Hendrik68
Danielle Nicole komt net als het grote bluestalent Samantha Fish uit Kansas City, Missouri. Waar Fish op jonge leeftijd nu al als gitaarheldin door het leven gaat, daar houdt Danielle Nicole het bij de bas. Nicole maakt van de bas geen hoofdzaak zoals Mark King bij Level 42 altijd heel succesvol deed.
Het vorige album Wolf Den was een aardig maar niet spectaculair album. Degelijk soulblues, maar instrumentaal wat flets en ook de songs zelf sprongen er niet boven uit. Haar stem was eigenlijk het belangrijkste wapenfeit. Dat moest anders en dat is ook gebeurd.
Op het nieuwste album Cry No More krijgt Nicole hulp van niet de minste collega's. Zo zijn o.a. de heren Kenny Wayne Shepherd, Sonny Landreth en Walter Trout ingevlogen om de songs van de nodige peper te voorzien. Het resutaat is eigenlijk vanaf het begin hoorbaar. Veel krachtiger, veel gevarieerder en veel meer passend bij haar stem. Was ze vocaal op Wolf Den een beetje een roepende in de woestijn, nu worden haar uithalen opgevolgd door gitaren, of toetsten en klopt het allemaal gewoon wat meer en is het veel meer in overeenstemming met haar van soul doordrenkte stem. Vooraf ben je bang dat de speelduur van meer dan een uur een valkuil gaat worden, maar de songs bieden genoeg variatie om dat uur zonder problemen uit te zitten. Haar teksten zijn ook persoonlijker dan ooit zoals in het titelnummer goed is te horen en vooral het nummer Bobby over de dood van haar vader is niet minder dan indrukwekkend. Mede hierdoor weet Cry no more de middelmaat van de standaard bluesrock met gemak te ontstijgen.