Met deze plaat zat ik nogal een tijdje in mijn maag. Ik heb hem blind gekocht, maar schrok toch wel toen ik hem thuis ging luisteren. Alex Turner haalt zijn lat niet en dat vindt ik nog steeds. Het is zijn lat echter niet waar hij over hoeft te springen, maar die met Miles Kane samen. Nu is Kane een verdienstelijk songsmith met een enkele uitschieter, in de schaduw van Turner kan hij hoogstens even ronddraaien, maar dat is het wel.
Na diverse luisterbeurten lijkt het er op dat Everything ... een plaat is die op twee gedachten hinkelt. Een van een soort Las Vegas versie van 60s hits van zangers die vanaf 1966 in konden pakken en een enorm duistere kant die in sommige nummers naar voren komt, waar de wereld behoorlijk zwart is gekleurd. Dat laatste maakt Everything ... een ronduit spannend album. Het maakt de plaat ook zowel lichter als donkerder dan zijn voorganger en de reden waarom ik hem uiteindelijk beter vind. De Scott Walker bombast trek ik sowieso nauwelijks voor een langere tijd achter elkaar.
Met 'Aviation', 'Bad Habits' en 'Used To Be My Girl' schiet The Last of the Shadow Puppets behoorlijk raak, andere songs klinken door de overdadige orkestratie van Owen Pallett behoorlijk tijdloos. Het rare is dan dat de intentie niet de perfecte popsong geweest lijkt te zijn. Daarvoor is het allemaal te stroef en ongewennig.
Everything ... is een moeilijk album. De tijd zal het leren of het beter komt. Goed is het al wel. Het grootste bezwaar tegen dit album is eigenlijk dat er nu zeker vier jaar tussen Arctic Monkeys albums kont te zitten. Te lang.
Het hele verhaal staat
hier op WoNo Magazine.