The Everly Brothers kregen in jaren '50 al hits, echt grote hits, en hielden daarna hun status hoog tot circa halverwege de jaren '60. Met name in de VS.
Maar de klad kwam er in door toedoen van de opkomst van de Beatles en de Stones en alles wat ze in hun kielzog meenamen. Behalve dus nog het begin van de jaren '60 was het gedaan met de rock 'n roll van het type dat we kennen van de jaren '50.
Hoewel later bleek dat de Everly Brothers door hun machtige samenzang en aantrekkelijke songs een grote schare aan beroemde volgelingen hadden (o.a. Paul McCartney) kregen ze na een jaar of 8 van slechte commerciële resultaten en kritieken begin jaren '70 een forse ruzie en gingen ze uit elkaar.
Ze zijn slechts een paar jaar ouder dan veel beroemde artiesten die geboren zijn in de jaren '40 maar toen ik hoorde van dit reünie album, dacht ik toen al te maken te hebben met bejaarden. Steun uit alle hoeken voor het maken van EB 84, van Jeff Lynne tot Dave Edmunds. En van Bob Dylan tot Paul McCartney.
Ik hoor het er te weinig aan af. De fameuze en beroemde samenzang (moet wachten tot More than I can handle), de omschakeling van de rock 'n roll naar MOR. De productie is duidelijk van de jaren '80 maar ja, mogen ze niet mee met de tijd. Boven alles zijn de songs niet opzienbarend genoeg. Gemiddeld met af en toe iets dat zich boven het maaiveld vertoont.
Zoals het door McCartney geschreven On the Wings of a nightingale. Maar ook het laatste nummer Asleep, van de hand van Don Everly.
Al met al een redelijk geslaagde comeback. Het was ook pas weer een eerste reünie in jaren. Maar het zou slechts kort stand houden. Nog een tweetal vervolg albums en daarna was er het definitieve einde.