menu

Phoebe Bridgers - Stranger in the Alps (2017)

mijn stem
3,93 (168)
168 stemmen

Verenigde Staten
Folk / Rock
Label: Dead Oceans

  1. Smoke Signals (5:24)
  2. Motion Sickness (3:49)
  3. Funeral (3:52)
  4. Demi Moore (3:18)
  5. Scott Street (5:05)
  6. Killer (3:09)
  7. Georgia (4:07)
  8. Chelsea (4:42)
  9. Would You Rather (3:19)

    met Conor Oberst

  10. You Missed My Heart (6:57)
  11. Smoke Signals [Reprise] (0:33)
  12. It'll All Work Out * (2:46)
  13. Motion Sickness [Demo] * (4:24)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 44:15 (51:25)
zoeken in:
avatar van wvv89
5,0
Prettig debuut album van Phoebe Bridgers. Doet me een beetje denken aan Julien Baker alleen dan zonder de uithalen.

avatar van Marteen
4,5
Erg mooi. Kan wel eens gaan uitgroeien tot de verrassing van het jaar, de verrassing die ik tot nu toe gemist heb. Would You Rather met Conor Oberst is een hoogtepuntje. Net als Funeral.

avatar van erwinz
5,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Phoebe Bridgers - Stranger In The Alps - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Het is momenteel dringen in het segment van de jonge en wat weemoedige vrouwelijke singer-songwriters, maar zo lang de kwaliteit van hun platen zo hoog is als op het moment hoor je mij daar niet over klagen. Integendeel.

Een van de meest talentvolle van het stel is de uit Los Angeles afkomstige Phoebe Bridgers, die deze week debuteert met het prachtige Stranger In The Alps.

Phoebe Bridgers is de twintig pas net gepasseerd, maar heeft als we haar teksten moeten geloven al een hoop persoonlijke ellende achter zich liggen.

Voorlopig geloof ik de jonge singer-songwriter uit Los Angeles volledig, want Stranger In The Alps is een opvallend intense plaat die er keer op keer in slaagt om je tot op het bot te raken met songs vol ruwe emotie en verhalen die een donkere sluier over de dag leggen.

Qua stem doet Phoebe Bridgers wel wat denken aan Julien Baker, die voor mij misschien wel de mooiste plaat van 2015 maakte en volgende maand terugkeert met een nieuwe plaat. Met Julien Baker deelt ze ook de aardedonkere teksten en muziek die overloopt van melancholie.

Stranger In The Alps klinkt desondanks flink anders dan het debuut van Julien Baker. In muzikaal opzicht zijn de randjes wat minder scherp en bovendien verwerkt Phoebe Bridgers meer invloeden in haar muziek, waardoor deze afwisselend loom en dromerig en donker en dreigend klinkt.

Ook als de Amerikaanse kiest voor een betrekkelijk eenvoudige en toegankelijke instrumentatie en folky songs, maakt ze muziek met een enorme impact. De aardedonkere teksten, waarin de dood angstig vaak opduikt, blijven je maar bij de strot grijpen, maar ook de bijzondere en vaak donker gekleurde accenten binnen de instrumentatie geven Stranger In The Alps een bijzonder lading.

Het zijn accenten die kunnen worden ingebracht door aanzwellende strijkers of atmosferische elektronica, maar er is ook een voorname rol voor messcherpe of juist benevelende gitaarlijnen, die dwars door het geluid snijden en Stranger In The Alps voorzien van Twin Peaks achtig mysterie.

Phoebe Bridgers moet met haar van melancholie overlopende popliedjes concurreren met heel veel soort- en tijdgenoten, maar ze onderscheidt zich uiteindelijk vrij makkelijk van de concurrentie. Stranger In The Alps is een stuk indringender en intenser dan het afgelopen jaar verschenen platen van onder andere Julia Jacklin, Molly Birch en Angel Olsen (platen die ik allemaal hoog heb zitten) en kan zich qua niveau meten met de jaarlijstjesplaten van Aldous Harding, Sharon van Etten en vooral de al eerder genoemde Julien Baker.

Direct bij eerste beluistering was ik gegrepen door de bijna desolate sfeer op Stranger In The Alps en onder de indruk van de ruwe schoonheid en enorme impact van de songs van Phoebe Bridgers. Luister naar Stranger In The Alps en je voelt de pijn van een jonge vrouw die een beroerde jeugd achter zich heeft liggen, luister nog een paar keer en je hoort een plaat die overloopt van talent, zeggingskracht en bijzondere schoonheid.

