Ja, ook ik ben een groot liefhebber van de Phillysoul. Inderdaad altijd wat gladjes qua productie en muzikale uitvoering (van huisorkest MFSB), maar altijd gedreven vakwerk. Het waren vooral de stemmen van de uitvoerenden die het soulrandje eraan moesten toevoegen, en op dat punt zit je met Teddy Pendergrass - die aanvankelijk bij de groep begon als drummer (!) - natuurlijk helemaal goed.
Extra pluspunt is dat het producers- en componistenduo Gamble & Huff vaak wel wat sociaal-maatschappelijk commentaar aan hun teksten toevoegden, wat een meerwaarde gaf. Het titelnummer is er op dit album het mooiste voorbeeld van. Maar dat Teddy en de zijnen ook met lovesongs prima uit de voeten konden, wisten we al langer - en dat zou hij gedurende zijn solocarrière nog eens onderstrepen.
De topper op dit album is natuurlijk Don't leave me this way. Destijds in deze oerversie alleen in Engeland een behoorlijke hit (en dan nog twee jaar later, in de slipstream van de cover van Thelma Houston), maar later uitgegroeid tot een veelgecoverde 'evergreen'. Ik heb die van Thelma Houston ook hoog zitten (die heeft een hoger discothekengehalte), maar dit blijft toch de beste uitvoering. De Tom Moulton mix duurt zelfs ruim tien minuten!