menu

Eric Clapton - Eric Clapton's Rainbow Concert (1973)

mijn stem
3,29 (43)
43 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Blues / Rock
Label: Polydor

  1. Layla * (6:20)
  2. Badge (3:24)
  3. Blues Power * (5:20)
  4. Roll It Over (4:54)
  5. Little Wing (5:03)
  6. Bottle of Red Wine * (3:52)
  7. After Midnight (4:24)
  8. Bell Bottom Blues * (5:27)
  9. Presence of the Lord (6:18)
  10. Tell the Truth * (5:52)
  11. Pearly Queen (5:08)
  12. Key to the Highway * (5:45)
  13. Let It Rain * (7:25)
  14. Crossroads * (4:42)
toon 8 bonustracks
totale tijdsduur: 29:11 (1:13:54)
zoeken in:
avatar van Thuurke
De come-back van Eric Clapton, na John Mayall's Bluesbreakers, Cream, Derek and the Dominos, Blind Faith en zijn eerste soloplaat is hij stevig aan de drank en de coke gegaan en was het definitieve einde van Clapton in zicht. "Clapton was God", maar kon dit met zijn eerste soloplaat niet waarmaken.

Met dit concert heeft Pete Townshend en vrienden hem er weer een beetje bovenop weten te helpen. Legendarisch concert, als dit niet was gebeurd, dan had Clapton al meer dan 30 jaar onder de groene zoden gelegen en had hij nooit de superstar status bereikt die hij nu heeft. De originele versie heeft een zwarte hoes en er staan veel minder nummers op. Als je hem wil kopen, dan moet je bovenstaande versie proberen te vinden, is wel moeilijk te krijgen.

avatar van Oldfart
2,5
Meer een levensteken dan een come back; nogal matig muzikaal gezien.

avatar van devel-hunt
3,0
Rommelig concert van een Clapton die zwaar aan de heroine was en dat hoor je aan het optreden. Een afwezige Clapton die zelfs onder invloed nog boven het gemiddelde kan presteren en de nummers zijn natuurlijk allemaal steengoed, daar lag het niet aan. De organisator van dit concert, Pete Townsend, moest er waarschijnlijk hard aan trekken om Eric een beetje bij de les te houden. Historisch gezien een bijzondere plaat, maar de nietsvermoedende koper kan beter Just one night aanschaffen.

Harald
Eerst was het een curieus- en nu is het een historisch concert geworden. Pete Townshend heeft Eric met dit concert uit de isolation terug gehaald. Het is bij de het eerste beluisteren misschien een beetje irrittant dat op deze plaat zo veel individualisten mee doen en men kan denken dat het het rommelig is maar het is een prachtige plaat.

avatar van BenZet
4,0
Gewoon een erg goed live album. Goed gespeelde nummers, en mans beste werk komt hier wel voorbij.

avatar van bikkel2
3,0
Een liveplaat met een verhaal . Veel beroerder kon het niet gaan met E.C in deze periode . De wilde heroinejaren hadden van hem een zielig hoopje mens gemaakt . Inderdaad heeft Pete Townsend het initatief genomen Slowhand weer enigzins op de been te helpen .
Hij zat meen ik net in de afkickperiode en je hoort ook wel dat hij hard moet werken om enigzins overeind te blijven .
Hij krijgt genoeg hulp van muzikale vrienden (oa: Rick Grech , Steve Winwood , Townsend en Ronnie Wood )
Tikkeltje rommelig maar wel heel gedreven . Daarom heeft dit wel wat . Muzikaal gezien zijn er betere livealbums van Clapton .
Just One Night heeft ook mijn voorkeur . Hier speelt hij de sterren van de hemel . Overigens tijdens die periode was de stergitarist aan het worstelen met een hardnekkige alcoholverslaving .

avatar van devel-hunt
3,0
Om door deze plaat heen te komen moet je wel een beetje bekent zijn met de geschiedenis van Clapton, zoals bikkel hierboven prima omschrijft. Ondanks het feit dat de zware junk clapton door vrienden, na jaren zich opgesloten te hebben in zijn villa op het Engelse platteland, het podium op werd geduwd klink Clapton wel wat als een junk op deze plaat. Die zwaar en vaak traag klinkt. Toch was dit het begin van zijn enorme comeback die een jaar later via 461 ocean boulevard een feit zal zijn, vlak daarna ruilt Clapton de heroine verslaving in voor een zware drank verslaving die tot begin jaren 90 zijn leven gaat beheersen. Wonder dat deze man nog leeft.

avatar van mxfnck
fantastisch album. had vroeger de korte versie met maar 6 nummers erop, nu deze versie gevonden en de andere nummers zijn ook geweldig. de sfeer, die sommigen hier als rommelig beschrijven, vind ik erg aangenaam.

avatar van BoyOnHeavenHill
3,5
Stel, je bent 13 jaar en iemand die in Amerika is geweest heeft deze plaat voor je meegenomen. De ene helft van deze mensen ken je alleen van naam, de andere helft helemaal niet, en van de nummers ken je er geen enkele omdat je je tot dan nou eenmaal in heel andere (en een stuk poppier) muzikale sferen hebt bewogen. En dan krijg je dus déze plaat voor je kiezen.