Phoebe Bridgers heeft een plaat gemaakt die van alles met je doet. Het is een plaat die vanwege alle melancholie en ellende pijn kan doen, maar het is ook een plaat die betovert met songs die je voor altijd wilt koesteren.

Het duurt nog minstens een maand of twee voor ik ga nadenken over mijn jaarlijstje voor 2017, maar dat Stranger In The Alps van Phoebe Bridgers hierin gaat opduiken is voor mij een zekerheid. Phoebe Bridgers gebruikt haar debuut om een hoop persoonlijke misère van zich af te schrijven, maar ze heeft ook een bijna onwaarschijnlijk mooie en indringende plaat gemaakt die iedere vezel in je lijf flink opschudt. Voor mij nu al de grootste verrassing van 2017 tot dusver en Stranger In The Alps is echt nog lang niet gestopt met groeien. Erwin Zijleman

avatar van brt
3,0
brt
Grappig, die cover van Sun Kil Moon & The Album Leaf als laatste liedje. Niet een erg sterke versie wat mij betreft. Ik moet de rest nog wat beter luisteren, met name haar zang klinkt wat vlak en eendimensionaal op het eerste gehoor.

avatar van brt
3,0
brt
Weer een luisterbeurt verder snap ik alle euforische reviews toch niet zo goed. Ik vind veel melodien te matig en tekstueel de boel af en toe zelfs wat aanstellerig. Die vlakheid blijf ik tegen aan lopen. op zich zingt ze niet enorm slecht maar ik vind de composities vaak te mager om mij te kunnen blijven boeien.

4,5
Ik snap de vergelijking met Julien Baker, al heeft deze plaat niet dezelfde emotionele impact als Sprained Ankle. Dit is overigens niet per sé iets negatiefs: bij de zojuist genoemde debuut van Julien Baker doet het mij soms pijn om ernaar te luisteren, zo intiem en heftig zijn de emoties. Ook Phoebe Bridgers torst veel ellende met zich mee en verwerkt dit in haar debuut, maar het is iets minder zwaar. Ietsje lichter, zowel qua tekst als muziek. Het is nog steeds geen vrolijk album, begrijp me goed, maar het voelt niet alsof je stiekem het dagboek van een suïcidale jonge vrouw aan het lezen bent.

Muzikaal lijkt het allemaal vrij ingetogen, maar daaronder zit veel variatie. En de schitterende stem van Phoebe doet mij af en toe wat aan Aimee Mann denken. Zonder uitzondering zijn het zeer sterke songs, waardoor dit voor mij tot dusver één van de ontdekkingen van 2017 is

avatar van Slowgaze
3,5
brt schreef:
Weer een luisterbeurt verder snap ik alle euforische reviews toch niet zo goed. Ik vind veel melodien te matig en tekstueel de boel af en toe zelfs wat aanstellerig. Die vlakheid blijf ik tegen aan lopen. op zich zingt ze niet enorm slecht maar ik vind de composities vaak te mager om mij te kunnen blijven boeien.

Dat is ook wel mijn probleem met Bridgers en veel van haar vakbroeders en -zusters: de composities zijn vaak gewoon niet interessant genoeg. Het zijn heel aardige nummers, maar de hoogtepunten moeten het meestal hebben van een goed arrangement - of een effectief ingezette Conor Oberst, die steelt toch wel even de show hier -, dan sterke melodieën of teksten, of gewoonweg memorabele nummers.

4,5
Ik vind haar melodieën nochtans heel catchy. In het begin leken ze mij ook erg clichématig geschreven te zijn, maar uiteindelijk werkt dit wonderwel. Haar teksten zijn inderdaad geen poëzie, maar wel gewoon straight to the point met heerlijke verwijzingen naar kleine dingen die ze heeft gedaan in het leven "How Soon Is Now" in an eighties sedan en naar dode helden It's been on my mind since Bowie died en Singing Ace of Spades when Lemmy died. Ook de albumtitel is geïnspireerd door een zin uit het script van The Big Lebowski. You see what happens? When you f*** a stranger in the ass.

Het is een erg fijne, toegankelijke popplaat geworden waarvan ik eerst dacht dat hij in mijn guilty pleasures schuifje ging belanden, maar daar uiteindelijk nooit beland is.

avatar van koosknook
4,5
Mooie, indringende plaat met een pakkende westcoast kleurende sound. Een inktzwarte verschijning van Fleetwood Mac is teruggekeerd!

avatar van philtuper
brt schreef:
Weer een luisterbeurt verder snap ik alle euforische reviews toch niet zo goed. Ik vind veel melodien te matig en tekstueel de boel af en toe zelfs wat aanstellerig. Die vlakheid blijf ik tegen aan lopen. op zich zingt ze niet enorm slecht maar ik vind de composities vaak te mager om mij te kunnen blijven boeien.


