Al heb ik eerder muziek van Birth of Joy gehoord, Hyper Focus is mijn echte kennismaking. De overeenkomsten met muziek die mij in mijn jeugd om de oren vloog, vallen direct op. Het vette orgelgeluid van John Lord is tot leven gekomen op deze plaat. Het orgel draagt de plaat ook en dat zet Birth of Joy weer apart van de begin jaren 70 bands als Deep Purple en Uriah Heep of ons Focus. Daar speelde de gitaar een veel dominantere rol dan op Hyper Focus.
Hiermee is wel de tijds- en plaatsbepaling aangeduid waar Birth of Joy de mosterd vandaan haalt. De classic rock zoals deze in de U.K., maar zeker ook ons land toen gespeeld werd. Alleen al door de trio bezetting, drums, orgel, gitaar, zet deze band zich apart van het verleden. Maar op compositioneel niveau is er verschil. Birth of Joy maakt de muziek, maar is (nog?) niet van hetzelfde niveau. Dat is overigens geen schande, want er is genoeg te genieten op Hyper Focus. Neem een nummer als 'Forenoon' waar de band classic rock weet te vermengen met invloeden van Marillion en een band als Flying Colors. Het geluid waarvoor wordt gekozen zet het nummer prettig apart van de rest. De elementaire virtuositeit waarmee de band de nummers brengt doet de rest.
Waar een nummer als 'Riff Raff' mij heel snel verveeld, gewoon te eentonig, daar verrast de band met aangename, maar zeer stevige psychedelische outings, waar het veel betreden pad wordt verlaten en het experiment meer gezocht. Zo staat Hyper Focus al gauw als een huis en rockt Birth of Joy als een klok. Niet het beste (classic) rock album dat ik ken, maar meer dan verdienstelijk is het zeker.
Het hele verhaal staat
hier op WoNoBlog.