menu

You Tell Me - You Tell Me (2019)

mijn stem
3,00 (8)
8 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Folk / Pop
Label: Memphis

  1. Enough to Notice (3:35)
  2. Get Out of the Room (3:36)
  3. Foreign Parts (3:10)
  4. Water Cooler (2:15)
  5. Springburn (3:01)
  6. No Hurry (3:12)
  7. Clarion Call (4:04)
  8. Jouska (3:44)
  9. Invisible Ink (3:23)
  10. Starting Point (4:07)
  11. Kabuki (1:38)
totale tijdsduur: 35:45
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,0
Peter Brewis is o.a. met zijn broer David lid van de band Field Music, een band waar ik verder niet bekend mee ben. Voor mij is dit nieuwe project van hem met Sarah Hayes een kennismaking.
You Tell Me is de naam en tevens titel van het debuutalbum. De twee ontmoetten elkaar bij een Kate Bush event waar Sarah optrad. Een mooiere start zou je niet kunnen bedenken zou je zeggen.

Wat me bij eerste beluistering opviel was dat het allemaal behoorlijk veel kanten op stuitert en toch binnen een gevoelsmatig kader blijft. You Tell Me is niet makkelijk met één stickertje te labelen. Dat maakt het gelijk al interessant, maar bevat ook een risico in de vorm van onrust. Wat willen ze nu echt?! Maar zoals ik al zei blijft het toch allemaal goed bij elkaar, waardoor de onrust niet de kop op steekt.

Enough to Notice opent op een manier waardoor ik gek genoeg aan Kate Bush moet denken ten tijde van Hounds of Love, dat gevoel is na 30 seconden al weg want dan begint Sarah te zingen en kom ik uit bij een favoriete zangeres van mij: Maria McKee (wat is er van haar geworden?!). Peter valt bij en we maken kennis met de samenzang die het hele album door te horen is. Een lekkere poptrack, waar vooral de instrumentatie in combinatie met de (subtiele) samenzang opvalt.

Op Get Out of the Room valt de instrumentatie wederom op, en dit nummer heeft voor mij gevoelsmatig wel degelijk een Kate Bush-vibe. Er hangt ook een licht jaren '80 geluid overheen, wat ik wel vaker ervaar op dit album. De groovy bas geeft het nummer net een beetje extra schwung.

Foreign Parts opent met strijkers op een manier zoals Clare Fischer dat deed bij Prince ten tijde van Parade. Qua zang kan ik de Maria McKee-link niet loslaten, met dat verschil dat McKee het meestal nog wat krachtiger aanzet. Het barokpop gevoel is groot bij dit nummer en is tevens een stijl die mij altijd erg aanspreekt. In dit geval moest ik denken aan de zussen McGarrigle en dan is de link met Rufus Wainwright ook zo gelegd. Let wel: de bombast blijft achterwege en daardoor klinkt het spannend en niet kitscherig. Het enige bezwaar bij dit nummer is dat ik het einde nogal abrupt vind, alsof ze niet wisten hoe dit nummer goed af te ronden.

Water Cooler heeft ook een jaren '80 geluid en klinkt vrij tegendraads. Tori Amos heeft in haar latere jaren wel eens van dit soort nummers opgenomen, maar bij haar klonk het dan toch wel wat fraaier, want hier vind ik de jaren '80 sound wat aan de lelijke kant. Dat het een boeiend nummer is blijft dan weer wel overeind, met dezelfde kritiek als hiervoor: waarom weer zo'n abrupt einde?!

De op piano steunende Springburn is duidelijk een verwijzing naar Joni Mitchell. Je herkent de stijl onmiddellijk. Prachtig, melodieus en toch vrij eenvoudig.

Met No Hurry zijn we duidelijk in rustiger vaarwater aangekomen. Hier draait het vooral om de samenzang, met piano en gitaar in de hoofdrol. Een lief, klein tussendoortje.

Op Clarion Call horen we het duo op z'n best denk ik. Hier klinkt het doordacht, relaxed en komt alles goed bij elkaar: de kristalheldere zang van Hayes, de samenzang met Brewis en de mooie arrangementen. Duidelijk een hoogtepunt van het album. Joni Mitchell echoot hier wederom fijn in door.

Jouska borduurt nog wat voort op het vorige nummer. Deze wat meer akoestische track geeft een intieme sfeer en de strijkers zorgen voor een sentimentele toevoeging.

Invisible Ink draait om een wat nerveus piano-ritme en haalt me toch een beetje uit de flow van het album. Ook Starting Point doet dat een beetje. Ik krijg hier het gevoel dat ze iets experimenteel-achtigs willen doen zoals Kate Bush het deed op haar album The Dreaming, ook al lijkt het er verder niet echt op. Maar wie weet; dat album had ook z'n tijd nodig bij mij. De strijkers zijn in elk geval wel erg fraai in dit nummer. Het outro zou een prachtig einde van het album kunnen vormen.

Maar Kabuki is de daadwerkelijke korte afsluiter. Een soort kleine toegift.