Net als brt heb ik wel wat moeite met deze plaat, net zoals ik dat heb met de nieuwe van Julien Baker. Vrijwel iedereen is er lyrisch over maar ik vind het allemaal wat zemelachtig en eigenlijk geloof ik het ook niet echt. Op de een of andere manier klinkt het me te bedacht. Als je het over pijnlijk wil hebben, en dan bedoel ik écht pijnlijk, luister dan bijv. eens naar Mount Eerie's A Crow Looked at Me, by far the meest pijnlijke plaat in tijden gemaakt. Daar geloof ik de ellende echt wel...

Overigens, dit wil niet zeggen dat ik dit niks vind. Vind het vooral een geval van nét niet.

4,5
philtuper schreef:
Als je het over pijnlijk wil hebben, en dan bedoel ik écht pijnlijk, luister dan bijv. eens naar Mount Eerie's A Crow Looked at Me, by far the meest pijnlijke plaat in tijden gemaakt. Daar geloof ik de ellende echt wel...


Hospice van The Antlers komt anders ook wel behoorlijk binnen. Het gaat me nu wel bij dit soort platen niet om over 'welke het pijnlijkste/treurigste is'. Ik denk dat het ook Bridgers haar bedoeling niet was om een plaat te maken die pure ellende moest uitstralen. Ze zingt duidelijk wel over haar gevoelens en emoties, maar daarom moet dat niet per se als ellende beschouwt worden. Ik heb het gevoel dat de pers daar zo over doet...

avatar van Edgar18
3,5
Tja, wel een mooi album op zich. Maar, ook veel van hetzelfde. Het doet me erg denken aan Julien Baker, verstilde folk gezongen door een meisje (vrouw) met een krachtige stem. Ik vind het net te mager voor 4*.

Bombus
Draai deze geregeld de laatste maanden en vandaag viel me op wat een droevig en macaber liedje You Missed My Heart eigenlijk is.. Lijkt wel een kort verhaaltje van Stephen King in 7 minuten. Smoke Signals en Motion Sickness vind ik echt twee topnummers.

Bombus
Ik ben ben terug van haar optreden in Merleyn Nijmegen. Prachtig concert met een aantal covers van oa Gillian Welch en Sheryl Crow. Georgia krijgt een koortsachtige makeover live en laat horen dat ze ook flink uit kan halen, maar over het algemeen blijft het ingetogen en droevig maar o zo indringend.. Favorieten Smoke Signals, Motion Sickness en You Missed My Heart kwamen voorbij dus niks te klagen

avatar van DjFrankie
4,0
DjFrankie (moderator)
Ik was daar ook gisteravond en genoten van deze zangeres met een dijk van een stem !

avatar van Gretz
4,5
Ontroerend mooie passage inderdaad gisteren. Een handvol schitterende eigen nummer (o.a. Funeral, Smoke Signal, Scott Street) aangevuld met 3 memorabele covers.

avatar van brt
3,0
brt
Liefhebbers van dit album, check vooral het debuutalbum van de Britse Fenne Lily. Mooie liedjes en best wel dezelfde sfeer


avatar van wvv89
5,0
Komt een re-release aan van Strangers in the Alps, met een demo van Motion Sickness en een cover van een Tom Petty nummer als extra. Daarnaast komt er in november een EP uit met Julien Baker en Lucy Dacus genaamd boygenius. En ze is met een nieuw (solo) album bezig die in 2019 wordt verwacht. Een bezig bijtje die Phoebe Bridgers!

avatar van E-Clect-Eddy
4,0
Deluxe versie uit met twee bonustracks: Motion Sickness (Demo) en It'll All Work Out

5,0
Ah, Motion Sickness blijkt dus te gaan over haar 'emotionally abusive relationship' met Ryan Adams (die een tijd geleden in het nieuws was vanwege meerdere 'metoo' beschuldigingen). Geeft toch weer een andere kijk op dat nummer.

"I faked it every time but that's alright"

5,0
Abram Olsen schreef:
Ook de albumtitel is geïnspireerd door een zin uit het script van The Big Lebowski. You see what happens? When you f*** a stranger in the ass.
Nooit geweten, leuk feitje (en geweldige film)!
Nu weet ik ook eindelijk waar Venetian Snares zijn sample dus vandaan haalde (ik wìst dat ik het ergens eerder had gehoord).

