menu

U.K. - U.K. (1978)

mijn stem
3,96 (170)
170 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: EG

  1. In the Dead of Night (5:38)
  2. By the Light of Day (4:27)
  3. Presto Vivace and Reprise (2:58)
  4. Thirty Years (8:09)
  5. Alaska (4:45)
  6. Time to Kill (4:55)
  7. Nevermore (8:09)
  8. Mental Medication (7:31)
totale tijdsduur: 46:32
zoeken in:
avatar van bikkel2
5,0
Prachtplaat en typerend dat rauwe randje van Wetton.
Een engelenstem had hij niet echt, maar wel een typerende unieke stem.
Het zit op dit album tegen het randje aan qua toonhoogte, maar dat maakt het juist zo interessant.
Verdomme, weer een parel weg.


R.I.P John Wetton.

avatar van heartofsoul
4,5
Toevallig zet ik hem net op, natuurlijk mede n.a.v. het trieste overlijdensbericht. Ooit gekocht vanwege mijn bewondering voor het spel van Bill Bruford, maar ook de bijdragen van de anderen, alsmede de boeiende composities maken dit absoluut tot een prachtig prog-album. Het basspel en de kenmerkende vocalen van John Wetton vind ik ook schitterend. Mooie en duurzame luisterplaat.

R.I.P. John Wetton

avatar van brandos
4,5
Wetton's verscheiden brengt mij naar zijn finest hour en dat was deze schijf natuurlijk. Terwijl het minimalisme van de punk hoogtij vierde kwam deze supergroep met dit antwoord. Het is allemaal supertechnisch maar voor mij als niet-progrocker (toen noemden we dat gewoon nog 'symfo') nog uitermate genietbaar. Ik ervaar eigenlijk nergens de typische symfo-cliches. De plaat zit gewoon te vol met goede (en bovenal goed uitgewerkte) muzikale ideëen zoals de 'ijskoude' synths op Alaska en de Jazzy-invloeden her en der. Bovenop alle technische vaardigheden van alle groepsleden kun je hier ook horen hoe goed John Wetton als zanger was.

avatar van bikkel2
5,0
Goed verhaal brandos.

Alles klopt in je verhaal.
Prachtig uitgewerkte plaat met prog/jazzrock in optima forma.
Dit moet toch wel mijn favo zijn in dit genre.e
Wetton is erg goed bezig hier.

avatar van pmac
4,0
Goede plaat maar kant 1 neigt wat saai. In the dead of night trekt me niet zo. Op de tweede kant komen de nummers veel meer tot ontplooiing. Zeker bij Time to kill. Het spel is virtuoos en vliegt nergens de bocht uit. De stem van Wetton vind ik wel wat vlak waardoor het als een wat anonieme groep klinkt. Niettemin behoorlijk veel gedraaid destijds en UK was op dat moment de serieuze vaandeldragers van de symfonische rock nadat Yes Genesis en ELP een duidelijke kwaliteitsstap achteruit deden.

avatar van bikkel2
5,0
Het saaie hoor ik niet pmac, maar dat kan een verschil van opvatting zijn natuurlijk.
Ook op de 1e helft gebeuren er waanzinnige dingen.
Hoge school muziek natuurlijk, meestal, en zeker in het heden, loop ik weg als het allemaal te veel en te freakerig wordt, maar dit past als een puzzel in elkaar.
De balans is perfect en geen van de leden gaat over de top.
Wetton was wellicht wat beperkt in zijn zang, maar dat rafelige rauwe geeft juist een prima tegengewicht. Beter dan een volmaakte nachtegaal.
Helemaal af deze plaat imo.

avatar van PUbu
4,5
Vroeger gewoon grijs gedraaid. Ik was fan van Bill Bruford, zag hem ooit een live. Wat een beest was hij toch. Ik was ook fan van Genesis toen dus automatisch kwam ik bij UK terecht, een prachtplaat. Je moet er de tijd voor nemen om te luisteren en laat je wegvoeren met de muziek mee....

5,0
in mijn top 5 albums aller tijden. wat een line up. Wat een top composities. Productie was voor die tijd echt waanzinnig goed en de keyboard sound van de Prophet 5 van Jobson revolutionair en die snare drum van Bruford is ook zo herkenbaar gaaf. Wetton op zijn best en Holdsworth machtig mooi.

