Stijn_Slayer
Afgaande op zijn voorgaande platen en de titel had ik er niet veel van verwacht. In tegenstelling tot de rest van zijn solowerk duikt er hier ook weer country op. In combinatie met de religieuze teksten geeft dat het album soms wel een beetje een stereotype, gezapige Amerikaanse sfeer.
De composities zijn wel van een hoger niveau dan op zijn vorige albums het geval was, maar ook In My Father's House kan de vergelijking met Poco en Buffalo Springfield niet aan. Dat doet me toch afvragen of Furay daadwerkelijk wel zo'n onderschatte songwriter is. Op Buffalo Springfields debuut schreef hij niets. Op BS Again was het raak met 'Sad Memory' en 'A Child's Claim to Fame', maar ook een keer goed mis ('Good Time Boy'). En op Last Time Around is hij ook niet echt in optima forma. In Poco liet hij vaker van zich horen, maar de beste songs zijn niet per definitie van zijn hand. The Souther-Hillman-Furay Band komt ten slotte al helemaal niet in de buurt bij Buffalo Springfield en Poco.
Ik zag Richie Furay altijd als een erg onderschatte artiest, maar zonder getalenteerde(re) muzikanten om zich heen lijkt het er toch niet echt uit te komen. In feite is zijn solocarrière compleet geflopt. Met een CV als dat van Furay moet je toch op zijn minst één fatsoenlijke soloplaat kunnen maken? Dat is dan toch het verschil met een Chris Hillman, die niet alleen een veel betere muzikant is, maar ook vaker raak schiet.