heartofsoul schreef:
Aan de begeleiders ligt het m.i. in ieder geval niet - ik vind het een lekker orkestje.
Daar zal het inderdaad zeker niet aan liggen. Aan de stem van Van the Man overigens ook niet, want die staat na al die jaren (wat mij betreft, althans) nog steeds als een huis.
Op dit soort albums die naar het oudere werk teruggrijpen (lees: jazz, blues, folk!) slaagt Morrison er vaak in een knusse, warme sfeer op te roepen, en de begeleiding speelt daar meer dan prima op in. Dat zorgt er jammer genoeg soms wel voor dat het wat voorspelbaar en zelfs cliché wordt (de manier
They Can't Take That Away from Me de plaat afsluit, zou in menige inleiding tot de Amerikaanse muziek mogen staan), maar ach, wat maakt het uit, deze man heeft alles al bewezen. Hij zal er zeker nog steeds een aardige cent aan verdienen, maar het kan toch gewoon niet anders dan dat artiesten als Morrison blijven musiceren omdat ze dit het leukst vinden om te doen en er zelf ook enorm van blijven genieten?
De rauwheid van de jongere jaren is allang vervlogen, maar ik mag hier toch graag naar luisteren. De begeleiding alleen al slaagt er in een aantal songs in een brede, melancholisch aandoende glimlach op mijn gelaat te toveren; als Van zich er dan ook nog 'ns tussen komt mengen, is het plaatje helemaal af. Niet elke song heeft dat vermogen, maar van pakweg
Let's Get Lost en
I Left My Heart in San Francisco word ik gewoonweg vrolijk..
Niets bijzonders, wel goeie (eeuwige) muziek.
3 sterren