menu

Dylan LeBlanc - Renegade (2019)

mijn stem
3,57 (22)
22 stemmen

Verenigde Staten
Folk / Country
Label: ATO

  1. Renegade (3:54)
  2. Born Again (3:30)
  3. Bang Bang Bang (4:03)
  4. Domino (3:48)
  5. I See It in Your Eyes (3:20)
  6. Damned (3:17)
  7. Sand and Stone (3:04)
  8. Lone Rider (3:56)
  9. Magenta (3:51)
  10. Honor Among Thieves (3:20)
totale tijdsduur: 36:03
zoeken in:
avatar van Venceremos
2,5
1e 3 nrs.: LeBlanc goes Bryan Adams - Run to You, inclusief vieze stadiongalm.

Daarna een blokje MOR/AOR, de country-soul van weleer vaarwel gezegd. Vanaf Damned wordt het gelukkig beter slash vertrouwder. LeBlanc kan zijn aloude gitaarkunsten weer vertonen, culminerend in de mooie twangy solo in Magenta.

Na een zeer overtuigende opener voor Jeff Tweedy te zijn geweest, verwachtte ik hier toch wel een pak meer van.

avatar van E-Clect-Eddy
Heb hem vorig jaar live gezien in Den Haag omdat hij op tournee was met Nicole Atkins als voorprogramma maar helaas was zij er die dag niet bij.

Hij en zijn werk kwamen toen over als geïnspireerd door Neil Young... maar minder pakkend.

avatar van frolunda
3,0
Heb deze meneer vorig jaar nog live gezien op Misty fields en hij maakte toen met zijn band best indruk op mij.Robuuste sound die dan weer eens richting Roots/country ging en vervolgens me zelfs aan Pink Floyd deed denken.Vond vooral zijn gitaarspel geweldig.
Van dat alles is op het nieuwste album van Dylan LeBlanc (zijn zang doet me soms aan Jimmy LaFave denken) niet al te veel terug te vinden.Vooral de productie is veel te gelikt,lijkt net of er een hele waas over het geluid hangt.En het zo nu en dan toch best aardige songmateriaal gaat mede daardoor gedeeltelijk ten onder in een hoop galm waardoor de zang en gitaarpartijen vaak niet helemaal tot hun recht komen.Lijkt wel of de band speelt met de handrem erop.
Tenminste de eerste helft want in het vervolg wordt het wat beter met een aantal songs die weer richting de roots/folk gaan en ook wat helderder klinken.
Dat alles is uiteindelijk nog wel genoeg om Renegade een voldoende te geven maar ter gelijkertijd,gedeeltelijk dan toch,als een gemiste kans te beschouwen.

avatar van erwinz
4,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Dylan LeBlanc - Renegade - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Dylan LeBlanc - Renegade
Dylan Leblanc ondergaat de metamorfose van sobere en melancholische troubadour naar maker van zonnige en radiovriendelijke 70s pop en wat klinkt het lekker

Ik heb een paar keer gecontroleerd of er echt wel een cd van Dylan LeBlanc in het kartonnetje waarop zijn foto prijkt zat, want wat klinkt de Amerikaan anders. Het zo kenmerkende stemgeluid is er nog, maar in muzikaal opzicht slaat Dylan LeBlanc andere wegen in. Er zijn een paar ingetogen en een paar stevige tracks, maar verder kiest de muzikant uit Nashville op zijn nieuwe album vooral voor zonnige en radiovriendelijke popmuziek. Het is popmuziek die zo lijkt weggelopen uit de jaren 70 en die perfect is geproduceerd door de inmiddels gelouterde Nashville producer Dave Cobb. Een beter album om lekker bij te luieren is er momenteel niet.

Paupers Field, het inmiddels negen jaar oude debuut van de Amerikaanse singer-songwriter Dylan LeBlanc, vond ik prachtig, maar hierna raakte ik redelijk snel uitgekeken op de muziek van de singer-songwriter die werd geboren in Shreveport, Louisiana, maar inmiddels alweer een aantal jaren zijn heil zoekt in Nashville, Tennessee.

Het is gek, want ook het tweede en het derde album van de Amerikaanse muzikant waren op zich prima en het in 2016 verschenen Cautionary Tale was ook nog eens een album om heerlijk bij weg te dromen.

Op het deze week verschenen Renegade kiest Dylan LeBlanc voor een net wat andere lijn. De openingstrack en titeltrack laat net wat stevigere gitaren horen, maar is ook een popliedje dat Fleetwood Mac in haar beste jaren zou hebben kunnen gemaakt. De associatie met de perfecte pop van Fleetwood Mac duikt veel vaker op bij beluistering van het nieuwe album van Dylan LeBlanc. Het opvallende hierbij is dat de hoge stem van de muzikant klinkt als de perfecte synthese van de stemmen van Stevie Nicks, Christine McVie en Lindsey Buckingham.

Ik ben persoonlijk niet vies van de lekker in het gehoor liggende popliedjes waarmee het nieuwe album van Dylan LeBlanc opent, maar vergeleken met zijn vorige albums klinkt het wel erg glad. Dat verandert pas wanneer de Amerikaan kiest voor net wat meer ingetogen songs of wanneer de gitaren net wat rauwer mogen klinken. In het laatste geval verruilt Dylan LeBlanc Fleetwood Mac voor Tom Petty, terwijl de meer ingetogen songs dichter tegen zijn eigen oude werk aan liggen.

Renegade is een album dat door het stevig geproduceerde en radiovriendelijke geluid hier en daar ongetwijfeld neergesabeld gaat worden (al zijn de eerste recensies verrassend positief), maar ik had direct een zwak voor het nieuwe album van Dylan LeBlanc. Renegade herinnert nadrukkelijk aan de radiovriendelijke Amerikaanse popmuziek uit de jaren 70 en dat is muziek die het ook in het heden nog uitstekend doet op een mooie lentedag of zomerdag.

Op een dag waarop je niets hoeft en de zon schijnt, strelen de aanstekelijke popliedjes van Dylan LeBlanc aangenaam het oor. Op deze dagen is het alleen maar een pre dat de Amerikaan zijn songs heeft voorzien van een vol geluid waarin zowel gitaren als keyboards voluit mogen klinken in de mix. En net als het een beetje gaat klinken als Bryan Adams is er de bijzondere stem, die er net op tijd Fleetwood Mac van maakt.

Albums als Renegade vallen ook bij mij niet altijd goed, maar zo op zijn tijd is het onweerstaanbaar lekker. Het vorige album van de muzikant uit Nashville vond ik net wat te slapjes, maar Renegade dringt zich steeds wat nadrukkelijker op en verleidt steeds nadrukkelijker met een 70s geluid en popliedjes die passen bij een zorgeloze wereld.

Dat heerlijke 70s geluid is overigens de verdienste van Nashville topproducer Dave Cobb, die zijn vleugels steeds verder uitslaat en al lang niet meer uitsluitend met alt-country uit de voeten kan. Laat de critici de messen maar slijpen, ik wil alleen maar genieten van deze honingzoete en zomerse traktatie van Dylan LeBlanc. Erwin Zijleman

avatar van Kaaf
Eerste kennismaking met deze meneer. Straalt dezelfde sfeer uit als de laatste van War on Drugs. Dus ik snap de kritiek niet zo. Die klinkt ook als Bryan Adams

avatar van Venceremos
2,5
Zo klonk LeBlanc op voorgaande albums gelukkig nooit, snap je?

Gast
geplaatst: vandaag om 05:56 uur

geplaatst: vandaag om 05:56 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.