menu

Front Line Assembly - Wake Up the Coma (2019)

mijn stem
3,62 (4)
4 stemmen

Canada
Electronic
Label: Metropolis

  1. Eye on You (4:30)

    met Robert Görl

  2. Arbeit (5:02)
  3. Rock Me Amadeus (4:14)

    met Jimmy Urine

  4. Tilt (5:10)
  5. Hatevol (5:00)
  6. Proximity (5:21)
  7. Living a Lie (5:53)
  8. Wake Up the Coma (5:47)

    met Nick Holmes

  9. Mesmerized (4:47)
  10. Negative Territory (6:18)
  11. Structures (5:07)
  12. Spitting Wind (5:17)

    met Chris Connelly

totale tijdsduur: 1:02:26
zoeken in:
avatar van E-Clect-Eddy
...met een cover van Rock Me Amadeus. FLA waagt zich op glad ijs.

avatar van E-Clect-Eddy
De opener Eye on You (met Robert Görl van D.A.F.) klinkt op het eerste gehoor als een mix van Techno en House met een Industrial sfeertje.

Op Arbeit komen herinneringen aan EBM naar boven in het verlengde van de muziek van het heerschap uit het eerste nummer (D.A.F.) en halverwege kantelt het en wordt de sfeer meer ingetogen richting een Anthem.

Rock Me Amadeus (met James Euringer van Mindless Self Indulgence) voegt weinig toe aan het origineel, een dun Industrial sausje is erover uitgesmeerd. Al kan me voorstellen dat dit live beter uit de verf komt en wel tot publiekslieveling kan groeien van de oorspronkelijke novelty hit.

Tilt neigt meer naar het geluid dat Gary Numan op zijn laatste albums presenteert. Misschien dat die daarom meer bevalt dan voorgaande nummers.

Wake Up the Coma (met Nick Holmes van Paradise Lost) heeft een vleugje Alternative Rock invloeden, maar ook deels weer dat geluid van Gary Numan's recente werk.

Afgezien van hun beginperiode, ben ik nooit een groot fan van Front Line Assembly geweest. De zes nummers die ik heb beluisterd zullen dat niet veranderen. Wel mogen er twee ervan op mijn afspeellijst van 2019.

avatar van deric raven
3,5
Front Line Assembly heeft een sterk in your face karakter. Niet afwachten, maar direct als in een militaire precisie toeslaan. Doel bereikt, mission complete. Zo ook weer in Eye On You. Nog meer dan voorheen lijken er Eurodisco invloeden als een bondgenoot zich hebben binnen gedrongen in het industriële kamp. Samen met de strijdlustige Electric Body Music wordt strategisch weer een muzikaal slagveld bestreden. Met Robert Görl van Deutsch Amerikanische Freundschaft als gezagvoerder wil dit klakkeloos slagen. Wat zullen deze elektro rockers Bill Leeb en Michael Balch uit het Canadese Vancouver blij zijn geweest met zijn bijdrage, toch wel een pionier die aan de basis staat van de sound.

Dat zijn moedertaal later op Wake Up the Coma nogmaals geëerd wordt in de Falco cover van Rock Me Amadeus, blijkt een pijnlijke misstap. Muzikaal komen ze er nog prima bij weg, en in Canada zal het gebrekkige Duits niet eens zo erg opvallen. Maar met een klein beetje achtergrond, is het niet beheersen hiervan, vooral in het refrein een vervelende constatering. Had een personele switch gemaakt tussen de gastvocalisten met Jimmy Urine in de opener, en Görl op zijn plek in deze eighties klassieker. Oneerbiedig gezegd, slaan ze de plank nu zelfs zo erg mis dat het bijna over wil komen als een Milli Vanilli bewerking van deze track. Er kan voor gekozen worden om dit brutaal te negeren, en alleen de aandacht te besteden aan de overige tracks. Bij een zichzelf serieus nemende act die dweept met zo’n wanproduct, welke zich prima leent voor de Oktoberfest feesten, moet je hier wel je conclusies stellen.

