menu

King Crimson - In the Wake of Poseidon (1970)

mijn stem
3,70 (217)
217 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Island

  1. Peace - a Beginning (0:50)
  2. Pictures of a City (8:01)
  3. Cadence and Cascade (4:37)
  4. In the Wake of Poseidon (7:56)
  5. Peace - a Theme (1:15)
  6. Cat Food (4:55)
  7. The Devil's Triangle (11:35)
  8. Peace - an End (1:52)
  9. Cat Food [Single Version] * (2:47)
  10. Groon [Single B Side] * (3:31)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 41:01 (47:19)
zoeken in:
avatar van rock-rick
4,0
Net heb ik Islands al verhoogd naar vijf sterren en dat gaat ook bij dit album gebeuren. Dan heb ik, uitgezonderd Lizard die ik nog niet gehoord heb, alle albums van King Crimson die tussen '69 en '74 uitgebracht zijn vijf sterren gegeven. Om dan vervolgens, na het beluisteren van Lizard, aan de albums uit de jaren '80 en later te beginnen.

King Crimson maakt iets in mij los, alles wat zij doen spreekt mij op een aparte manier aan. Ik kan niet goed beschrijven wat King Crimson met mij doet, maar het is mooi en nog geen andere band heeft dit in mij naar boven gebracht.

Ozric Spacefolk
Ik word helemaal waus van deze plaat...

King Crimson en Fripp en personeel etc.schieten soms wel erg door...

Misschien allemaal heel knap en experimenteel enzo, maar ik vind de nummers niet goed en zelfs slecht... Niet om aan te horen, dit...

Naar mijn smaak/mening, heeft King Crimson maar 3 leuke platen in de 70ies gemaakt: het debuut, Lizard en Red...

avatar van HammerHead
3,5
kaztor schreef:
(quote)


Ik vind het een nummer met een zinderende, lang uitgesponnen opbouw en een weergaloze finale waarin het lijkt alsof je in de hel bent beland. De muziek aan het einde klinkt alsof het door de duivel himself gecomponeerd is. Zelfs de meest duistere doommetal-band verzint niet zoiets macaber klinkend.

Het einde van het titelnummer van Lizard klinkt ook zo waanzinnig vet.


King Crimson heeft The Devil's Triangle ook niet zelf verzonnen. Er wordt hier behoorlijk zwaar voortgeborduurd op het thema Mars, the Bringer of War uit de Planets suite van Gustav Holst.

avatar van Maarten0402
4,0
Erg gaaf album. Helemaal gaaf als je helemaal in "In the court of the Crimson King" was om deze daarna gelijk te draaien. Veel raakvlakken, maar toch ook weer een eigen sound ten opzichte van het vorige album.

En het artwork is echt supermooi.

Aquila
Net deze (Young and Healthy as a Rose) nogal obscure Joegoslavische new wave film gezien. Gedurende zeer veel scènes van de film (die behoorlijk chaotisch en neurotisch is) King Crimson op de soundtrack: The Devil's Triangle (a.k.a. Mars).

avatar van Droombolus
3,0
Maarten0402 schreef:
Helemaal gaaf als je helemaal in "In the court of the Crimson King" was om deze daarna gelijk te draaien. Veel raakvlakken, maar toch ook weer een eigen sound ten opzichte van het vorige album.


Vooral de eerste kant van de LP dan. Op kant 2 gaat het opeens een heel andere kant op ......

avatar van kaztor
4,5
Yup. Kant 2 zit al helemaal in Lizard-sferen .

avatar van Tony
5,0
Wat een wijvenpraat over "kopie van In the Court" zeg. Pictures lijkt op 21st Century Man, Cadence and Cascade is een vergelijkbaar rustmoment. Pfff. Nou en? Ik geef 't je te doen; Na het daverende succes van je debuutalbum is de helft van je band vertrokken en het is tijd voor de 2e worp, wat doe je dan? Beetje op safe spelen, misschien? Nee hoor!! Onder leiding van Robert Fripp is In the Wake zo mogelijk nog experimenteler, met Cat Food en Devil's Triangle zelfs neigend naar jazz en fusion, met fantastische gitaar, mellotron en pianosoli, afgewisseld met 3 heel stemmige intermezzo's en een akelig hoog niveau van musiceren van begin tot eind. Ik snap de veel lagere waardering voor dit album ten opzichte van "In the Court" hier, maar ook op een ProgArchives, dan ook voor geen musicmeter.

avatar van Ducoz
4,0
Weet je dat dat precies mijn gedachte was! Niets mis met deze plaat, zeker als de plaat waarvan deze plaat een 'kopie' zou zijn zo'n meesterwerk is.

