menu

Adrian Borland - Harmony & Destruction (The Unfinished Journey) (2002)

mijn stem
4,18 (28)
28 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Red Sun

  1. Solar (4:35)
  2. Angel Sulk (5:14)
  3. Forever from Here (6:03)
  4. Scrapyard (3:44)
  5. Startime (3:05)
  6. Summer Wheels (5:18)
  7. Destiny Stopped Screaming (4:47)
  8. Get Me a Witness (4:03)
  9. In the Field (5:40)
  10. Heart Goes Down Like the Sun (4:07)
  11. Land Meets Ocean (3:42)
  12. Song Damn Song (2:19)
  13. Last Train Out of Shatterville (3:13)
  14. Living on the Edge of God (8:23)
totale tijdsduur: 1:04:13
zoeken in:
avatar van Rainmachine
5,0
Met opgeheven hoofd stapte de Engelsman Adrian Borland in 1999 uit het leven. Niet dat hij het leven niet lief had, maar omdat de ziekte die hem deprimeerde hem geen andere keuze meer liet. Vanuit dat oogpunt is het luisteren naar zijn laatste introspectieve opnamen geen lichtvoetige opgave. Zelf beschouwde Borland, die in de jaren tachtig furore maakte met THE SOUND, Harmony & Destruction (The Unfinished Journey) als zijn nalatenschap aan zijn fans. De liefde- en begripvolle woorden die zijn moeder in het begeleidende boekje schreef zijn ontroerend. Borland, die nooit de status verwierf van tijdgenoten als Echo & The Bunnymen of U2, is pijnlijk eerlijk over zijn geestelijke toestand en voorspelt zonder omhaal zijn naderende einde: Destiny Stopped Screaming. De cd was nog niet volledig voltooid toen Borland stierf, maar is afgemaakt in de geest van deze onvolprezen cultheld. Iedereen die de gevoelige man ooit een warm hart heeft toegedragen zal deze veertien niet eerder uitgebrachte nummers een waardig afscheid vinden.

avatar van lebowski
Prachtig stukje Rainmaker, Adrian Borland kan niet genoeg bewierookt worden. De tijd vliegt trouwens, want het is niet drie, maar alweer ruim zeven jaar geleden dat hij het hier voor gezien hield.

avatar van Rainmachine
5,0
Altijd goed om mede Borland fans te ontmoeten Lebowski! Je hebt gelijk mbt de tijd, ik heb er nu gewoon het jaartal van gemaakt, dan hoef ik dit hier niet ieder jaar aan te passen!

jean maurice
Rainmachine schreef:
Met opgeheven hoofd stapte de Engelsman Adrian Borland in 1999 uit het leven. Niet dat hij het leven niet lief had, maar omdat de ziekte die hem deprimeerde hem geen andere keuze meer liet. Vanuit dat oogpunt is het luisteren naar zijn laatste introspectieve opnamen geen lichtvoetige opgave. Zelf beschouwde Borland, die in de jaren tachtig furore maakte met THE SOUND, Harmony & Destruction (The Unfinished Journey) als zijn nalatenschap aan zijn fans. De liefde- en begripvolle woorden die zijn moeder in het begeleidende boekje schreef zijn ontroerend. Borland, die nooit de status verwierf van tijdgenoten als Echo & The Bunnymen of U2, is pijnlijk eerlijk over zijn geestelijke toestand en voorspelt zonder omhaal zijn naderende einde: Destiny Stopped Screaming. De cd was nog niet volledig voltooid toen Borland stierf, maar is afgemaakt in de geest van deze onvolprezen cultheld. Iedereen die de gevoelige man ooit een warm hart heeft toegedragen zal deze veertien niet eerder uitgebrachte nummers een waardig afscheid vinden.


prachtig verwoord Rainmachine

ik heb het album vanmiddag nog eens beluisterd, en mijn God wat is dit toch mooi voor mij is dit een prachtig afscheid van een man die op zijn minst het talent van een Bono en Jim Kerr bij elkaar bezat!!!! liedjes als Destiny Stopped Dreaming maar vooral ook de afsluiter Living on the Edge of God maakte me gewoon weer aan het janken wat een intensiteit en dan vooral de hidden track When a star dies........tja laat ik maar ophouden want de tranen staan alweer in mijn ogen!!! er is zelden een muzikant geweest die mij zo heeft weten te raken in mijn hart als Adrian Borland en misschien komt het ook dat dit album zoveel lijkt op de gloriedagen van The Sound, wat zou ik hem toch nog eens graag live zien!!! Tja als God zich aan zijn belofte houdt dat Hij alles nieuw maakt dan komt dat vast nog wel een keer goed......how do you feel when a star dies..?hoe denk je Adrian? hartstikke verdrietig.......

avatar van Alicia
4,5
Mooi gezegd, Jean Maurice!

