David Bowie - The Man Who Sold the World (1970)

Ik luister nu naar the 50th anniversary mix van Tony Visconti die vandaag uitkwam vanaf LP. En ook deze remix is weer mooi gedaan door Visconti. Het geluid is een stuk helderder en er zijn (veel) meer details te horen. Het klinkt als een beter geproduceerde plaat met als ik het goed hoor ook een aantal nieuwe details in de muziek. Dus alweer de moeite waard.

De titel is Metrobolist, Nine Songs By David Bowie, met het originele 1970 USA artwork als hoes: voor en achterop de gatefold. Aan de binnenkant foto's van de fotosessie voor de 1971 UK hoes. Mooi gedaan en de moeite waard dus!

Ik ben nooit een Bowie fan geweest maar er zijn wel veel nummers van hem die ik beslist erg graag hoor.
The Man Who Sold the World is daar ook bij, net als de opener The Width of a Circle van dit album.
In mijn albumcollectie en playlists ga ik voor een best of Bowie waar ik zeer van kan genieten. In het algemeen vind ik het oudere werk het beste met als topper Heroes.
Dit album heb ik met 3,5* gewaardeerd en nu ik het weer eens beluister is dat zeker een ruime 3,5. Wellicht in de toekomst nog eens 4*. After All klinkt ineens ook wel prettig namelijk.
Op #76 in de 100 Greatest Albums of 1970 en op 29 in de Best Ever Albums 1970.

De hoes waarbij Bowie liggend op een bank terloops richting de camera kijkt kan mij een stuk beter bekoren. Alles ademt jaren 70 aan die hoes. Het is echter een bijkomstigheid, het gaat om de muziek. Die is steviger en wat rauwer dan zijn eerste twee worpen. Geen uitgesponnen lange composities maar compacte gitaar georiënteerde songs. The Width of a Circle zet de toon voor het album, eerder Zeppelin en wat ruigere Rhythm & blues dan een musical achtige benadering zoals te horen was op het voorgaande materiaal. Niet alles is raak, de opener is uitstekend, de titeltrack blijft prima en The Supermen met zijn felle karakter pakt mij ook wel in. Alles daartussen is redelijk maar nooit willen de songs uitgroeien tot meesterwerkjes. Voor mij ligt dat aan 2 oorzaken; Bowie vind ik niet echt een rockzanger, man's klankkleur past beter bij wat stemmiger nummers waarbij hij zichzelf niet hoeft te overschreeuwen. Tenslotte ben ik ook niet zo enthousiast over Bowie's zangkunsten; tot aan pak hem beet, halverwege de jaren 70. Vaak klinkt hij wat schel en mist hij de warmte en power om de songs de juiste sfeer mee te geven. De beste man ging op den duur met zijn zang wat lager in de regionen zitten. Die kleine verandering bevalt mij een stuk beter. Conclusie; Een degelijke, nuchtere maar bij tijd en wijle ruige rockplaat, die zeker een bepaalde charme heeft. Wederom een beetje sterker als zijn voorganger.

Tussenstand:

1. The Man Who Sold the World
2. Space Oddity
3. David Bowie

Buiten de bekende hits van Bowie ben ik niet zo bekend met zijn werk.
Naast dit album heb ik "The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars" in mijn bezit.

Ik vind de opvolger van dit album wat meer diepgang hebben, maar "The Man who Sold the World" is zeker niet slecht.
Het openingsnummer "The Width of a Circle " en "After All" springen er voor mij uit. Hiermee wil ik de overige nummers niet tekort doen, want die klinken ook lekker.
Voor mij geen slecht nummer op dit album en een dikke 4.

Het gaat inderdaad om de muziek, maar van deze hoes word ik behoorlijk chagrijnig, wat is dit voor een kaa uu tee hoes? Bowie heeft deze niet uitgezocht, dit hoort niet.

Hoort wel, want het is de originele Amerikaanse hoes, die een half jaar eerder verscheen dan de UK-versie. Het gaat ook bij mij tegen mijn gevoel in, maar historisch is het accuraat, omdat we op MusicMeter de eerste uitgave aanhouden.

Ook Discogs doet het zo: https://www.discogs.com/master/1929-David-Bowie-The-Man-Who-Sold-The-World

Dat gezegd hebbende: is het niemand opgevallen dat de huidige afbeelding een scan is van het CD-boekje? Zie de catalogusnummers rechts bovenin: CDP etc. Ik heb een correctie ingediend in de vorm van een scan van de Amerikaanse LP-hoes.