Aquila
Devil's Triangle werd altijd al in de originele bezetting gespeeld op Tour, onder de titel Mars. Is veel materiaal van de eerste plaat. Die inderdaad nauwelijks onderdoet voor het debuut.

avatar van niels94
3,5
Gezien het niet al te spetterende gemiddelde verwachte ik hier niet veel van, maar dit blijkt een behoorlijk gaaf album. Misschien toch maar eens wat dieper de discografie van deze band induiken

avatar van liefkleinhertje
5,0
De Steve Wilson mix klinkt gewoon weer fantasties (ik heb een zwak voor de remixen van deze meneer) met als bonus nummers Groon Peace an end en Cadence and Cascade
Dan zit dr ook nog een muziek DVD bij (even voor de Belgen :dat is een soort CD die je alleen kan afspelen op een DVD speler ,Blue ray kan ook)
Met daar op dit album in 5:1 digital surround (met Groon)
2010 new stereo mix (met Groon)
30th anniversary remaster
Bonus tracks Cat foot en groon (single version),Cadence and Cascade 3x ,Groon 3x ,The devils triangle (rehearsal) en Peace en end

avatar van c-moon
Misschien moet Liefkleinhertje eerst eens leren spellen - de meeste Belgen, maar bedoeld worden dan de Vlamingen; de Walen spreken Frans, die zie ik hier nog niet zo gauw belanden - kunnen dat namelijk wél.

avatar van Stalin
King Crimson - Top Of The Pops - Cat Food (March, 1970)
Youtube

avatar van R-Know
4,0
Kant a is geweldig,
Kant b is dat niet.
Cat Food is nog net redelijk, The Devil's Triangle is regelrechte bagger. Voor mij.
Ik stel mijn stem bij naar 3,5 ster. Dat komt zeker niet door de peace stukjes.

avatar van Tony
5,0
R-Know schreef:
The Devil's Triangle is regelrechte bagger. Voor mij.


Hoe kun jij Cirkus van Lizard geweldig vinden en The Devil's Triangle bagger? Zo veel verschil zit daar toch niet tussen. Please explain yourself.

avatar van R-Know
4,0
Tony schreef:
(quote)


Hoe kun jij Cirkus van Lizard geweldig vinden en The Devil's Triangle bagger? Zo veel verschil zit daar toch niet tussen. Please explain yourself.


Voor mij toch wel een heel groot verschil deze nummers.
Cirkus is een melodielijn, fatsoenlijke opbouw, georganiseerd met hier en daar een spannend uitstapje.
TDT is geen uitstapje, maar kompleet van het pad, chaos waar nauwelijks lijn in te ontdekken is. Voor mij niet dan.

Maar: zoveel lijken deze nummers toch niet op elkaar dat je dit vraagt?
Echt veel duidelijker kan ik het niet

avatar van daniel1974nl
5,0
Ik vond het altijd een fenomenaal album. Een schitterende opvolger van ITCOTCK. Veel gedraaid. Gisteren de Sailor's Tale box binnen gekregen waar dit album inzit op Blu Ray en er gaat een wereld voor me open. Het is net of ik weer terug ben geworpen naar dat ene moment dat ik dit album voor de eerste keer hoorde.

De DTS HD remix van Steven Wilson is van een andere wereld. over detail, zoveel dynamiek, zo helder...Fantastisch. Voor iedereen die twijfelt. Gaat dit luisteren.

avatar van jorro
3,0
De eerste helft is wel OK, maar net als veel anderen haak ik in de tweede helft af. Volledig zonder structuur is het voor mij een chaotisch niet te volgen compositie. Als het die naam al mag hebben.
Maar de nummers op de eerste helft sluiten aan op In the Court of the Crimson King. Prima muziek.
3* voor nummer 81 in de 100 Greatest Albums of 1970 en 49 in Best Ever Albums van dat jaar

avatar van Brunniepoo
4,0
Ik vond dit bij herbeluistering dan weer een wat flauwe herhaling van het debuut, tot The Devil's Triangle. Wat een gaaf nummer is dat toch...

