Simple Minds - Street Fighting Years (1989)

OK, Verona heeft dus last van 'tape drag': pitch problemen die niet gecorrigeerd zijn. Oorzaak: het gebruik van de ongemixte mixing desk opnames voor Verona (net als het Barrowlands concert in de Sparkle in The Rain box). Probleem: de tape van de laatste 4 nummers heeft pitch problemen die niet gecorrigeerd zijn. Gebrek aan kwaliteitscontrole dus.

Dit kennen vast meer mensen. Een band van vroeger die je altijd bent blijven volgen. Ik ben bij veel bands in de loop der tijd afgehaakt maar bij Depeche Mode en Simple Minds niet. Met name bij die laatste is dat niet echt een abc’tje, vanwege de magere output van eind jaren 90 en begin 00. Maar ze hebben wat mij betreft de eeuwige gun factor en gelukkig maken ze nu weer platen die niet per se hoeven aan te sluiten bij de heersende trends. En niet al hun platen na NGD zijn zo slecht als sommigen je doen geloven. Net zoals niet al hun platen voor NGD Gods gift to mankind zijn.

Deze dan. Overtuigt niet over de gehele lijn. De lawaai nummers als Kick It In en Wall of Love doen me niks en Biko luister je beter in de Gabriel versie. Maar er staan ook pop parels op. Het titelnummer, Soul Crying Out en This is Your Land vind ik nog steeds prima En ja, ik vind Belfast Child geweldig. Een evergreen wat mij betreft.

De recent uitgegeven 2LP versie profiteert ten volle van de bak met geld die in de productie is gestoken. Klinkt fantastisch en dat maakt het luisteren van deze lp voor mij, als bevooroordeelde fan “tegen beter weten in” een feestje.

Ook deze weer eens door de muzikale draaimolen gehaald. Kan ook nu weer, net als bij de voorganger, geen fatsoenlijke score hier aan toe kennen, tenenkrommende commerciële bagger. Het zo graag maatschappelijk willen deugen en een zo groot mogelijk publiek bereiken heeft bij mij een te hoog handjes in de lucht en allemaal meezingen gehalte. Waar U2 wel interessant bleef (voor mij dan) zakten de Simple Minds door het muzikale ijs. Bij Mandela Day springen de knopen spontaan uit mijn broek van pure ellende. Ik lees dat andere mensen hier wel blij van worden en dat is natuurlijk prachtig want daar is muziek natuurlijk voor. ik gebruik de CD tegenwoordig als onderzetter voor mijn bierflesje.

Wie weet wat je hebt beluisterd. CD slaat terug na gebruikt te zijn als onderzetter. Ik geloof na de kritiek nooit dat je het originele album hebt beluisterd. Het is bij je komen spoken en zal je blijven achtervolgen. Maar als zilveren schijfje, zonder dat Jim Kerr er iets mee van doen heeft.

Eigenzinnig en baanbrekend is het niet meer en er was natuurlijk de aandacht voor Nelson Mandela, waar de band ook gretig in mee ging.
Maar waarom dan Peter Gabriel's Biko nog een keer over doen? Dat statement stond al als een huis en tijdens gigs herinnerde Peter daar het publiek regelmatig aan.
Al met al valt Street Fighting Years mij mee, al is het wat wisselvallig.
In ieder geval beter te behappen dan de misplaatste bombast van Once Upon a Time.
Bombastisch is deze ook wel, maar het is dan wel wat beter in verhouding.

Ik vind dit album bombastischer dan OUaT. Wat me met name opviel tijdens de concerten destijds (Thialf Heerenveen 1989), was het macho gedrag van Kerr op het podium, ontbloot bovenlijf met vestje (afgekeken van Bono?) en het vele gekreun tijdens de nummers. Wat een contrast met de ietwat androgyne balletdanser tijdens de hoogtijdagen.....

Daar zit wat een contradictie in, want waarom zou ik het album kopen op CD en niet beluisteren? Ik volg de Minds al sinds de vroege jaren 80 en heb dit album destijds ook braaf, doch met tegenzin, gekocht. Het Biko nummer was pure verkrachting en zoals ik eerder al zei was Mandela Day ook een afknapper. Kerr wou destijds zeker op Bono lijken, zonde want hij was op zijn eigen manier bijzonder genoeg. Ik heb de CD meer als onderzetter gebruikt dan dat deze afgespeeld is maar wel nadat ik de CD eerst uitvoerig beluisterd heb.

Voor mij was Street Fighting Years al weer een aardige stap in de goede richting. Er staan (jammergenoeg) ook op dit album wel weer enkele draakjes. Maar 'draakjes' of althans de minder fijne nummers staan - wat mij betreft - ook op de zogenaamd 'betere' of liever... de meer populaire Simple Minds albums.