You Tell Me verrast me eigenlijk heel positief. Ik vind het lastig om nu te bepalen in welke hoek we dit moeten plaatsen. Er zitten zoveel fraaie randjes aan. Daarbij herken ik ook wat elementen van artiesten die ik goed vind, zonder dat het er echt op lijkt. Hierdoor is You Tell Me een beetje ongrijpbaar en heb ik gevoelsmatig mijn eerst echt interessante album van dit jaar te pakken.

avatar van herman
Water Cooler is toch wel een ontzettend leuk liedje. Doet me een beetje aan David Byrne denken.

Ben benieuwd naar de rest!

avatar van erwinz
4,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: You Tell Me - You Tell Me - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Sarah Hayes en Peter Brewis maken het je lang niet altijd makkelijk, maar alle geduld en energie wordt uiteindelijk beloond

De folk van Sarah Hayes en het avontuur van de van Field Music bekende Peter Brewis strijken op het debuut van You Tell Me soms flink tegen de haren in, maar beetje bij beetje groeit de bijzondere combinatie van invloeden op het debuut van het Britse tweetal. Liefde voor oude folk, de unieke muziek van Kate Bush, vol klinkende popmuziek uit de 80s en het grenzeloze avontuur van Field Music weten elkaar uiteindelijk op bijzondere wijze te versterken, wat een plaat oplevert die totaal anders klinkt dan de andere platen van het moment. De ultieme Rivella muziek; een beetje vreemd, maar wel lekker.

You Tell Me is een Brits duo dat bestaat uit Sarah Hayes en Peter Brewis. Eerstgenoemde is in kleine kring bekend als folkzangeres en maakte hiernaast een drietal platen met de mij onbekende band Admiral Fallow. Peter Brewis ken ik een stuk beter, want hij maakt inmiddels al meer dan tien jaar hele bijzondere muziek met de band Field Music.

De twee kwamen elkaar tegen bij een concert van Kate Bush en die gezamenlijke liefde bleek een voedingsbodem voor het project You Tell Me.

Op voorhand leek de som der delen me een hele interessante en veelbelovende, maar het titelloze debuut van You Tell Me wist me zeker niet direct te overtuigen.

In muzikaal opzicht schieten Sarah Hayes en Peter Brewis meerdere kanten op. Het debuut van het Britse tweetal overtuigt makkelijk wanneer de avontuurlijke popmuziek van Field Music het startpunt is voor de muziek van You Tell Me en Peter Brewis de belangrijkste vocalen voor zijn rekening neemt, maar zeker bij eerste beluistering had ik veel meer moeite met de rijk georkestreerde songs waarin de wat pastoraal klinkende vocalen van Sarah Hayes domineren.

In deze songs slaat You Tell Me een brug tussen de oude folkies die Sarah Hayes vast in de platenkast van haar ouders heeft gevonden en de avontuurlijke muziek van Kate Bush. Dit wordt vervolgens nov overgoten met wat van The Beatles, een flinke dosis 80s popmuziek en het van Field Music bekende avontuur. Het is absoluut spannende muziek, maar het is ook muziek die in eerste instantie schuurt en mij in ieder geval niet direct te pakken had.

Het debuut van You Tell Me is een plaat die mij zo ongeveer noot voor noot heeft moeten overtuigen. Een mooi pianoloopje, een spannend ritme, wat engelachtige vocalen, een tegendraads uitstapje buiten de gebaande paden, een geweldige melodie, een ongrijpbare wending. Ik hoor iedere keer dat ik naar het debuut van You Tell Me luister weer iets anders dat ik mooi vind en langzaam maar zeker valt er steeds meer op zijn plek.

Sarah Hayes en Peter Brewis hadden het de luisteraar veel makkelijker kunnen maken, want hier en daar is het zo mooi dat iedereen als een blok zal vallen voor de muziek van het tweetal. Het siert de twee dat ze dit niet gedaan hebben, want juist het vat vol tegenstrijdigheden maakt het titelloze debuut van You Tell Me zo’n bijzondere plaat. Het is een debuut dat anders klinkt dan alle andere platen van het moment, maar op hetzelfde moment is het een plaat vol citaten uit de goedgevulde archieven van de popmuziek, waarbij de liefde voor oude Britse folk, de gedeelde liefde voor Kate Bush en avontuurlijke popmuziek met een hang naar de jaren 80 constanten zijn.

Het ene moment is het sober en ingetogen, het volgende moment rijk en uitbundig, maar luister nog even door en alles kan weer anders zijn. Van Fairport Convention, naar Kate Bush, naar Field Music en weer terug. Ik heb nog lang niet alle geheimen van het debuut van You Tell Me ontdekt, maar waar ik in eerste instantie geen twee kon maken van de één van Sarah Hayes en de één van Peter Brewis, is het Britse duo deze twee inmiddels voorbij en komt de drie in zicht. Het kost misschien tijd, maar deze plaat is het echt waard. Erwin Zijleman

avatar van AOVV
2,5
Niet helemaal mijn ding, dit plaatje. Het stuitert nogal alle kanten op, heb ik de indruk, wat geen bezwaar is. De vrouwelijke vocalen trek ik dan nog het meest (een soort Kate Bush die, in vol ornaat, aan het kwinkeleren slaat, gedoopt in een waarachtig jaren '80-sausje), maar ik vind het merendeel van de songs vis noch vlees. Watercooler is dan weer, moet ik toegeven, een positieve uitzondering op de regel.

2,5 sterren

Gast
geplaatst: vandaag om 18:45 uur

geplaatst: vandaag om 18:45 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.