Ik heb een ontroerend stukje gevonden in een verhaal van Mike Dudley, die ook bij de begrafenis aanwezig was. Een (song) tekst van Adrian:

Do not stand at my grave and weep,
I am not there, I do not sleep.
I am a thousand winds that blow;
I am the diamond glints on snow.
I am the sunlight on ripened grain;
I am the gentle autumn's rain.

When you awaken in the morning's hush,
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft star that shines at night.
Do not stand at my grave and cry.

I am not there; I did not die.


"Livng On The Edge Of God" is inderdaad een nummer, dat je bij de strot grijpt....groetjes van Alicia.

jean maurice
Alicia schreef:
Mooi gezegd, Jean Maurice!

Ik heb een ontroerend stukje gevonden in een verhaal van Mike Dudley, die ook bij de begrafenis aanwezig was. Een (song) tekst van Adrian:

Do not stand at my grave and weep,
I am not there, I do not sleep.
I am a thousand winds that blow;
I am the diamond glints on snow.
I am the sunlight on ripened grain;
I am the gentle autumn's rain.

When you awaken in the morning's hush,
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft star that shines at night.
Do not stand at my grave and cry.

I am not there; I did not die.


"Livng On The Edge Of God" is inderdaad een nummer, dat je bij de strot grijpt....groetjes van Alicia.


ja hij was ook nog een dichter, lijkt bijna op een sonnet! mooi hoor

wat ik zo mooi vind aan het liedje Living on the Edge of God is dat het lijkt alsof hij dichter bij God(het eeuwig leven) komt of wil komen, om maar te zwijgen van de muziek en die ongelofelijke hartekreet aan het eind alsof hij al zijn pijn definitief van zich af schreeuwt, ik krijg er weer kippevel van!!!
daarnaast vind ik dit hele album ook een ode aan The Sound, omdat het muzikaal gezien veel overeenkomsten vertoont met The Sound, dat vind ik ook zo prachtig aan dit album, het is net alsof je naar een album van The Sound zit te luisteren het lijkt wel alsof Adrian met dit laatste album afscheid heeft willen nemen van ons, zijn trouwe fans en alles wat hij in huis had nog een keer voor ons heeft willen spelen....hhhmm, krijg alweer een brok in mijn keel het kan gewoon niet anders dan dat hij het zo gewild en gepland heeft, omdat hij vlak voor het definitieve inzingen van dit album voorgoed afscheid van ons heeft genomen EN ook dat heeft hij volgens mij zo gewild om de ruwe opnamen van zijn zang voor dit album zo te gebruiken omdat het alles zegt over zijn gevoelige aard en de demonen die hij moest bevechten, en DAAROM heb ik dit prachtige afscheidsalbum in mijn top tien op twee gezet en daar blijft hij ook staan.
Toen ik voor het eerst The Sound hoorde was ik zeventien(1984) en het greep me meteen bij mijn keel, wat een emotie!!! en toewijding zat er in die zanger van The Sound. Ik weet zeker dat Adrian nu rust heeft en voorgoed is teruggekeerd naar zijn eigen momenten van geluk en grootsheid, omdat God de lijdende mens het meest nabij is...

avatar van Alicia
4,5
Wat is vooral de laatste zin toch prachtig, Jean Maurice...

4,0
Dit weekend dit album bemachtigd in een prachtig cd zaakje in het centrum van maastricht (mensen koop een CD bij die jongen als je in Maastricht bent: The last of the mohicans !!)
Enfin terug naar dit album: Lees hierboven: Net the Sound: Inderdaad helemaal mee eens en een heerlijke CD ...

avatar van songrobber
4,5
Mooie nagedachtenisschrijfsels van jullie.
Album die je niet kan draaien, zonder aan Adrian te denken en geemotioneerd te raken.Ontroerende plaat van een artiest waar ik een zwak voor heb en die ik altijd zal blijven draaien.

