Toen het oeuvre van King Crimson nog niet via streamingdiensten beschikbaar was moesten de Spotify-gebruikers het doen met live-registraties van King Crimson. Op zich was dat geen ramp, aangezien King Crimson natuurlijk het beste tot zijn recht komt wanneer er live naar ze geluisterd wordt. King Crimson op een album is leuk (en weergaloos goed), maar de essentie van de band komt pas echt naar voren wanneer ze live spelen.
Als fervent gebruiker van Spotify heb ik deze toentertijd een x-aantal keer laten draaien. Ik was niet echt bekend met King Crimson, maar de hele mystiek om de band heen (het niet kunnen draaien van hun albums via Spotify, de vele goede verhalen over In The Court Of The Crimson King) gaf mij het beeld dat King Crimson een soort legendarische status had. King Crimson was, in mijn perceptie, een legendarische band die muziek maakte waar 'de gewone mens' niet zomaar bij mocht en kon komen. Het toebedelen van die legendarische status aan King Crimson is, nu achteraf gezien, natuurlijk terecht, gegeven het feit dat King Crimson de muziekwereld behoorlijk heeft beïnvloed met alles waar ze de afgelopen 50+ jaar mee bezig zijn geweest.
Middels illegale praktijken op het internet (je moet wat, hé) heb ik In The Court toentertijd digitaal weten te beluisteren, maar mijn eerste echte kennismaking met de band was toch wel dit live-album (en dan specifiek de geweldige versie van Starless, die ook op YouTube te vinden is). Op de albumpagina van Spotify stond deze als meest recente aangegeven, dus die keuze was dan ook snel gemaakt. In 160 minuten voert King Crimson ons mee door het gehele oeuvre van de band: de ideale dwarsdoorsnee van één van de meest progressieve bands sinds de jaren '70.
Ik ben het echter wel eens met de kritische kanttekeningetjes die
Don Cappuccino reeds heeft benoemd. Bij vlagen missen de nummers de energie, de onheilspellendheid en de sfeer die ze op het album of op andere live-registraties wel hebben. Daarnaast ben ook ik van mening dat de stem van Jakszyk soms net een beetje power en vuur mist (rauwigheid was inderdaad een goede omschrijving), iets wat een Greg Lake en zeker John Wetton wel hadden. Het zijn echter slechts schoonheidsfoutjes die, naar mijns inzien, geen afbreuk doen aan de algehele beleving en genietbaarheid van deze plaat. Maar toch denk je soms ergens in je achterhoofd: 'het had nóg beter gekund'. Maar ja, je kunt niet altijd zes gooien in het leven...
Gezien het feit dat deze live uitvoering mijn 'toegangspoort' tot King Crimson is geweest geef ik 'm vijf sterren, maar niet alleen daarom. Ook de rol die deze plaat heeft gespeeld in mijn beeld en perceptie van King Crimson draagt bij aan de welverdiende vijfsterrenscore. Daarnaast is de kwaliteit van de plaat op zich natuurlijk ook reden voor een dergelijke hoge score: geluidstechnisch is deze plaat verbluffend, de plaat biedt een puik overzicht van de carrière van de band en als kers op de taart staat op deze plaat één van de mooiste live-uitvoeringen van een nummer ooit geregistreerd. Ik doel op Starless, het mooiste nummer ooit gemaakt.
5*