menu

Red Hot Chili Peppers - The Getaway (2016)

mijn stem
3,47 (264)
264 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Funk
Label: Warner Bros.

  1. The Getaway (4:10)
  2. Dark Necessities (5:02)
  3. We Turn Red (3:20)
  4. The Longest Wave (3:31)
  5. Goodbye Angels (4:28)
  6. Sick Love (3:41)
  7. Go Robot (4:23)
  8. Feasting on the Flowers (3:22)
  9. Detroit (3:46)
  10. This Ticonderoga (3:35)
  11. Encore (4:14)
  12. The Hunter (4:00)
  13. Dreams of a Samurai (6:09)
totale tijdsduur: 53:41
zoeken in:
avatar van Von Helsing
3,0
devel-hunt schreef:
RHCP toch altijd wel een lekker energiek bandje gevonden met een enorme drive. Maar dat is er wel een beetje af.
Deze nieuwe The Getaway is inwisselbaar met alles wat ze sinds californication doen, alles is als één grote brei op elkaar gaan lijken, met soms kleine nuance verschillen.
Josh Klinghoffer lijkt een soort wanne be John Frusciante.
Zelfde stage performance, zelfde manier van zingen waardoor ik me afvraag hoe authentiek de band nog is. De spontaniteit van toen lijkt nu een vaststaande formule geworden te zijn.


Men kan ook stellen dat de RHCP in de laatste 25 jaar maar twee goede albums heeft gemaakt en daardoor een tikkeltje overgewaardeerd is, mijns inziens.

avatar van Kronos
3,0
Dat zou men kunnen stellen. Maar het is natuurlijk veel eerlijker om gewoon te zeggen dat jij ze de laatste 25 jaar niet meer zo goed vindt.

avatar van zaaf
Mooi gesproken.

avatar van aERodynamIC
4,0
Groeiplaat.... vreselijke term natuurlijk, maar toch is dit er eentje. Elke nieuwe draaibeurt ga ik dit een beetje leuker vinden en dat had ik niet verwacht.

avatar van Sweet Lucy
3,5
Gewoon een lekker CD-tje die ik voorlopig nog wel even zal beluisteren. Nee, vernieuwend is het allemaal niet maar dat hoeft van mij ook niet echt. Ik hou van de Peppers zoals ze zijn.

avatar van Lontanovicolo
4,0
Met deze Peppers is niets mis, hoe meer ik hem draai hoe leuker ik hem vind.

avatar van Kos
3,5
Kos
Hm, ik vind deze op het eerste gehoor toch wel beter dan hun voorgaande paar platen.

avatar van Silky & Smooth
4,0
Ik heb soms wat moeite met hun vroegere werk, maar deze gaat er vrij vlot in. Misschien is die toegankelijkheid ook direct hetgeen dat sommigen tegenstaat aan dit album, maar ik heb er geen moeite mee. Fijn plaatje! Naast Dark Necessities vind ik We Turn Red ook een erg mooi nummer!

avatar van Johnny Marr
3,0
Johnny Marr schreef:
Dit zou wel eens hun beste album kunnen worden sinds Californication.

Nou, dat is het dus niet geworden. By The Way en ook de eerste schijf van Stadium Arcadium zijn nog stukken beter dan dit album. Toch heeft het zeker zijn momenten met het titelnummer, Dark Necessities, Sick Love en Encore. Een nummer als Detroit vind ik dan weer tenenkrommend, Kiedis' zang op dat nummer is echt verschrikkelijk slecht.

Alhoewel Californication een gelijkaardige speelduur heeft en wel de gehele speelduur blijft boeien, is The Getaway weer een te lange zit en dat is jammer. Ze hadden beter nog wat nummers kunnen weglaten. Maar met het titelnummer en Dark Necessities kunnen ze wel weer twee classics toevoegen aan hun oeuvre, dus dat is wel mooi.

4,0
Vond het de eerste luisterbeurt helemaal niks. Maar het vreemde is dat ie niet uit mijn CD-speler te branden is!

4,0
Hadden wel meer hardere nummers op mogen staan...

avatar van james_cameron
3,5
Lekker album van de Peppers, al is het allemaal wederom erg ingetogen en toegankelijk. Echt vlammen doet de band nergens meer; tegenwoordig lijkt hun kracht te liggen in het schrijven van poppy meezingers die zich direct in je hoofd nestelen. Toegegeven; dat kan de band wel erg goed inmiddels. Songs als Dark Necessities, Go Robot en Encore liggen bijzonder fijn in het gehoor en zijn behoorlijk verslavend. Geen verrassingen al met al, maar wanneer je dat geen probleem vindt is dit een prima plaat.