" you gotta believe in a heartland"

veel info over Adrian Borland(&The Sound) kun je vinden op zijn prachtige
official website
http://www.brittleheaven.com/

avatar van King of Dust
5,0
Na die lange stilte in Living On The Edge Of God komt er nog een lied achteraan, waarin hij zingt 'when a star dies'. Dat stukje doet me altijd aan Adrian's dood denken. Ik zie hem als de star. Goede CD trouwens.

vanson
Alicia schreef:
Mooi gezegd, Jean Maurice!

Ik heb een ontroerend stukje gevonden in een verhaal van Mike Dudley, die ook bij de begrafenis aanwezig was. Een (song) tekst van Adrian:

Do not stand at my grave and weep,
I am not there, I do not sleep.
I am a thousand winds that blow;
I am the diamond glints on snow.
I am the sunlight on ripened grain;
I am the gentle autumn's rain.

When you awaken in the morning's hush,
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft star that shines at night.
Do not stand at my grave and cry.

I am not there; I did not die.


"Livng On The Edge Of God" is inderdaad een nummer, dat je bij de strot grijpt....groetjes van Alicia.


prachtig en veel aangehaald stukje tekst, maar is niet van Borland.
Dit gedicht is in 1932 geschreven door Mary Elizabeth Frye.

avatar van King of Dust
5,0
Het testament van mijn grote held. Anderen mogen anders beweren. Voor mij is Adrian Borland de briljantste componist van de 20e eeuw. Ik vind veel muziek heel goed, maar met Adrian Borlands muziek heb ik iets heel persoonlijks. De muziek past perfect bij mij. Ik herken wat in de muziek. Door het luisteren van zijn muziek heb ik het vaak het idee alsof ik met hem praat, alsof hij me iets verteld. Wat dat betreft is het wel mooi dat Adrian nooit wereldwijd doorgebroken is. Daarmee heb ik als een van zijn fans iets persoonlijks met zijn muziek.

Ook dit album is weer geweldig. Het zou niet af zijn, maar nog steeds klinkt het briljant. Het is even wennen (het is best wel een experimenteel album) maar god, wat is het weer mooi.
Zwaar, triest (zeker met de wetenschap van nu) maar geweldig mooi.

Het opgewekte, aanbiddende Solar met die mooie hoornen
Het rockende Angel Sulk en Scrapyard
Te veel moois om allemaal te beschrijven. Maar er zijn hoogtepunten die ik gewoon moet noemen.

Het in en in trieste Startime bijvoorbeeld. Het zou me niet verbazen als deze als een van de laatste nummers opgenomen werd. Ergens in April 1999 toen Adrian zijn trieste beslissing al gemaakt had, want zo klinkt het. In muziek en in tekst:

To that I surrender, before I resign
Be sure I'll have had my startime


Het zegt gewoon: het is over, het is klaar, het is goed geweest. Adrian neemt afscheid, het doet pijn, maar hij wil niet langer meer.

Zo'n zelfde klank heeft Destiny Stopped Screaming. Adrian kijkt naar al zijn geliefden, al zijn naasten en ziet hoe zij gelukkig zijn, hoe zij verder gaan met hun leven. En huilt vanbinnen omdat hij ziet dat het bij hem niet lukt. Een ziekte laat het hem niet toe. Wetende dat hij uit het leven gaat stappen huilt hij, wetende wat hij zal missen, wie hij zal missen. Hij wil nog gered worden. Hij schreeuwt om het lot om hem toe te schreeuwen, hij schreeuwt om iemand die hem nog kan vertellen waarom hij verder moet leven, ondanks de pijn. Maar hij gelooft er niet meer in. Hij vraagt: Is Destiny still screaming? Maar de titel en de muziek geven hem het antwoord al. In de bridge gooit hij alle pijn en wanhoop eruit, zijn stem klinkt rauw. Zijn laatste beetje overlevingszin. Oh, is that Destiny still screaming? Dan legt hij zich er bij neer.

When the bells have rung for me, and I am done with breathing
Fold my arms in front of me, whisper Destiny stopped screaming


En dan Land Meets Ocean
Een virtuoos aan het werk op de gitaar
Zijn gitaar klinkt op een gegeven moment als een cello
Met veel valse lucht gezongen, zijn stem klinkt uigeput, zo mooi.
De romanticus legt zich er bij neer dat de wereld minder romantisch is als hij dacht

When I worked out that you weren't coming
And the flood I'd willed would never be....
Land meets ocean it's an old old story
It's an ancient tale everybody knows


De jankende gitaar, het orgel, de zachte drums: alles is perfect.

