nest. In zijn kielzog neemt Carthy daarnaast ook accordeonist John Kirkpatrick mee.

Storm Force Ten begint wat moeizaam met Awake, Awake, dat een beetje verzuipt in overdaad en het gebrek aan een duidelijke melodielijn. Het vervolg, het a-capella gezongen Sweep, Chimney Sweep kan daarentegen met gemak tot de hoogtepunten uit het oeuvre van Steeleye Span gerekend worden. Het is een opmaat voor een uitstekende plaat, misschien zelfs wel de beste van de band.

Steeleye Span stond al zo’n beetje op omvallen en het tijdsbeeld was ook niet gunstig voor de folkdino’s. Daarnaast had de enorme productie – tien albums in acht jaar tijd – en het vele toeren zijn wissel getrokken op de leden. Het mag al met al dus een klein wonder genoemd worden dat het verse bloed van Carthy en Kirkpatrick de band nog tot een voorlopig laatste hoogtepunt heeft weten te brengen.

De viool was een van de belangrijkste kenmerken van de band geworden, en toch wordt deze op “Storm Force Ten” eigenlijk niet gemist. Ook met een accordeon kan immers hele goede folk gemaakt worden. Daarnaast kent de plaat een gelukkige songkeuze – onder andere de twee Brecht-nummers – en een goede flow.

Gast
geplaatst: vandaag om 22:52 uur

geplaatst: vandaag om 22:52 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.