Zo een aantal keren geluisterd of vinyl en via de phoon.
Prachtige bezwerende plaat met song van het jaar erop (speak to the wild met prachtige vage clip).
Forevermore is ook prachtig.
Op het eennalaatste nummer doet het met erg op My Dad Is Dead lijken anno The Taller You Are..., weird maar ook weer niet want door wie werden die beinvloed. In de rustige passages is Slint niet ver weg (ja ook hier weer zonder SY geen SLint) maar toch.
En Shelley op drums, ja geweldig weer.
Kortom prachplaatje, één van de hoogtepunten van dit jaar.
Kom maar weer een x Thurston, Crossing Border kon ik niet en te duur dus....
Tis echt mijn ding niet, maar op de een of andere manier pakt de plaat me toch wel. 'Bezwerend' inderdaad. Maar misschien ook wel gewoon een grote sympathiekwaarde.
Plaat wordt door mijn autonome zenuwstelsel (als een onbewuste prikkel) periodiek in de cd speler gestopt. En dat al sinds uitkomen van de plaat. Hij is dus verslavend. Lief, teder, bezwerend, warm. The best day zit als een jas die ik heus niet meer weg kan doen. Steeds meer wordt ie van mezelf. Ik ga bijna jaloers worden als een ander de plaat ook luistert; van mij!
Dat ligt dicht tegen perfectie. Of is het. Waarom geen vijf sterren dan... Geen idee, ik ben niet toe aan een definitief oordeel, denk ik. Alsof ik het hoogtepunt wil uitstellen.
Wat een album dit.
Zeer goed album! Wordt naar het einde toe steeds beter! Met Grace Lake! En de afsluiter Germs Burn is wat mij betreft het hoogtepunt van het album. Geweldig!
Ik hoor hier en daar R.e.m.-achtige accoordjes. Plak op een nummer als Tape de stem van Michael Stipe, en het past ongetwijfeld naadloos. Maar goed, ze komen van origine uit dezelfde muzikale tijd. Kan zijn dat ze wat van elkaar hebben opgestoken.