Na nog 2 nummers wordt je stevig bij je lurven gegrepen: Living On The Edge Of God
Adrian gaat nog een keer los. Hij gaat eruit stappen, maar je zal hem niet zielig vinden. Hij doet het met opgeheven hoofd en dat laat hij weten. Hij laat zijn kracht zien. Dood is niet het einde: hij zal ergens anders voortleven: Living on the edge of God
Alleen de titel is al een krachtige kreet. We nemen afscheid van een sterke, moedige Adrian en niet van een teneergeslagen downer. We nemen afscheid van iemand die geleefd heeft, die het leven liefhad.

Dan nog de hidden track: Death of a star. Ik zie het als een soort epiloog. Adrian's leven is voorbij, maar gaan we daarom zitten treuren. Nee, verder met je leven. Denk met blijdschap terug aan Adrian, niet met triestheid. Wees gerust even droevig, maar ga daarna weer verder. Dat is denk ik wat Adrian op het laatst aan zijn fans wou meegeven. Ik heb hem nooit meegemaakt, hij heeft me het nooit zelf verteld. Maar zijn muziek zegt genoeg. Dat is een hele duidelijke en prachtige taal, die Adrian als geen ander sprak. Een taal die hij liefhad en die hij meer dan 20 jaar tegen ons sprak.

avatar van Rainmachine
5,0
Mooi geschreven King of Dust. Ik heb de berichten al een tijd niet meer gelezen maar berichten als die van jou maken dit weer de moeite waard. Het uitbrengen van het album via Red Sun Records in samenwerking met Adrian's ouders is destijds een hele operatie geweest maar het resultaat klinkt ook nu nog geweldig. Ook Marcus Bell (RIP) van The Opposition verdient een postume dikke pluim voor de mastering van het album.

Nog een paar details, Adrian' s moeder wou destijds dat het nummer Living On The Edge Of God van het album werd gehouden omdat de schreeuw van Adrian voor haar te pijnlijk was. Begrijpelijk voor een moeder wiens kind in de problemen zit. Wij hebben haar toen toch zover gekregen om het nummer wel mee te nemen omdat het zo krachtig is, mede door deze schreeuw. Ook is het belangrijk om te weten dat Adrian mede over de rand is geduwd door mensen direct om hem heen die hem onder druk zetten op het verkeerde moment. Waaronder zijn vriendin die de relatie verbrak en de producer Wally Brill die hem onder druk zette om toch op te nemen terwijl hij een paarr weken rust nodig had. Als ik daar nu aan terug denk dan blijft dat enorm triest. Het heeft helaas zo moeten zijn, Adrian zat op dat moment in een manische fase en dan moet je geen verkeerde invloeden om je heen hebben. Zijn ouders hebben lijdzaam toegekeken maar konden niets doen. Ook al hebben ze nog geprobeerd om hem op de fatale avond in de politiecel te houden waarin hij zat omdat hij verward van straat was gehaald. De politie heeft hem toch laten gaan en de rest is geschiedenis.

Dit is misschien voor veel mensen te moeilijk om te lezen omdat Adrian voor hen een held was. Ook ik hoor bij die categorie, maar het is wel belangrijk te weten dat Adrian niet constant manisch was. Het waren fases en dat is ook het probleem wat ik persoonlijk met de documentaire heb die er gemaakt is. Het lijkt net alsof Adrian de hele tijd van het padje was. Dat was niet het geval. In zijn goede momenten was hij een supervrolijk persoon met veel humor en een goed hart. Bovendien was hij op zo'n moment buitengewoon creatief en schreef hij het ene na het andere nummer. Daar had ook meer de nadruk op moeten liggen, Er zijn ook heel veel goede momenten geweest en bovendien is hij niet altijd zo geweest. Het was een vrolijk kind, dat weet ik uit de eerste hand. Ik had destijds wekelijks contact met zijn ouders, voornamelijk met zijn moeder, die beide veel verteld hebben over wat er allemaal gebeurd is.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:11 uur

geplaatst: vandaag om 12:11 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.