Het klinkt allemaal uitstekend, gitarist Mark Bogert hoeft zich nergens in te houden, zanger Mark Smit heeft (ook niet onbelangrijk voor mij) een prima Engelse uitspraak, en de hoes is sterk en sfeervol. Uiteindelijk hoor ik hier echter toch teveel Dream Theater in (de aanzet van Dreamworld klinkt gewoon als Petrucci versus Rudess, en bij het begin van Eternal light moet ik steeds aan het intro van Through her eyes denken), de zang klinkt vaak te ingetogen, en Bogert mag met zijn onbetwijfelbare capaciteiten wel wat meer risico's nemen. Bij momenten komt het album vrij vlammend tot leven (de lekkere opener, de ontwapenende tekst van Box of toys, de mooie gitaarlijn van Eternal light, en bovenal de prachtige melodie van het titelnummer), maar op andere momenten blijven de nummers teveel in de compositorische middelmaat steken, met te weinig verrassende buigingen in de melodie en te weinig onvoorspelbare wendingen in de begeleiding. Het spijt me gewoon dat ik dit niet beter kan vinden, zoveel potentie hoor ik hierin.