Motorpsycho - Blissard (1996)

De reïntegratie van Ward deel 2:

Een lastig album om te reviewen, mede doordat het album twee gezichten heeft. De plaat begint zeer energiek en aanstekelijk en wordt gaandeweg steeds introverter om uiteindelijk zelfs af te sluiten met een stukje ambient. Die structurering van het album zorgt voor een zeer bijzondere luisterervaring die sowieso intrigeert.

Toch zat dit album mij in het begin niet helemaal lekker. Waar ik sommige nummers wel sterk vond, ergerde ik me bij het luisteren van het album als geheel soms toch teveel aan de zang. Dan gaat het me niet om het feit dat niet alles even zuiver en toonvast ingezongen wordt, dat hoort immers bij dit soort rammelende albums. Ik vond de stem van de zanger soms iets te schel, zeker bij de wat hogere schreeuwerige stukken. Bovendien vond ik de eerste helft in eerste instantie niet zo boeiend, op de geniale opener na.

Elke luisterbeurt begon ik zeer kritisch, om dan naar het einde toe toch steeds meer bij te draaien. En ook al vind ik de tweede helft nog steeds aanzienlijk sterker, is die eerste helft ook aanzienlijk gegroeid in mijn waardering. De eerste helft bestaat uit lekker rommelige rock waar de ene geniale gitaarlijn struikelt over de volgende. Dit wordt aangevuld met krachtige drumpartijen en zeer catchy refreintjes. Ik ben nog steeds geen enorme fan van de stem van de zanger in sommige van deze nummers, maar dat wordt door de andere elementen ruimschoots goed gemaakt. Het hoogtepunt van deze eerste helft is de Sonic Youth-achtige opener Sinful, Wind-Borne, wat gewoon een enorme brok rauwe energie is, bovendien zit het compositorisch ook nog eens heel sterk in elkaar met een overvloed aan mooie melodielijnen. The Nerve Tattoo mag er ook zeker zijn, wederom erg melodieus met bovendien een schitterende outro dat lijkt te beginnen als een korte rustige bridge op weg naar het laatste refrein. In plaats van een laatste refrein wordt de toon echter steeds ongemakkelijker om uiteindelijk over te gaan in een dissonante kakofonie.

Met het Slint-esque True Middle wordt duidelijk gemaakt dat de toon van de tweede helft een heel stuk anders zal zijn. Een donker, langzaam uitgesponnen nummer met gesproken tekst. Er wordt op schitterende wijze een bijna apocalyptische spanning opgebouwd die uiteindelijk tot bloei komt in een noise-uitbarsting op het einde van het nummer. De toon blijft een tikkeltje dreigend (al valt het apocalyptische van het vorige nummer wel weg) met het 10 minuten durende S.T.G.. Het nummer dendert lekker voort en verraadt net als het openingsnummer een duidelijk invloed van Sonic Youth. Heerlijke compositie weer. Vooral hoe het halverwege steeds meer ontspoort in een totale waanzin om daarna terug te vallen in een rustige outro van ruim 3 minuten.

Hierna vervalt de plaat steeds meer in een ingetogen introspectie. Eerst is er het magistrale Manmower dat aan de rustige nummers van Smashing Pumpkins doet denken. Echt zo’n larger-than-life liedje (die piano ) waarbij je je als luisteraar na al het voorgaande gitaargeweld gewillig laat meeslepen. Fool’s Gold is een ontroerende lo-fi gitaarballad die gewoon heel hard binnenkomt. Prachtig ook de kleine slordigheidjes en de beperkte opnamekwaliteit. Geeft het nummer een extra persoonlijke lading en impact. Hierna kun je als luisteraar nog even overpeinzen naar wat voor bijzonder album je geluisterd hebt op de dromerige ambient-klanken van Nathan Daniel's Tune from Hawaii. Schitterend hoe je zo als luisteraar nog een paar minuten van bezinning hebt voor je verder gaat met de rest van je dag.

De plaat is echt enorm gegroeid binnen een luisterbeurt of tien en zal hopelijk nog door blijven groeien. Voor de eerste helft zou ik nu op ongeveer 4* uitkomen, maar die tweede helft is zo bijzonder dat alles minder dan 5* een belediging zou zijn. Daarom neem ik voor nu de middenweg van 4,5*.

Ik kende Motorpsycho al langer, via Trust Us, een album dat mij echter nooit helemaal kon overtuigen (op Hey Jane na, topnummer).
Maar kijk, zoveel jaren later hier op uitgekomen en dit album kan ik wel bijzonder smaken!

Het begint overheerljk met Sinful Wind-Borne (meteen het beste nummer), werkelijk een knaller van een plaat met prachtige Sonic Youth invloeden en overlappende gitaarpartijen. Als je dit maar niks vind kan je evengoed van alle alternatieve gitaarmuziek afblijven vind ik.
Drug Thing gaat op geweldige wijze door op het rockende elan, daarna wordt er wat gas teruggenomen en komt er meer variatie in de plaat. The nerve tattoo en STG zijn nog twee sterke nummers, en dan komt nog een mooie afbouw: eerst de prachtige low-fi ballad Fool's Gold (als liefhebber van Lou Barlow ligt dit soort muziek me erg nauw aan het hart), daarna een ambient afsluiter die je even laat bekomen.
Dan komt Sinful Wind-Borne des te lekkerder binnen als je het album terug opzet

Knappe plaat die me toch weer erg beniewd maakt naar meer van deze band.

