Ondanks het ijzersterke thema van Goldsmith komt Murphy zelf ook met een interessante score op de proppen. Er is een vrij duidelijk scheiding tussen variatie op het bekende thema en het materiaal van Murphy. De componist gebruikt de gebruikelijke strijkers, piano en aanvullende synthesizers om een broeierige sfeer neer te zetten. Ook de nodige drumloops en korte effecten schuwt Murphy niet.
Van het begin tot het eind spannend met her en der wat aanstekelijk akkoord progressie en een merkwaardig thema voor duduk. Dit laatste voegt echt iets een de gehele sfeer, aangezien de klank van een duduk ook als eorisch prikkelend gezien kan worden. Iets wat je niet meteen zou verwachten. Uiteraard zijn er mensen die het misplaatst zullen vinden.
Misschien niet meteen makkelijk te beoordelen door de duidelijke scheiding, maar de score is in de loop der jaren wel wat in waardering gestegen.