4,0
Ik ben om!
Geweldig album.
Geen zwakke plekken. Met Goodbye angels, Feasting on the flowers en Detroit als uitschieters.

avatar van LittleBox
Ja, best wel OK, deze plaat. Het is natuurlijk geen Blood Sugar Sex Magic maar hij staat toch best vaak op.

3,0
Degelijk album van de RHCP. Zoals meerdere zeggen wordt Dark Necessities een klassieker en misschien the getaway ook wel. (heb ze beide op Pinkpop gezien en vooral Dark Necessities kwam er heel goed uit live!) Verder heeft het album met nummers als Go Robot en Feasting on the flowers twee heerlijke Pepper nummers erbij maar verder is het een album waar buiten deze nummers om later niet meer over wordt gesproken.

avatar van thetinderstick
4,0
Echt een prima plaat van deze heren. Eigenlijk precies hoe ik ze nu graag hoor. Dat rauwe funkgeluid van vroeger hoeft van mij niet meer. Ik vond 'I'm With You' als een pan macaroni.. alle ingredienten zaten er weliswaar in, maar het verraste nergens. RHCP by numbers, maar een beetje zouteloos.

Op The Getaway zijn de kruidendokters Dangermouse en Nigel Godrich ingeschakeld en zie: zij weten de standaard Pepper ingredienten te voorzien van precies de juiste kruiden, waardoor je een smaakvol geheel krijgt. The Getaway is hun meest subtiele plaat in jaren. Je hoort dat er veel tijd is gestoken in het krijgen van de juiste sound. De plaat klinkt heel vertrouwd, maar toch ook fris. Subtiel gebruik van bas, synthisizer, trompet, piano en vele andere instrumenten. Echt vernieuwend is het niet (al komt de wat jazzy afsluitende trilogie nog het dichtst in de buurt), maar de Peppers geven je het gevoel dat ze nog wel wat jaren meekunnen, en dat had ik na I'm With You eigenlijk niet meer verwacht.

Ok, ik hoor niet direct echte klassiekers als een 'Under the Bridge', 'Californication' of noem ze maar op, maar over het algemeen is het songmateriaal hier best sterk. 'The Getaway', 'Dark Necessities', 'The Longest Wave', 'Sick Love', 'Encore', 'Detroit' en vooral de machtige afsluiter 'Dreams of a Samurai' zijn de hoogtepuntjes. Alleen 'Goodbye Angels' (met het irritante 'heyoheyoheyo') en het wat teveel naar disco neigende Robot Love vind ik wat minder.

Dus een fijne, subtiele en zomerse plaat van de Peppers. Geen harde funk, maar smaakvolle pop hier en dat is prima. Geen BSSM of Californication, maar het niveau van subtoppers als By The Way of Stadium Arcadium wordt wel degelijk gehaald. Dus je zou kunnen zeggen: hun beste plaat in 10 jaar.

4,5
Als echte Peppersfan mag deze plaat natuurlijk niet ontbreken in de collectie. Ik heb dit album de laatste maanden erg vaak beluisterd en moet bekennen dat dit één van hun sterkere platen is en sluit mij dan ook volledig aan bij de thinderstick. Het is geen niveau 'BSSM' of 'Californication', maar zeker vergelijkbaar met een 'By The Way' en 'Stadium Arcadium'.

Nu al diverse malen het nieuwe album 'The Getaway' beluisterd en kan niet anders concluderen dat dit echt een meesterwerk is. Je moet alleen wel ruim de tijd nemen om het tot je door te laten dringen. Wat dat betreft is het nog een groeiertje. Ik vind het een erg sterk album met veel afwisselende nummers. Er zitten een paar enorm onderschatte nummers tussen (vergelijkbaar met een Hey, Venice Queen, Dosed en Wed Sand), zoals Goodbye Angels en Encore. Encore schaar ik nu al bij één van mijn favoriete RHCP platen aller tijden. Ook nummers als Sick Love, Feasting on the Flowers (ode aan Hillel Slovak), The Longest Wave en The Hunter luisteren lekker weg. Kortom, een aanrader!

avatar van WoNa
4,5
Verrassingen zijn de wereld nog niet uit. Ik zat niet te wachten op The Getaway en was eigenlijk niet van plan er naar te gaan luisteren, al was de single 'Dark Necessities' weer alleraardigst. Toch heb ik hem opgezet na de release en was halverwege al klaar. Saai, traag, middelbare mannen muziek.

