Verrassingen zijn de wereld nog niet uit. Ik zat niet te wachten op The Getaway en was eigenlijk niet van plan er naar te gaan luisteren, al was de single 'Dark Necessities' weer alleraardigst. Toch heb ik hem opgezet na de release en was halverwege al klaar. Saai, traag, middelbare mannen muziek.
Na de vakantie zette ik de plaat opnieuw op en langzaam begonnen er stukjes op hun plaats te vallen. Allerlei subtiele stukken muziek drongen zich op en merkte ik dat ik The Getaway steeds meer ging waarderen. Het is alsof de band de kunst van het songsschrijven nu pas echt onder de knie heeft gekregen, al kan de toevoeging van producer Danger Mouse daar zeker een rol in hebben gespeeld. Luisterend naar het klankpallet en de ruimtelijke mix, merkte ik dat de gekte van John Frusciante nu echt verdwenen is. Dat opent de rest van de muziek. Klinghoffer is veel dienender en dat creëert ruimte die is opgevuld door de ritmesectie, andere instrumenten en Brian Burton. Hij is soms meer een vijfde Pepper dan een producer zo lijkt het.
Zo alles bij elkaar optellende, nestelt The Getaway zich naast Blood Sugar Sex Magik, wat ik toch wel zie als mijn favoriete RHCP plaat. Ze zijn totaal anders en gelukkig maar. De heren zijn van 20gers 50gers geworden. Met iets van een schok realiseer ik mij dat BSSM 25 jaar oud is. Enige progressie mag er toch wel in zitten? Die is er en als dat te danken is aan Danger Mouse, then so be it.
Het hele verhaal staat
hier op WoNo Magazine.