Laten we gelijk stil staan bij de overige gastmuzikanten, want daar zitten nog wel interessante keuzes tussen. Paradise Lost frontman Nick Holmes is bekend met deze industriële sound. Hij wist dit prima een plek te geven op de meer toegankelijke platen One Second en Host, al zijn de fans dolgelukkig dat er al snel werd terug gegrepen naar de donkere metal gothic sound. Ook hier heerst de teleurstelling. Ondanks dat de aanpak hem prima moet liggen, missen de vocalen zijn krachtige geluid, en wordt wat er enigszins blijft staan, ver naar de achtergrond gedrukt. Nee, de titeltrack Wake Up The Coma is niet bepaald het visite kaartje van de plaat te noemen. Wat over blijft is Chris Connelly, een van de drijvende krachten van Ministry tijdens hun doorbraakperiode met albums als The Land of Rape and Honey, The Mind Is a Terrible Thing to Taste en Psalm 69: The Way to Succeed & the Way to Suck Eggs. Natuurlijk niet te vergelijken met stadscowboy en bourgondisch ambassadeur van de zelfkant Al Jourgensen, maar wel een binnengehaalde naam om trots op te zijn. De dreiging van Spitting Wind is mooi, maar de gezapige Bowieaanse zang wil ook hier geen indruk maken. Kortom van de gastmuzikanten houdt alleen Robert Görl zich ruim voldoende staande.

Hoe valt Wake Up The Coma verder in de smaak? Arbeit is een heerlijke elektro stamper, waarbij de Duitse dictionaire wel op de juiste manier benut wordt, het zijn dan ook maar een paar woorden. De zang is wat minder dominant op de voorgrond, Front Line Assembly stelt zich meestal minder hard en confronterend op dan collega’s, met een minder afstraffende stereotype sound. Meer de ruimte zoekend in de gangbare deuntjes. Zo laat de band zich vaak horen, waardoor de geloofwaardigheid richting een doordachte klucht neigt. Grimmige noise werpt een donkere deken over het sterke Tilt, diep van binnen worden de vocalen opgeroepen, die zich hier in al hun onheilspellende duisternis openbaren. Mooie gelaagde overgangen, en treffender dan de door met andere vocalisten ondersteunende nummers.

De stuurloze lompe bulldozer Hateful gaat recht door alle songstructuren heen, en laat zich niet van de wijs brengen door invloeden van buitenaf, zo hoort deze eigenzinnige band vanuit de beginselen te klinken. Muzikaal gezien is Proximity een knieval voor de Europese jaren negentig benadering. Zeker niet slecht, al blijft het vreemd dat Front Line Assembly gezien wordt als een van de eersten die in de Electric Body Music golf doken, en niet bij de later volgende groepering hoorden. Een gevalletje van voor de finish ingehaald worden door volgelingen, en zich niets wetend weer daaraan koppelen. De sterke basis breekt af, tot lijmloze brokstukken. Het meer experimentele dansbare Living a Lie laat het geluid horen van tot de bot geripte tracks, die vervolgens tot een remix worden her geproduceerd. De meerwaarde van de maxi singles, die de betere synth acts in de jaren tachtig uitbrachten. Deze werkwijze lijkt hier centraal te staan.

Mesmerized weet het smerige onderbuik gevoel op te roepen, als brijerige diarree inclusief de bedorven ziektekiemen verspreid het zich vanuit de luidsprekers. Langzaam slopend met een verticale flatline als mechanische horizon. Vanuit het ontstaande niks komt dan tragisch de new born van de anti god in het bedrieglijke opslokkende Negative Territory. Zo komen de tracks wel als motorslagen oorverdovend binnen. Zelfs het onbezonnen melodieuze tussenstuk doet hier geen afbreuk aan. Het ambient gerichte Structures sluit het geslaagde drieluik af, zonder op enig moment maar zweverig over te komen. Eerder moet er hierbij aan de stugge statische coldwave gedacht worden. Hiermee distantieert de industriële groepering zich van de rest van de plaat, en weten ze nog een ruime voldoende te scoren. Ze hebben het nog steeds in zich, maar beperken zich helaas maar tot een paar aangename uitschieters.

Front Line Assembly - Wake Up the Coma | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Gast
geplaatst: vandaag om 11:09 uur

geplaatst: vandaag om 11:09 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.