Absoluut Lura.
Ik zou best eens met de man willen praten, toch een turbulent leven gehad.
In 1973 zat ie in hetzelfde schuitje als Keef.
Aan de heroine dus en in een relatief kort tijdsbestek de snelle en onbetrouwbare rock 'n roll wereld tot zich genomen.
Het is triest dat hij de credits binnen The Stones nooit heeft gehad waar hij recht op had.
De man heeft meer bijgedragen dan dat je aanvankelijk zou denken.
Songs als Moonlight Mile, Winter en Time Waits For No One bijvoorbeeld...... tja, tussen de Glimmer Twins was nu eenmaal geen spelt tussen te krijgen.
Een te bescheiden persoon voor de bizz en hij stapte op tijd uit denk ik, om er vooral niet aan onder door te gaan.
Maar ook de waardering te krijgen als artiest op zichzelf staand.
Misschien net niet te origineel of onderscheidend genoeg, maar het samenwerkingsproject met Jack Bruce beloofde veel goeds, maar kwam dan weer onvoldoende van de grond.
Hoe dan ook, hij was de beste gitarist die The Stones zich konden wensen.
Mick Taylor is een geweldenaar en een gitarist die technisch veel kan, maar altijd het juiste gevoel brengt.
Ik had hem echt een mooier vervolg gegund.
Taylor's vriendin houdt interviews af.
Mick schijnt er weinig behoefte aan te hebben.
Dit verhaaltje heeft weinig betrekking tot het album, maar hoop dat de moderators dit laten staan.
Een terechte spotlight voor Mick Taylor.