Tranen van verdriet springen in mijn ogen bij het lezen van een dergelijke opmerking...

Dat is natuurlijk heel vervelend Hans! Maar misschien wordt je wel weer blij als je vanavond even Once Upon A Time opzet, die had je immers 5 sterren gegeven, dat moet het verdriet wel weer wat wegnemen. Ik ga vanavond even wat oud werk draaien en dan met name wat Simple Minds A en B-sides van de maxi singles. Die staan hier ook nog steeds in het schap der muzikale wonderen en ik heb ik ook al weer een tijdje niet gedraaid.

Rainmachine, dat wordt dan eerst "Street Fighting Years" en daarna "Neon Lights". Het zou ook nog "In the City of Light" kunnen worden.
Ik kan er vanavond wel een "Simple Minds avond" van maken. Het te lang geleden dat ik iets van Simple Minds heb gedraaid.

Songs als This is your land en Belfast Child vind ik echt prima. Ik kan mij ook niet voorstellen dat je daar veel pijlen op kunt richten.
Het hele album is op de keper beschouwd niet slecht.

Wat ik wel vind is dat je de muziek niet moet gaan vermengen met de bijbehorende video clips of, nog erger, de bijbehorende concerten.
Dat je aan Kerr live een hekel hebt mag niet van invloed zijn op de beoordeling van een studio-album. Zo kan ik de nieuwste clip van de Simple Minds ook nauwelijks aanzien. Terwijl het muzikaal nog net gaat.

Haha, nou veel plezier dan maar Hans, geniet ervan! Ik vind het overigens wel knap dat je Neon Lights kunt beluisteren, dat lukt mij alleen maar als ik in een dwangbuis zit.

Belfast Chilld kan ik nog wel wat in meegaan maar ja het is wel een cover van de traditional She Moved Through the Fair dus niet origineel. This is your land is ook redelijk, maar ook een slap bakkie. Mijn mening is overigens puur gebaseerd op de muziek zelf, de clips en live opnames zijn de kersen op de taart.

Is er ook al iets mis met de videoclips van 'Belfast Child' en 'This Is Your Land'? De laatst genoemde vind ik persoonlijk misschien wel hun mooiste video.
Wie deze cd als onderlegger gebruikt, mag overigens meteen in de dwangbuis.

"Neon Lights" is voor mij bepaald geen straf om naar te luisteren. Wellicht ben ik daarin een uitzondering op de regel,
so be it.

Grappig dat Jim Kerr in deze tijd op Bono wilde lijken, nooit geweten. Simple Minds scoorde in deze periode al 2 nummer 1 hits in Nederland en een overtuigende 2e plaats, terwijl U2 met het mindere Desire enigszins in deze buurt kwam

Als ik alle berichten terug lees dan is het voor mij wel duidelijk dat de meeste mensen die de Minds vanaf dit album en de voorganger fantastisch vinden de band niet vanaf het begin gevolgd hebben en dus later zijn ingestapt. Als dit je referentiekader is dan heb je dus begin jaren 80 niet jaar op jaar meegemaakt hoe de band groeide en steeds bijzonderder werd met de ultieme piek New Gold Dream. Er was niets wat klonk als de Simple Minds. Daarna kwamen de ambities voor het grote publiek en verdween de creativiteit. Dat is ook de reden dat bijna iedereen die de band vanaf heb begin gevolgd heeft niet veel moet hebben van het latere werk en altijd blijven hopen op een nieuwe New Gold Dream die er hoogst waarschijnlijk nooit gaat komen. De mensen die mede of hoofd verantwoordelijk waren voor de bijzondere nummers zijn al lang vertrokken.

Dat is de conclusie van mijn kant, de believers werden dus de disbelievers.De Simple Minds ging voor het grote publiek en de stadions en U2 ging meer op de creatieve toer, Desire is wel een bijzonder album maar zal zeker niet iedereen aanspreken, zeker het grote publiek niet. Die willen meezingen, in de handen klappen en jubelen van blijdschap als de Here Jimmemans weer op zijn knieën valt in pure devotie ondertussen roepend "let me see your hands!".

Ik herken mij totaal niet in het hierboven geschetste beeld...

Ik ook niet. Volg Simple Minds vanaf het prille begin en ben van mening dat zij met "Street Fighting Years" één van hun beste albums hebben afgeleverd. Daarna werd het minder m.u.v. "Neon Lights" uit 2001.

Quasi perfecte plaat.
Geen enkel zwak nummer.