4,0
Een beetje vergeten deze UK . Maar wat is dit toch goed . Een combinatie van prog rock en jazz .
Waardering van 3.5 naar 4*.
Vraag me af of de opvolger ook de moeite waard is om aan te schaffen ??

avatar van bikkel2
5,0
TONYLUNA,

Danger Money is de opvolger. Een toch wel ander album waar de jazz verdwenen is.
Drummer Bill Bruford en gitarist Allan Holdsworth zijn er niet meer bij.
Met drummer Terry Bozio ( ex Frank Zappa) gaat UK als trio verder.
Het is een album met meer songmatig materiaal. Meer toetsengericht en iets commerciëler.
Deze vind ik beter, maar Danger Money is absoluut de moeite waard.

avatar van Mssr Renard
4,0
Ik vind UK erg goed, door de bijdragen van Bruford en Holdsworth.

Eddie Jobson is ook okay, maar gebruikt teveel synths naar mijn smaak, daarbij vind ik zijn vioolspel veel te schel en lawaaiig (in tegenstelling tot bijvoorbeeld Jean Luc Ponty).

Wetton heb ik altijd een vreemde eend in de bijt gevonden. Ik vind hem als bassist helemaal niet zo goed. In bijna alle bands waar in hij speelde was hij (naar mijn mening) de minst soepele en speelse bassisit (Uriah Heep, Wishbone Ash, King Crimson etc.).
Ook als zanger vind ik hem erg vervelend. Ik heb ook het idee dat hij erg vaak tegen het valse aan zit en hij mist gewoon een beetje soul en charisma.

En omdat er veel gezongen wordt op deze plaat, gaat dan zo'n plaat best tegenstaan. Doe mij dan maar de Bruford-platen. Die klinken veel organischer.

Maar het gaat hier om deze UK-plaat. Ruimte voldoende voor het spel van Holdsworth en Bruford. Een krappe voldoende voor het volgepropte synth en vioolwerk van Jobson en een onvoldoende voor het logge standaard basspel van Wetton. Ook een onvoldoende voor zijn crooner-stem.

Sorry Wetton-fans (die zijn er genoeg), maar ik vind Wetton een popmuzikant en -zanger (zie de jaren 80). Ik bedenk me dan, hoe geweldig deze plaat had kunnen klinken met bijvoorbeeld Jeff Berlin of bas.

Hoogtepunten: het synth/gitaar duel tussen Jobson en Holdsworth op Nevermore en de vioolsolo op Time to Kill. Beide songs kennen dan weer lekker bass-spel. Dat zal wel komen omdat Wetton dan niet zingt en zich wat meer kan focussen op goed bassen.

avatar van liefkleinhertje
5,0
Dit is gewoon weg een klassieker en waar iemand als Wetton in King Crimson al meesterlijk bezig was is dat op deze plaat helemaal het geval.
Waar het duo Holdsworth en Bruford op de live opnamen van deze formatie niet helemaal uit de verf komen is dat in de studio (deze) gelukkig wel het geval.
Sterker nog als dit duo verwijderd is gaat het live met sprongen vooruit ,maar dat is een ander album.
Die Eddie Jobson is gewoon een fenomeen (zelfs een plaat als A van jethro Tull mag ik graag horen) dus daar heb ik ook weinig kritiek op.
Maar de stem van Wetton met deze schitterende muziek is toch wel de kers op de taart.

avatar van Mssr Renard
4,0
Een erg duidelijk verschil van mening en beleving dus.

Ik vind het logge dat Jobson en Wetton meebrengen juist ten koste gaan van de subtiliteit van Bruford en Holdsworth. Daarom prefereer ik de Bruford-soloplaten van deze periode.

Overigens vind ik de Green Album van Jobson wel erg aardig.

En tussen mij en mister Wetton zal het nooit echt wat worden. Ik prefereer de Belew/Levin periode van Crimson boven die van de Wetton-periode.

Terug naar UK: het had wat subtieler gemogen en het is mij té overdonderend, te arenarockerig.

5,0
Dit is net zo'n top album als One of a Kind van Bruford. Overeenkomst?? De drummer en de lead gitarist spelen op beide albums...

avatar van Mssr Renard
4,0
Dat is ook precies de reden waarom UK mij aantrok. Wetton/Jobson met Howe en White had mij niet zo geboeid denk ik.