5,0
Bombus schreef:
viel me op wat een droevig en macaber liedje You Missed My Heart eigenlijk is.. Lijkt wel een kort verhaaltje van Stephen King in 7 minuten.
Volgens mij de enige cover op deze plaat, tekst is van Mark Kozelek (zijn live versie is ook erg mooi wat mij betreft, maar de cover van Phoebe Bridgers doet er niet voor onder).

avatar van meneer
Even voor mijn gemoedsrust maar 'Scott Street' heeft toch wel zeer veel overeenkomsten met Bon Ivers - Re:stacks ?

avatar van Cor
4,0
Cor
Ook mooi. Ingetogen liedjes, hier en daar wat steviger aangezet, maar het ontspoort nooit. De stem van Phoebe Bridgers kleurt mooi bij de liedjes. Weer een sterke relatief nieuwe vrouwelijke artiest.

avatar van aerobag
3,0
Ik waardeer de muziek van Phoebe, zeker het nieuwe album Punisher van dit jaar. Stranger in the Alps opent zo sterk met de eerste 5 nummers, maar ik vind dit album veel van hetzelfde worden richting het einde en dan raak ik ook snel uitgekeken op die melancholische sound.

5,0
meneer schreef:
Even voor mijn gemoedsrust maar 'Scott Street' heeft toch wel zeer veel overeenkomsten met Bon Ivers - Re:stacks ?
Ik hoor het niet echt. Overeenkomst is natuurlijk wel dat het beide geweldige nummers zijn.

avatar van Casartelli
2,0
Casartelli (moderator)
Hoewel de liedjes in ladder en trui tot nog toe niet overtuigden, heb ik me ook eens aan een heel album van juffrouw Bridgers gewaagd. Tenslotte valt wat in een los liedje niet werkt soms in een albumcontext alsnog op zijn plek.

Er gebeuren muzikaal beslist mooie dingen hier en daar. Het tekstuele laat ik meestal aan me voorbij gaan, maar dat gaat bij zo'n Funeral nou eenmaal lastig.

Waar ik dus echter, ook in de albumcontext, echt niks mee kan: die stem. Dat behaagziek-emotionele grijpt me voortdurend op de verkeerde manier bij de keel. 80% van het materiaal (en 20% met iets meer dynamiek) gezongen door een andere zanger(es), wie weet... maar dit stop ik dus maar weer snel ergens ver weg.

avatar van rafke pafke
Ik kende het nog niet maar Funeral heeft deze week op me ingebeukt als een sloophamer. En me direct fan gemaakt van dit feetje met haar zwarte hart.

avatar van king_pin
4,5
Dit album heeft een sfeer waar ik vrij vaak zin in heb, daarmee is Stanger in the alps denk ik wel m'n meest afgespeelde van de afgelopen jaren. En dat terwijl het allemaal vrij simpele liedjes zijn. Maar ondanks dat elk nummer is opgebouwd uit akoestische gitaar tokkel of slag hebben ze allemaal een eigen smoel met elk hun eigen orkestratie en instrumentatie. Dat zal de invloed van de producer wel zijn geweest en niet phoebe zelf, maar dat zorgt er voor dat het album heel soepel wegluisterd. Zowel op de achtergrond als een aandachtige luisterbeurt.

De opvolger, Punisher, weet me dan weer niet te grijpen. Alles van dat album valt direct in de vergetelheid, ook na meerdere luisterbeurten. Nee, Stranger in the alps raakt gewoon een snaar waardoor ik dit specifieke album zo kan bekoren.

avatar van Slowgaze
3,5
king_pin schreef:
Maar ondanks dat elk nummer is opgebouwd uit akoestische gitaar tokkel of slag hebben ze allemaal een eigen smoel met elk hun eigen orkestratie en instrumentatie. Dat zal de invloed van de producer wel zijn geweest en niet phoebe zelf.

Waarom zou dat niet de invloed van Bridgers zelf zijn?

avatar van king_pin
4,5
Een liedjesschrijver en een producer zijn twee verschillende vakken en er zijn maar weinig die ze allebei zo mooi kunnen integreren als op deze plaat. Zou fantastisch zijn als Phoebe het allemaal kan maar in dit geval klinkt het voor mij als een toevoeging van buitenaf. Anders had je het ook in de songwriting zelf terug gehoord.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:25 uur

geplaatst: vandaag om 13:25 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.