Steely Dan - Countdown to Ecstasy (1973)

De muziek van Steely Dan steekt geweldig in elkaar.
Perfectionisch als de pest, al klinkt het altijd luchtig.
Minpuntje is idd dat er weinig echte emotie is, maar dat is ook niet echt de stijl en insteek.
Het is hier trouwens nog wat poppyer en rockeriger dan latere albums, die meer funk en jazzypoprock bevatten.
Zoals de meeste ST platen ook deze heel lekker en origineel.

Ik ga geen commentaar meer plaatsen bij dit album van Steely Dan, er is al genoeg over gezegd
Prima muziek, hoog niveau!

(te) lage waardering? DeWP??

Steely Dan blijkt toch wel ook een toonaangevende band te zijn in de jaren '70. Dit album is productioneel perfect maar de keerzijde van de medaille is wel dat de muziek ook wat klinisch overkomt. Vergeleken met het debuut komt er meer jazz bij kijken. De songs zijn luchtig maar gelaagd en vooral tijdloos. Favorieten hierop zijn Your Gold Teeth en My Old School maar geen nummer vind ik ondermaats.

Geen slechte plaat te ontdekken in de discografie van de band.
Dit is een plaat die ik nog altijd graag draai. Dat klinische hoor ik hier nog niet echt. De produktie is lekker basic en er valt zelfs nog wel een rauw randje te bespeuren.
Dat het duo Becker/ Fagen grote jazzfans zijn, is makkelijk te bespeuren, maar ook soul ( My Old School) mag tot een favo genre gerekend worden.
Anders dan op de latere albums is deze in stijl wat diverser. Hier en daar zelfs wat rockeriger.

Best wel een goed album dit. Vroeger is Steely Dan wat langs mij heen gegaan. De bekende hits kende ik wel maar mijn zakgeld ging op aan albums van andere bands. Het eerste nummer vind ik wat minder, maar de rest is echt OK.
3,5 *

Blijft toch een top band. Ook deze plaat mag er wezen. Na al die jaren klinkt deze nog fris. Wat van bands zoals Steely Dan word verweten is dat ze té technisch en te klinisch klinken. Ben ik absoluut niet mee eens.

Het grappige is dat ik het nummer Bodhisattva voor het eerst hoorde op een cd van Toto ( Through the Looking Glass ). Daarna deze plaat aangekocht.

The Boston Rag is misschien het wel mooiste nummer op deze plaat ....

En dan luister je naar Razor Boy (onverwacht, lang niet gehoord) en dan besef je hoe godvergeten getalenteerd deze musici zijn. Jazzy Beatles. Maar dan beter. Godvergeten getalenteerd.

En dan bijna twee jaar na mijn berichtje hier vlak bven zie ik het album langskomen op plaats 27 in de 100 Greatest Albums of 1973. En op het openingsnummer na is het een prettige belevenis om het weer eens te beluisteren.
Op de opener zijn wel de meeste stemmen voor favoriete track uitgebracht. Gelukkig ben ik weer tegendraads. Het lekkere relaxte SD sfeertje van de rest mis ik er in. Geef mij The Boston Rag maar.
Momenteel op 25 in de best ever albums lijst over 1973.
Ongewijzigd 3,5*

Fijn album prettig in het gehoor album.

Niet het beste album van Steely Dan, maar toch op een hoog niveau.

Eigenlijk zijn alle Steely Dan albums tot en met Gaucho op zijn minst 4 sterren albums. Countdown To Ecstasy is geen uitzondering. Alleen hebben Donald Fagen en Walter Becker het nu voor het zeggen en huren de best mogelijke muzikanten uit om hun muziek uit te voeren. De vaak gehoorde kritiek is dat hun muziek te klinisch klinkt. Als dat zo is stoor ik me daar allerminst aan. CTE zit weer vol met heerlijke nummers. En heel fijn luisteralbum en wederom vol bewondering over het hoog niveau waarop gemusiceerd wordt.

Ben weer eens begonnen aan het herbeluisteren van de eerste zeven albums van de Steely Dan catalogus (de twee 'nakomertjes' zijn zeker niet slecht maar omdat ze toch een heel stuk minder zijn laat ik ze hier buiten beschouwing). Eens kijken of mijn beeld hetzelfde is als in mijn herinnering. In die herinnering ontlopen de eerste zeven albums elkaar niet veel in kwaliteit, hoewel ik toch zo mijn voorkeuren had.

Van die zeven albums worden Katy Lied en deze Countdown to Ecstasy over het algemeen als de iets mindere beschouwd. Ik heb het vermoeden dat dit komt omdat beide albums geen catchy hits hebben.

Op Countdown to Ecstasy wordt het duo Becker & Fagen al dominanter. Ook worden de songs complexer en bevatten ze al meer jazzy invloeden. Meer dan op het debuut vormen de nummers een hechte eenheid. In kwaliteit doen ze niet veel voor elkaar onder, hoewel ik wel erg blij wordt van Your Gold Teeth en Show Biz Kids. Dat laatste nummer zorgt blijkbaar voor veel verdeeldheid onder de liefhebbers; een echte song van 'you hate it or you love it'. Ik behoor tot de laatste groep. Het dreunende refreintje blijft wel heel erg lang in mijn hoofd nadreunen ...

Ook opvallend: ook ik vind o.a. The Royal Scam en Aja beter, maar op de een of andere manier luister ik toch vaker naar dit album (en ook dus Katy Lied). Vreemd verschijnsel, maar ik vermoed dat meer MM'ers dit fenomeen herkennen.

Het verschil tussen de beste en de mooiste plaat? Kwaliteit en voorkeur, bij heel veel bands is de gekende topplaat niet het album dat ik het meeste draai. Soms kun je de nummers wel dromen, dan pak ik liever een ander album. Wat Steely Dan betreft, allemaal prachtig, maar Countdown luister ik het liefst.