Maar ik vind de plaat niet slecht hoor, alleen veel te log en te vol. En ik ben geen liefhebber van de zang van Wetton.

avatar van bikkel2
5,0
Het is wat drukker dan de opvolger Danger Money. Maar daar is Jobson dan ook de enige solist.
Hier is Holdsworth natuurlijk behoorlijk aanwezig. Jobson en hij boksen aardig tegen elkaar op.
Maar wel smullen geblazen wat mij betreft. De zang van Wetton voor mij in ieder geval top. Op een fijne manier rauw en hij moet echt aan de bak om de hoge regionen te halen. Maar dat vind ik juist wel zijn charme hebben.

avatar van pmac
4,0
Grappig dat deze lp weer aandacht krijgt. Ik waardeer hem nu toch wat hoger. Kant 2 is fantastisch en als je deze plaat bevalt zou ik daarna One of a kind van Bruford als opvolger aanbevelen. Die is wat jazzier maar minstens zo goed.

avatar van Mssr Renard
4,0
pmac

Ik vind alledrie de Bruford-soloplaten uit deze periode erg sterk. Ik kan ze ook alledrie erg aanbevelen.

5,0
klopt jammer dat je van die drummer niet veel meer hoort...

avatar van Mssr Renard
4,0
En toch blijf ik nieuwe (oude) platen met Bruford ontdekken, zoals: Absolute Elsewhere - In Search of Ancient Gods (1976)

avatar van bikkel2
5,0
One Of A Kind moet ik nog altijd beluisteren.
Ik ben niet van huis uit een echte jazzrock/jazz fan. Ik vind een vermenging met bijv. prog of soul vaak leuker.
Bruford is zeer creatief en je hoort duidelijk dat zijn hart bij de jazz ligt.
Maar op deze plaat deelt hij rake klappen uit. Polyritmes genoeg, maar altijd met flair gespeeld.
Ik heb ook een lichte voorkeur voor de albums van Yes waar hij op drumt. Frivool en met die jazzachtige drive.
Allan White bracht meer het rockelement in die band en dat is ook niet verkeerd. Maar Bruford is de master.
Ook bepaalde albums van King Crimson zijn top waar hij achter de kit zit.


avatar van bikkel2
5,0
Leuke docu Mssr Renard.

Ik ben zelf drummer en heb het rond 1988 ook nog even geprobeerd met een elektronische kit.
Mijn ding is het echter nooit geweest.
Te mechanisch en te steriel. De hele souplesse verdwijnt ook grotendeels.
Toendertijd was het hot, maar de klanken klinken nu gedateerd.
Bruford live met zijn Simmons set vond ik ook niet mooi.
Je ziet het zelden meer trouwens. Voor te oefenen is het overigens wel top.

Bedankt voor het linkje.

5,0
Ik ben ook drummer geweest, bikkel2. Speelde nog met mijn toenmalige band eenmalig in het Paard in Den Haag. Mijn favoriete drummer is / was Neil Peart (uiteraard). Maar ik kan Bruford ook zeer goed waarderen ( heb alles van hem). Daarentegen vind ik Phil Collins maar een houterige zak.

avatar van Mssr Renard
4,0
Ik ben ook drummer geweest, en heb ook met bandjes in het Paard(café) gespeeld, maar dat was allemaal nogal lang geleden.

Het niveau van Bruford haal ik bijlange na niet. Mij favoriete drummer was/is Roger Taylor (van Queen).

Het drumgeluid van Bruford (zoals hier op UK) en dan met name het snaregeluid inspireerde/inspireert mij wel enorm. Ik houd niet zo van die diepe logge snaresounds (zoals tegenwoordig heel veel te horen is). Zoń korte krachtige tik vind ik heerlijk.

5,0
Bill Bruford heeft altijd een herkenbaar drumgeluid.. By the way ik stond in 1982 in het Paard ( van Troje heette het toen nog)

avatar van blaauwtje
4,5
Gisteren deze sublieme schijf thuis gekregen, ooit heb ik wel eens een single van uk gehad( rendez-vous 602) in de uitverkoop bakken van 1 gulden vond je destijds leuke dingetjes, omdat mijn aandacht al vrij snel richting West Coast muziek ging heb ik toen de albums van UK links laten liggen en me verder niet verdiept in de virtuositeit van dit muziek genre.