Na de vakantie zette ik de plaat opnieuw op en langzaam begonnen er stukjes op hun plaats te vallen. Allerlei subtiele stukken muziek drongen zich op en merkte ik dat ik The Getaway steeds meer ging waarderen. Het is alsof de band de kunst van het songsschrijven nu pas echt onder de knie heeft gekregen, al kan de toevoeging van producer Danger Mouse daar zeker een rol in hebben gespeeld. Luisterend naar het klankpallet en de ruimtelijke mix, merkte ik dat de gekte van John Frusciante nu echt verdwenen is. Dat opent de rest van de muziek. Klinghoffer is veel dienender en dat creëert ruimte die is opgevuld door de ritmesectie, andere instrumenten en Brian Burton. Hij is soms meer een vijfde Pepper dan een producer zo lijkt het.

Zo alles bij elkaar optellende, nestelt The Getaway zich naast Blood Sugar Sex Magik, wat ik toch wel zie als mijn favoriete RHCP plaat. Ze zijn totaal anders en gelukkig maar. De heren zijn van 20gers 50gers geworden. Met iets van een schok realiseer ik mij dat BSSM 25 jaar oud is. Enige progressie mag er toch wel in zitten? Die is er en als dat te danken is aan Danger Mouse, then so be it.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.

avatar van oceanvolta
3,5
king_arthur schreef:
(quote)


Dan hoor ik hem toch liever bassen. Overigens had het ook Chad Smith op piano kunnen zijn, die speelt ook een redelijk riedeltje (https://www.youtube.com/watch?v=QElzGNR4gbY).


Brian Burton heeft de toetsen voor zijn rekening genomen en op Sick Love speelt Elton John piano.

4,0
Dit album van de peppers een flink aantal luisterbeurten gegund en moet zeggen dat het prima te pruimen is. Uitschieters voor mij Dark Necessities, Goodbye Angels, Sick Love, Go Robot, Feasting on the Flowes en Encore. De wat zure reacties onderschrijf ik helemaal niet.

avatar van LucM
3,5
De verwachtingen waren niet hoog maar dit Peppers-album valt best mee. Natuurlijk geen Blood Sugar Sex Magik of Californication maar een degelijk album en globaal beter songmateriaal dan zijn lauwe voorganger. Verrassend is het niet - wat wil je met een band die met dezelfde formule zolang meegaat? - maar het is een muzikaal rijk album mede door toevoeging van de piano en er wordt vakkundig gemusiceerd. De wilde jaren zijn er niet meer (al komen nog enkele steviger rocknummers voor) maar afgeschreven is deze band voor mij niet.

avatar van Funky Bookie
3,5
Beetje dubbel gevoel bij dit nieuwe album. Aan de ene kant is het een echt RHCP album, maar dan zonder de energie die hun beste albums kenmerkt. Invergelijking met voorgaande albums is het dan ook een stuk minder.
Als ik het beluister als een willekeurig album, dan vind ik het een plaat die lekker wegluistert. Prettige poprockplaat.

avatar van davyvdp
4,0
Goede plaat, zonder slechte nummers. Hoogtepunten Dark Necessities, We Turn Red, Goodbye Angels, Go Robot en Encore.
Verrassen zullen ze waarschijnlijk nooit meer maar dat hoeft ook niet.
Deze komt in ieder geval op mijn jaarlijstje.

2,0
The Hunter is een leuk nummer. De rest niet, helaas.

avatar van Johnny Marr
3,0
Gelink schreef:
The Hunter is een leuk nummer. De rest niet, helaas.

De eerste twee nummers zijn toch wel duidelijk het beste, vind ik. Goeie oude RHCP-classics durf ik ze zelfs te noemen. De rest is middelmaat troef.

avatar van iggy
3,5
Ik moet zeggen dat de Peppers toch wel weer met een behoorlijk sterke plaat op de proppen zijn gekomen. Zoals al eerder geschreven is, lijkt Gitarist Josh inderdaad wel de meer ingetogen tweelingbroer van John Frustratie. Maar dat stoort mij in zijn geheel niet.
Een prietpraatje over de plaat volgt nog.

avatar van iggy
3,5
Hun vorige plaat vind ik niet echt bijzonder. Maar nog wel redelijk te pruimen. En beter zou het niet gaan worden. Eerder slechter. Zo dacht ik in ieder geval rond 2011. Daar de band Frusciante verloren had. En aangezien hij vaak verantwoordelijk was voor de meeste nummers. Dat zou zijn sporen moeten nalaten. En dat deed het dus ook op I'm With You. Net zoals op One Hot Minute. Waar hij ook node gemist wordt. Hoewel de meningen daar nog wel eens over willen verschillen.

En ook op deze plaat wordt Frusciante wel gemist. Maar het is me wel duidelijk geworden dat de band een meer dan uitstekende vervanger gevonden heeft. Want Josh Klinghoffer blijkt op zijn minst Frusciante te kunnen en ook wel te willen benaderen. Met dat laatste wil ik zeggen dat zijn stijl best wel wat overeenkomsten heeft met zijn voorganger. Minus die extra extra klasse die John nu eenmaal heeft. En die ontbeert Josh nu eenmaal. Maar toch bevalt het me wat deze dude brengt.