avatar van Barney Rubble
3,5
Het album borduurt inderdaad voort op de stijl van het debuut, maar flauw vind ik het allerminst.
Zo'n nummer als In the Wake of Poseidon zie ik als een van de mooiste nummers die Robert Fripp ooit opnam.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Grappig, die twee kampen, en ik zit er een beetje tussenin: ik kan horen dat dit dezelfde band is als die van het debuut, maar de muziek heeft een stapje verder gezet en de chaos is mee opgerukt, resulterend in een plaat die niet altijd eenvoudig te beluisteren is maar wel steeds intrigeert. En zelfs wanneer de vergelijking met In the court zich aan mij opdringt kan ik alleen maar constateren hoe geweldig bijvoorbeeld dat intro van Pictures of a city klinkt en wat een heerlijk instrument de mellotron toch is. De drie Peace-stukjes vind ik persoonlijk best de moeite waard, maar ook los van hun eventuele kwaliteit vormen ze een mooi kader voor de zwaardere stukken. Het enige mindere nummer vind ik eigenlijk Cat food, dat voor mij meer uit "drive" bestaat dan uit melodie. (Overigens heeft het in mei 1970 dan wel onze nationale top-40 gehaald, maar vraag niet hoe: twee weken in de lijst met de 35ste plaats als hoogste notering. Als het om de top-2000 ging zou je tegenwoordig zeggen dat de fanclub in het geweer is gekomen.) Conclusie: een fenomenale opvolger van een nog nèt iets indrukwekkender debuut.
        Beluisterd via de 30th anniversary edition-CD uit 2004, in 1999 geremasterd door Fripp en Simon Heyworth, met de bovenstaande twee bonusnummers en een aangenaam en meer dan voortreffelijk geluid.

avatar van Tonio
4,0
Nog altijd een fraai album van een band die zich echt verder wilt ontwikkelen, waarvoor alle lof.

Maar ja, na zo'n meesterwerk als debuut steekt alles al snel een beetje bleekjes af. Ik probeer dan ook iedere neiging tot vergelijking zoveel mogelijk te negeren.

gastheerg
Schat de eerste keer dat we sex hadden was onwaarschijnlijk fijn. Wel jammer dat deze tweede keer daar op lijkt..................

Pfffffffffffffffff

Heb net een heerlijk schone vinyl versie net op de schijvendraaier gelegd en dit blijft na goed 50 jaar toch een weergaloos fraaie progressive rock plaat met een zeer hoge eeuwigheidswaarde.

Gemiddelde is te laag maar het gaat mij dan te ver om vijf sterren te geven want dat is het net niet.

avatar van IMPULS
4,0
IMPULS schreef:
Okee, plaat qua composities iets minder dan hun debuut. Maar luister het titelnummer nog eens, liefst op stevig volume. Als je van die mellotron houdt is het hier smullen.
Trouwens, plaat heeft een donker sfeertje in zich, die ik bij hun eerste mis. En Devil's Triangle is toch stuk spannender dan dat stomvervelende gefreak (Moonchild) op hun eerste.
Conclusie: een 4


16 jaar later....Nog altijd memorabel. De hoes, de muziek: 1 totaalcreatie.
Titelnummer blijft memorabel. Wat een breintrekker blijft die Mellotron toch....

avatar van ABDrums
4,0
Het titelnummer is inderdaad één van de beste nummers van KC en zou in menig top tien lijstje staan van beste nummers van de band vermoed ik zo.

avatar van Robje1968
4,0
Mooi en lekker 2e album van King Crimson.
Alleen "Cat Food" vind ik wat minder.

avatar van echoes
4,5
Prachtig tweede album van King Crimson die erg in het verlengde ligt van de fantastische debuutplaat. Zelfde sound en stijl met een hoop paralellen tussen die twee albums. De 3 korte Peace stukjes even buiten beschouwing gelaten kom ik tot de volgende vergelijkingen:

Het geweldig swingende Pictures of a City is een soort Schizoid Man part 2, maar minstens zo boeiend en euforisch. Wat een fantastische drums in beide nummers!

Cadence and Cascade is dan weer te vergelijken met I Talk to the Wind. Een erg mooie ballad die ook een lekkere swing heeft door het jazzy fluitspel en heerlijke drumspel van Michael Giles, absoluut m'n favorite KC drummer.

Verder met het titelnummer. Is dit dan het broertje van Epitaph? Of toch meer van The Court of the Crimson King? Het is in elk geval weer erg mooi met die brede Mellotron partijen en, jawel, die fantastische drums.

Cat Food. Hey, deze track kan ik niet zo snel refereren aan een track van het album hiervoor. Bij deze bestempel ik deze track dan ook als meest originele track van het album.

