Hieronder diverse citaatjes, op originele invalshoeken zal ik niet worden betrapt.
Met als kennismaking in 1980 beukers
Steeler en
Rapid Fire van mijn instapplaat
British Steel, was ook ik meer dan blij verrast met de titelsong van
Painkiller die MTV ons toonde in tv-show Headbangers Ball. Dat Scott Travis de overigen een schop onder de bips gaf was nodig geweest. Het bleek effectief. Dat deze drummer een mens was in plaats van de drumcomputer op de voorganger, bewees de meerwaarde daarvan.
Zoals
RuudC optekende:
"Het is alsof iedereen na Ram It Down de band gesmeekt heeft om meer hardere en snellere tracks".
Hierboven vinden sommigen het de beste Judas Priest ooit, anderen zijn iets minder positief.
lennert noteerde:
"De dubbele bas overheerst op praktisch ieder nummer en de harde klappen verdringen enige vorm van subtiliteit. Resultaat: Painkiller is een vermoeiend album om te luisteren."
Ik heb he-le-maal niets met de meezing- en hairmetalkant van de groep, die in de jaren '80 op ieder album wel ergens opdook in de vorm van popachtige melodieën. Die ontbreekt hier geheel, de eerste winst is een feit.
Halford zoekt vaker de grenzen van zijn toch al niet misselijke stem op en Tipton en Downing gaan mee in alle nieuwe energie. Zoals
Dirkrocker opmerkte:
"Wat ik hier hoorde was geen heavy metal meer, gewoon speed metal." De tweede winst is daarmee binnen.
Vond ik de productie van de voorganger soms te schel, ondanks dat dit album om energie draait klinkt de boel zoals
BlauweVla meldde:
"Keihard droog drumwerk met evenzo droge gitaarmuren die strijden om de frontpositie.". Met dank aan Chris Tsangarides is de derde winst binnen.
Hierna viel de groep stil. Het zou zeven jaar duren voordat opvolger
Jugulator verscheen met Tim Owens als zanger. Alhoewel in 1990 opgenomen en verschenen, vormt dit album daarom voor mij het uitroepteken achter de jaren '80 van Judas Priest.
In mijn beleving: met
British Steel betrad de groep dat decennium met muziek die deels aansloot bij de New wave of British heavy metal én bij de nieuwe muzieksmaak die ik inmiddels omarmde. Knallend gingen ze de jaren '80 uit met hun versie van de heftiger metalstijlen die later in het decennium waren ontstaan.
Dat ik geen vijf sterren geef, is omdat ook ik een eenvormigheid beleef. Harde metal kan ook langzaam en log zijn immers, nog een nummer als
A Touch of Evil had niet misstaan en de variatie vergroot.
Favorieten naast het titelnummer:
Night Crawler met zijn ingetogen middendeel dat zo mooi contrasteert en
Battle Hymn / One Shot at Glory, met die heerlijke beginklanken en vervolgens lekkere riff.