Ook de nummers benaderen zeker het nivo van de periode Frusciante. En daar verbaas ik me nog het meest over. Want er staan weer een heerlijke rits sterke Pepper nummers op.
Voor de rest is alles bij het oude gebleven. Met andere woorden, een band die nog altijd niet opgebrand is. Die er zo te horen nog altijd zin in hebben. Flea is dan wel weer wat minder prominent aanwezig dan de voorganger. Eigenlijk een pak minder. Kiedes is meschien wel op zijn best. Want ditmaal stoor ik me niet aan zijn zwakke refreintjes. Eenvoudigweg omdat ze niet te vinden zijn. Een behoorlijke vooruitgang wat dat betreft. En Chad, die doet zijn werk altijd uitstekend.

Net geen 4 pingels voor deze plaat

avatar van devel-hunt
1,5
Wat een ontzettende saaie en voorspelbare plaat is dit zeg, gaaaaaaap. Waar is het handelsmerk, de smerige energie die de groep ooit kenmerkte gebleven, of de rete commerciele maar hele geraffineerde tijden van Californication of stadium arcadium, ook erg goed. Maar dit....een schande.

avatar van HansVon
4,0
Van een vriend een USB stick met vanalles erop gekregen. Als laatste dit album geluisterd. Had weinig hoop want hun muziek sprak me nooit zo erg aan.
Maar erg verrast ! Best wel een prima album met niet dat springerige geweld van wat ik vroeger van hun kon. Ben ik niet vies van - integendeel - maar op een of andere manier had ik geen zin om me in hun muziek beter te verdiepen.
Ga ik toch maar eens doen. Van achter naar voren misschien zodat ik weet wanneer ik moet stoppen?

avatar van Lau1986
3,0
Het is een vermakelijk album, maar ik mis toch wat power. Ik blijf wel fan van de zanger Kiedis. Echter helpt dat niet om het een uitstekend album te maken. Het kabbelt voornamelijk maar wat door en dat is jammer.

avatar van Frisoboei
4,5
Laatst weer ontdekt, in mijn herinnering nooit interessant geweest, maar dat kan komen door I'm with you, "dan zal dit ook wel niks zijn".

Maar wat had ik het mis, dit is zeker een interessant album. Misschien niet meer de klassieke Peppers sound, zoals het al vanaf (By the Way) en met name Stadium Arcadium een stuk poppier was. Maar die klassieke sound hebben we al gehoord toch? Naar mijn idee komt de nieuwe Peppers sound muzikaal gezien hier op een hoogtepunt met prachtige liedjes. Warm & meeslepend gitaar en basspel, met de krachtige, authentieke stem van Kiedis. Wat grootser qua opzet, maar nooit bombastisch, voor mij voelt het oprecht. The Longest Wave is voor mij echt de topper.

Hier en daar, op We Turn Red, Detroit en met name Goodbye Angels, daar is het echt een prachtige combi van zacht muzikaal & krachtig oude Peppers wordt dit dan nog gecombineerd met flarden van de oude sound, wat goed werkt.

Erg mooi album. Hoop dat ze deze lijn doorzetten naar een hoogtepunt nu Frusciante weer terug is.

avatar van kaztor
Sweet Lucy schreef:
Gewoon een lekker CD-tje die ik voorlopig nog wel even zal beluisteren. Nee, vernieuwend is het allemaal niet maar dat hoeft van mij ook niet echt. Ik hou van de Peppers zoals ze zijn.

Da’s opvallend.
Ik vind deze plaat juist ‘on-Peppers’ klinken (erg on-naturel) en vind Danger Mouse niet de juiste producer voor ze.

avatar van Supersid
4,5
De Peppers hebben naar mijns inziens de "negatievelingen" aan hun gat hangen. Daarmee bedoel ik: ondanks verschillende, meer dan degelijke, platen is er toch altijd een sfeertje van "hier hadden we meer van verwacht". Al van hun debuut overigens! Platen als Californication zijn, ondanks meesterwerken volgens meerdere liefhebbers, altijd wat matig gewaardeerd geweest. Ten tijde van deze plaat liep dat naar mijn bescheiden mening wat de spuigaten uit, want: ondanks dat dit een zeer fijne plaat is op alle gebieden krijg je weer het sfeertje van "te matig, te gewoon, kunnen beter". Maar er zijn dat jaar niet veel beter in het oor liggende platen gemaakt, met een aantal topsingels. En ik ben dan nog geeneens een die-hard fan...

Gast
geplaatst: vandaag om 21:31 uur

geplaatst: vandaag om 21:31 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.