En dan The Devil's Triangle dat, net als Moonchild op de voorganger, het meest experimentele stuk muziek is op deze plaat. Ook hier dus weer die vergelijking.

Je zou dus kunnen concluderen dat In the Wake of Poseidon bijna een soort tweelingbroertje is van In the Court of the Crimson King. Ik hoor ze allebei in elk geval even graag.

avatar van Mssr Renard
4,5
Deze tweede plaat van de band is niet meer dan voortzetting van de eerste plaat, met enige overlap omdat sommige songs wat op elkaar lijken, maar ook weer helemaal niet, want nergens is sprake van zelfplagiaat.

Het vervangen van Ian McDonald moet nogal een hele opgave zijn geweest, gezien zijn multi-instrumentalistische talent. Uit Cirkus wordt journeyman en fluitist/saxofonist Mel Collins gehaald en Keith Tippett is zo aardig om zijn waanzinnige jazzpiano-partijen op enkele songs te etaleren. Een prachtig voorbeeld van zijn bijna maniakale spel is Cat Food, dat wat mij betreft te weinig liefde krijgt.

Het doorzetten van de benadering en sound van de voorgaande plaat zorgt ervoor dat er op deze plaat ook weer wat symfonische prog te bespeuren is, met name in het pastorale Cadence and Cascade waar Greg Lake ook echt erg mooi zingt (zijn frasering doet mij hier wat denken aan Woolly Wolstenholme). Het akoestische gitaarspel (ditmaal van Lake zelf) in combinatie met de piano van Tippett is erg melodieus en dromerig. De tweede stem van Haskell is een meesterzet.

Het titelnummer is een soort broeder van zowel Epitaph als het titelnummers van de voorgaande plaat, en ook hier weer ligt het vergelijk met Harvest-era Barclay James Harvest op de loer. Greg is als zanger duidelijk gegroeid en durft meer uit te halen en noten vast te houden. Met name op deze song vind ik hem ook wel erg goed. Ook op deze song weer het latente talent van Fripp op de akoestische gitaar. Prachtig en subtiel weer gedrumd door Giles.

Overigens heeft Fripp ook een akoestisch solostuk voor ons in petto, middels het fijne Peace - A Theme, waarin hij folk en jazz mengt. Ik vind het knap stuk en eigenlijk geslaagder dan Mood for a Day van Howe, maar waarom zou ik vergelijken?

The Devil's Triangle is weer zo mini-suite waar verschillende stukken aan elkaar zijn gelijmd. Het is een wat duister en onheilspellend stuk, waar Fripp los gaat op de mellotron in combinatie met studio-trickery en een dwingende mars gespeeld door Giles en Lake. Op het moment dat Tippett dan erbij komt, culmineert het stuk totdat het tot stilstand komt om daarna los te gaan in een tango vol onheilspellende en ongemakkelijke klanken van de mellotron, studiomagie de Hohner pianet. Het geheel luistert wegt als een korte soundtrack van een space-horrorfilm. Het is wel geslaagd, en uiteindelijk niet zo moeilijk te verteren, omdat het zo goed in elkaar is gezet.

De inzet van Mel Collins is (nog) minimaal en hij zal op toekomstige platen wel late horen hoe free hij kan spelen en hij zal tot het uiterste worden uitgedaagd. Maar hier speelt hij meer in dienst van de songs. Ik denk dat Fripp zich erg liet beïnvloeden door Tippett, en dat daar vooral The Devil's Triangle uit voortgekomen is, een weergaloos stuk griezelprog waar het ultieme uit de piano, mellotron en pianet worden gehaald.

Het beginstuk en sluitstuk van de lp (Peace - A Beginning en Peace - An End) zijn slim neergezet. Het maakt de plaat compleet en dwingt de luisteraar om de plaat in zijn geheel te luisteren, waar het ook voor is bedoeld. Ik vind deze plaat net zo goed als de eerste plaat, en vind de twee platen ook weg bij elkaar horen. De subtiliteit en het melodieuze spel van McDonald heeft hier wel plaatsgemaakt voort de gekte van Tippett en een lustig experimenterende Fripp die veel meer studio-tovenaar begint te worden. Iets waar hij vooral solo later meer mee aan de haal gaat.

Wat Mellotron-platen betreft is dit wel één van de meest intense die ik ken, en dan met name op Devil's Triangle.

Gast
geplaatst: vandaag om 20:50 uur

geplaatst: vandaag om 20:50 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.