Dat er weinig berichten bij deze plaat staan heeft als grote voordeel dat hier dan dus ook niet veel berichten in de trant van "ik kan dat geinponem van Van Koningsbrugge op tv niet uitstaan" bij kunnen zijn, maar dat er hier slechts één bericht staat is nou ook wel weer wat overdreven. En jammer bovendien, want net als de debuutjurk bevat Glitterjurk mooie kwaliteitspop met een goede afwisseling van opzwepende up-tempo-nummers en verdrietige liefdesliedjes (waarbij de ik-figuur vaak een teleurgestelde of zelfs door hèm verlaten geliefde probeert op te beuren), goed ingespeeld door een stevige band en aangenaam geproduceerd door oudgediende John Sonneveld (die ook Avondjurk al een fijne sound gaf). En natuurlijk moet je van de stemmen van de mannen houden, maar persoonlijk vind ik ze elk apart prima en in close-harmony zelfs nog beter.
Af en toe klinkt het een tikje geforceerd (die bandoneon om iets vluchtig-Frans-nonchalants in Hakken te suggereren, het overdreven gepassioneerde "Jij leeft / LEEFT!" in Vrij), en het is wat minder verrassend dan het debuut, enerzijds omdat ik nu weet wat deze mannen muzikaal in hun mars hebben, anderzijds omdat er wat minder "mysterieuze" (niet ondubbelzinnig te duiden) nummers als Niemand, Tram 7 en Verloren op staan (hoewel de tekst van Meer blijft intrigeren), maar dat neemt allemaal niet weg dat dit een uitstekende en serieuze opvolger is.