Sinds kort met een inhaal slag bezig( bij gebrek aan nieuwe interessante bands duik je al gauw in het verleden, en daar is nog heel wat te ontdekken).

Ooit kennis gemaakt met John Wetton door oa Heat of the moment, veel commerciëler dan dit, en waarschijnlijk daardoor destijds ook blijven hangen, achteraf was Asia meer een uitlaatklep voor muzikanten die gewoon muziek wilden maken die lekker in het gehoor lag zonder moeilijk te hoeven doen( alhoewel de drie Asia albums die ik heb nog best vaak te voorschijn worden gehaald).

Deze plaat is een pareltje, je moet er wel even voor gaan zitten, maar dan heb je ook wat, (gisteravond had ik het huis vol visite, deze plaat lag op de draaitafel en hoefde niet echt op veel bijval te rekenen). Eenmaal iedereen de deur uit gewerkt, heb ik onderzet genot van een pilsje de plaat zeker nog wel een keer of drie opgezet, het kwartje viel , een hoogtepunt in het genre welke in de seventies vele exponenten kende, en waar Wetton , Bruford,Holdsworth en Jobson in diverse andere bands een stevige vinger in de pap hadden. Op naar Danger money, die toch best wel anders klinkt dan deze schijf.

avatar van aerobag
3,5
Prog rock supergroep extravaganza. Meesterlijke beheersing van de instrumenten, wat je van deze verzameling artiesten natuurlijk mag verwachten. De nummers zijn groots opgezet en de composities zijn uitdagend. Het album lijkt wat gebukt ta gaan onder zijn eigen ambities. Het neigt teveel naar een showcase van de kunde van de betrokkenen, dan dat het album echt als een ademend geheel voelt. Nog steeds een zeer vermakelijk album.

5,0
Topalbum!!! Reeds honderden keren beluisterd met veel plezier zonder dat de verveling toeslaat. Dat zegt wel wat over de diepgang ervan. Het kost daarentegen wel enkele luisterbeurten om eea goed te doorgronden. Mengeling van jazzrock en progressive rock, heeft in de verte wat weg van Gentle Giant's Free Hand, waarop (toevallig) ook een track time to kill staat.

avatar van Queebus
5,0
Een unieke mix van jazzrock met progrock, dat is U.K. Bestaande uit Bill Bruford (Yes, King Crimson), John Wetton (King Crimson, Roxy Music), Allan Holdsworth (Soft Machine) en Eddie Jobson (Zappa, Roxy Music). Dit album betovert van begin tot einde met een uitgekiende mix van uitstekende nummers en fantastische muzikaliteit. Met name Allan Holdsworth en Eddie Jobson eisen een groot aandeel op. Allan Holdsworth zijn gitaarspel doet af en toe aan een viool denken, zo vloeiend is deze en dan te bedenken dat Eddie Jobson naast vakbekwaam toetsen ook electrische viool speelt. Vanwege de overbekende muzikale meningsverschillen verlaten Holdsworth en Bruford de band en gaat Terry Bozzio op drums de leegte opvullen. Wat overblijft is een album, uniek in zijn soort en die het verdient om gehoord te worden!

avatar van titan57nl
5,0
aerobag schreef:
Prog rock supergroep extravaganza. Meesterlijke beheersing van de instrumenten, wat je van deze verzameling artiesten natuurlijk mag verwachten. De nummers zijn groots opgezet en de composities zijn uitdagend. Het album lijkt wat gebukt ta gaan onder zijn eigen ambities. Het neigt teveel naar een showcase van de kunde van de betrokkenen, dan dat het album echt als een ademend geheel voelt. Nog steeds een zeer vermakelijk album.


Daarom, ik vind Bruford altijd een beetje een showcase drummer.

Kijk dit maar eens met andere drummer en gitarist................echt de sfeer komt door. Tranen!
https://www.youtube.com/watch?v=HlVvlb1dO7Y

avatar van Mssr Renard
4,0
Ik struikelde over deze erg gave versie van Nervermore (met Marco Minneman en Alex Machacek):

https://www.youtube.com/watch?v=HlVvlb1dO7Y

Gelijk maar (zelfde bezetting) de hele Dead of Night-suite erachteraan:

https://www.youtube.com/watch?v=Na4aBPLxf_w

Gast
geplaatst: vandaag om 16:55 uur

geplaatst: vandaag om 16:55 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.