Hitchhiker kan gezien worden als iets wat Bob Dylan al sinds begin jaren 90 doet, bootlegs legaal alsnog uitbrengen. Er is een verschil, een enorm verschil, Neil Young bracht zijn beste werk wel uit. Dylan soms niet. Ik luister naar Hitchhiker en zit zonder moeite in mijn favoriete Young jaren en probeer me voor te stellen hoe ik het had beleefd als ik het album dus rond 1979-1980 had gekocht.
'American Stars 'n' Bars' was mijn eerste Neil Young album in 1977 en het country deel kon ik heel weinig mee. 'Comes A Time' heb ik dan ook pas jaren later aangeschaft. Kortom, in die tijd had Hitchhiker mij niet heel veel gedaan. Een paar jaar later waarschijnlijk al wel, maar tegen die tijd kende ik vrijwel alle songs op dit album al in hun definitieve versie. Dan is er geen vergelijking meer mogelijk.
In 2017 is Hitchhiker een prachtig tijdsmonument met een collectie van Young's sterkste akoestische songs van die tijd en één nummer dat in een zwaar rockende versie nog steeds als een huis overeind staat, 'Powderfinger'.
Uiteindelijk maakte Reprise de juiste afweging in 1976: dit album is niet af. Dat neemt niets weg van de duidelijke kwaliteit van alle tien de songs. Dat staat hier niet ter discussie. Als
chevy93 schrijft dat hij niet precies kan omschrijven wat hij mist, zou ik zeggen dit: Neil Young nam demos voor zichzelf op en dat hoor je. Hij geeft niet alles. Dit is Neil in zijn eigen huis onder het genot van een hapje, een drankje en misschien nog iets meer. Totaal relaxt, gefocust op het vastleggen van nieuwe songs voor later gebruik. Dat is wat ook is gebeurd.
In 2017 een prima album om uit te brengen in 1976 niet. **** zijn dan ook volkomen terecht, ook al ben ik ook een beetje ome Neil moe. Toch verbaast hij me zeer vaak weer hoe goed zijn nieuwe platen zijn, ook al draai ik ze niet vaak. Over een paar weken ligt er al weer een in de winkel.
Het hele verhaal staat
hier op WoNoBlog.