Zonder dus ook maar enig besef te hebben van de historische waarde van deze nummers vond ik ze ook toen al in muzikaal opzicht redelijk interessant, vooral opener Badge en afsluiter Presence of the Lord, maar de voornaamste indruk die de plaat op me maakte was die van rommel, chaos, overkill. Drie gitaristen, twee drummers èn een percussionist, dat was niet zozeer een vol alswel een óvervol geluid, en dat allemaal om Clapton op de been te houden?

Vijfendertig jaar later zijn Cream, Traffic, Blind Faith, J.J. Cale, Hendrix en Claptons solowerk natuurlijk veel meer gesneden koek en kan ik het veel beter waarderen. Sfeervol en ongepolijst, met een uitstekende setlist (uiteraard, waar konden ze allemaal niet uit kiezen?), en eigenlijk zijn veel van deze versies nog steeds een aardige introductie op het werk van deze mensen.

Uitzondering is Little wing, dat aan zijn eigen overdaad ten onder gaat. Hendrix' eigen ingetogen versie is nooit verbeterd, zéker ook niet door Stings bombastische verkrachting op Nothing like the sun, hoewel er van Jeffrey Lee Pierce een fraaie versie op internet circuleert.

Stijn_Slayer
Wat als een wedergeboorte zou moeten gelden, is eerder het definitieve afscheid van de Clapton 1.0 gebleken. Door de setlist associeer je dit concert al snel met Derek & the Dominoes. In principe moet je met de helft van Traffic en Blind Faith plus Pete Townshend en een steen die nog moest gaan rollen een goede, vervangende band kunnen samenstellen. Dan moet de chemie er echter wel zijn. Niets geen Mercurius, deze gelegenheidsband klinkt alsof hij op korte termijn bij elkaar is gekomen en hooguit een paar keer heeft gerepeteerd.

Clapton doet weliswaar hoorbaar zijn best, maar hij klinkt moe en simpelweg niet fit. Hij durft ook niet voluit te gaan in zijn leadpartijen; hij neemt weinig risico in zijn spel en durft het echt vingervlugge werk niet aan. Als 'Crossroads' en 'Little Wing' dan ook nog een fractie trager worden gespeeld, geeft deze band een wel erg uitgebluste indruk.

Er wordt inderdaad ook een tikkeltje slordig gespeeld. Winwood en Clapton zien de microfoon wel eens over het hoofd, Clapper had ook nog wel even aan zijn gitaarsetup mogen sleutelen en Capaldi improviseert geregeld matig, omdat hij de drumpartijen niet kent. Bovenal is de geluidskwaliteit niet zo heel erg goed.

Toch hoor ik deze Clapton, de Britse bluesrocker, nog steeds liever dan de Clapton 2.0 met compacte songs, radiogeschikte producties, autoreclames en designerpakken. Ik herken wel wat mxfnck en BoyOnHeavenHill zeggen over de sfeer: dit is ongepolijste bluesrock 'n roll van een superster in verval. Het heeft iets dreigends en iets spannends. Je blijft toch nieuwsgierig: gaat hij genadeloos op zijn bek of kan hij nog voor glansrijke momenten zorgen? Rainbow Concert doet me in die zin denken aan CSNY's tour van 1974.

avatar van Rogyros
Heldere en scherpe recensie, Stijn.
Het maakt me nieuwsgierig naar dit album. Zal het eens opsnorren.

avatar van Twinpeaks
3,0
Rommelig , maar vanuit historisch perspectief gezien wel boeiend natuurlijk. Prachtige line-up ook natuurlijk.Het is niet gestroomlijnd en je merkt vooral aan Capaldi dat de motor soms hapert met extra fills en wat missers . Maakt het alleen maar charmant . Ik heb de 6 tracks editie . Toch maar eens op zoek gaan naar het volledige concert . Voor nu 3 sterren.

avatar van bikkel2
3,0
Bedoeld om Clapton weer een beetje op weg te helpen, want dit was een donkere periode voor de gitarist.
Goed bedoeld en inderdaad in historisch perspectief enigzins legendarisch.
Maar niet zozeer voor de performance.
Je hoort Clapton ploeteren en onzeker zijn. En we mogen blij zijn dat hij zich weer hervond.
Typisch genoeg was hij "on alcohol" er na live vaak overtuigend genoeg. Mits hij avonden had dat hij zo lam was dat hij meer met het publiek bezig was dan met de show. Hij had een kwade dronk en reageerde dat af op anderen.
Just One Night is een aanrader. Daar speelt hij de blues met veel passie en gevoel.
Hier is het een vrij tragische bedoening. Slechte voorbereiding en de begeleiders kunnen E.C ook niet echt aduqaat ondersteunen.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:25 uur

geplaatst: vandaag om 15:25 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.