Blissard begint energiek en met beduidend betere zang dan op voorgaande albums het geval was. Drug Thing zet deze lijn voort, vooral de lekker energieke baspartijen vallen hier goed op. Zo mag ik die garagesound wel helemaal. Ultieme zomermuziek die me doet denken aan de tijd dat ik Tony Hawk's Pros Skater games speelde! The Nerve Tattoo gaat er ook heel goed in. Op True Middle komt de psychedelica weer terug, maar het klinkt dit keer niet loom en voelt zelfs vrij energiek. Hetzelfde geldt voor S.T.G.

In dat opzicht jammer dat het album met Fool's Gold en Nathan Daniel's Tune from Hawaii niet heel spectaculair afsluit. Kost de band toch weer punten. Wel het eerste album dat ik oprecht goed vind.

Tussenstand:
1. Blissard
2. Timothy's Monster
3. Demon Box
4. 8 Soothing Songs For Rut
5. Lobotomizer

Sonic Youth nooit een kans gegeven tot op de dag van vandaag. Ga ik voorlopig dan ook echt niet doen, haha.

Maar toch, dit is wel duidelijk het beste album van Motorpsycho tot nu toe. Tijdens de wat betere psychedelische momenten zelfs een 3,5* overwogen en uiteindelijk toch niet gedaan door exact dezelfde reden als Lennert: de laatste songs.

Zowel de zang als het instrumentale deel zijn beduidend beter hier. Het is gestructureerder, de productie heeft een sprong vooruit gemaakt en met name de ritmesectie maakt indruk. Toch heb ik nog altijd geen klik met de band. Het geluid doet me simpelweg niks. De zanger blijft ook een struikelblok, al is het gelukkig niet meer zo vals en schreeuwerig. Tegelijkertijd maakt hij ook niets los bij me. De liedjes doen dat ook niet. Puur daar naar gekeken, vind ik Motorpsycho een bijzonder saaie band. Het is de experimentele drang die het dragelijk maakt.

Tussenstand:
1. Blissard
2. Lobotomizer
3. 8 Soothing Songs For Ruud
4. Demon Box
5. Timothy's Monster

Geschreven in De album Top 100 van...:

Afgelopen vrijdag verscheen het 29e studioalbum van Motorpsycho. Blissard is hun zesde. Tegenwoordig weet je dat je meestal neoprog krijgt (getsiebah dat ik dat woord nog eens moest opschrijven), Blissard komt uit de tijd dat de Noren nog laveerden tussen indierock, metal, country en folk. Blissard heeft een sterke indierock-ondertoon maar schroomt niet om af te sluiten met een ambient(!!!)-nummer.
What can I say? Destijds was ik idolaat van de band en ging ik met mijn bandgenoten van de band Blissard (!!! genoemd naar deze plaat !!!) elk optreden in Naderland af. Die band bestaat al eeuwen niet meer maar we weten dat we elkaar wel minstens één keer peer jaar zien op een Motorpsycho-concert.

Blissard schiet in de zesde versnelling uit de startblokken met Sinful, Wind-Borne en "Drug Thing", twee jachtige indierockers waar Teenage Riot en Freak Scene nooit ver weg zijn: deze band kent haar klassiekers. Zeer zeer gedreven, en flitsend gitaarspel om je vingers bij af te smikkelen.
Greener is bijna Slintiaans, langzaam en statig, hard en zacht.
's Numbness is weer in de lijn van de eerste twee. De zang is hier echt vals maar Bent Saether komt er nog mee weg ook! Op het einde nog een doorgedraaid kermisorgel.
The Nerve Tattoo: meer van het heerlijke zelfde! Fijne single was dit.

We draaien de plaat om: de tweede helft is best wel anders!

True Middle is een dreigend nummer met gesproken tekst van de geheimzinnige Matt Burt. Een totale breuk met al het voorgaande.
S.T.G. staat voor Sonic Teenage Guinevere en is samen met de openingstrack dé liveklassieker waarbij de gitaren omhoog gaan. Eerste helft opzwepend, ontaardt in noise, mooi spacy outro met zingende zaag (achtig) geluid.
Manmower was ook een singletje (met prachtige videoclip. Gaat een beetje richting dreampop/shoegaze.
Fool's Gold is een lofi akoestisch liedje van alleen Bent Saether+gitaar. Schitterend, intiem, naakt.
En Nathan Daniel's Tune from Hawaii kan dus het best beschreven worden als ambient. Het is eigenlijk een solo-nummer van Deathprod, die tot en met deze plaat deel uitmaakte van de band en daarna prachtige solo-muziek ging maken.

Aangekruist als favoriet:
1. Fool's gold
2. Sinful, Wind-Borne

De meest behapbare plaat die ik tot nu toe van deze band beluisterde, en ook een behoorlijke creatieve sprong na het door slacker en prog gedomineerde Timothy's Monster. Hier worden die invloeden behoorlijk teruggeschroefd, in ruil voor strakke, groovende rock n roll.

Ondanks de kennelijke Sonic Youth-invloeden, is opener 'Sinful, Wind-Borne' het meest gouden popliedje dat ze tot dan toe schreven, en het zou hoog eindigen als ik nu een Motorpsycho top 10 zou maken denk ik. De vier nummers daarna doen er eigenlijk weinig voor onder.

Het 'ik prop paddo's in mijn mik en lees een spiritueel boek'-gewauwel van 'True Middle' doet me wat minder, maar het heeft wat mooi gitaarwerk, en is een goede intro voor het magistrale 'STG', het tweede albumhoogtepunt.

Daarna wordt het tempo ineens rigoureus teruggeschroefd en eindigen we met twee kalme liedjes en een ambient-stuk. Vandaar dat veel mensen vinden dat de plaat in disbalans is, maar ik vind het wel mooi en gaaf gedaan. Verder raakt de plaat me nog niet zo hard als Trust Us deed, maar als de liedjes nog wat meer in mijn systeem komen zie ik deze plaat nog wel met een half sterretje groeien.