menu

Cate Le Bon - Reward (2019)

mijn stem
3,53 (51)
51 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Folk
Label: Mexican Summer

  1. Miami (5:17)
  2. Daylight Matters (4:18)
  3. Home to You (5:27)
  4. Mother's Mother's Magazines (4:17)
  5. Here It Comes Again (3:24)
  6. Sad Nudes (3:08)
  7. The Light (4:51)
  8. Magnificent Gestures (5:00)
  9. You Don't Love Me (3:06)
  10. Meet the Man (3:55)
totale tijdsduur: 42:43
zoeken in:
avatar van WoNa
3,5
Luctor et emergo. De lijfspreuk van Zeeland is zeker van toepassing op mij en dit album. De eerste beluistering leverde niets anders dan vervreemding op. Ik had het gevoel dat Cate le Bon niets anders aan het doen was dan mij buitenduwen, weghouden en vervreemden. Telkens als ik iets aardigs hoorde kwam er weer een dissonant tussen mij en het nummer, opgeworpen door de muzikante zelf.

Omdat ik, in de aanzet, mooie dingen hoorde, heb ik het een tweede en derde kans gegeven. Met als gevolg dat ik in een aantal nummers door de vervreemding heen kon luisteren. Ineens ging er een wereld open. Ja, haar stem speelt ook een rol in die vervreemding, maar dat kan Cate le Bon ook uitzetten, waardoor een wereld zich opent van bescheiden schoonheid. En ja, soms klinkt iets heel raar, maar blijkt het wonderwel te passen met de achtergrond.

Kortom, ik sluit niet uit dat deze plaat nog kan groeien. Wonderlijk wat er kan gebeuren als ik mijzelf de kans geeft voorbij mijn eerste indruk te gaan. In dit geval ging er een wereld open. Het lijkt wel een beloning. Of die conclusie de titel van het album verklaart, durf ik niet te stellen. Voor mij persoonlijk in ieder geval wel.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

avatar van E-Clect-Eddy
4,0
De vervreemding die WoNa aanhaalt is inderdaad ook iets wat ik hoor, eerder dat dan bijvoorbeeld Psychedelisch ook al ligt het soms niet heel ver uit elkaar.

Cate Le Bon bezoekt de minder toegankelijke paden, zowel muzikaal als vocaal. Toch heeft het zo z'n charme. Al zit het vocaal soms wel op het randje..

Die singles zijn alvast helemaal mijn ding. Heeft absoluut zijn charmes..

avatar van erwinz
4,5
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Cate Le Bon - Reward - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Cate Le Bon - Reward
Cate Le Bon maakt het de luisteraar wederom niet makkelijk, maar stel je open voor Reward en je wordt bijzonder rijkelijk beloond met een album vol verrassing

Voor lekker in het gehoor liggende popliedjes ben je bij Cate Le Bon al jaren niet aan het juiste adres en de singer-songwriter uit Wales maakt het je ook dit keer niet makkelijk. Zowel de instrumentatie als de vocalen op Reward strijken flink tegen de haren in, maar zitten op hetzelfde moment vol prachtige accenten. Cate Le Bon heeft een album gemaakt dat anders klinkt dan alle andere albums van het moment en het is een album dat iedere keer weer net wat mooier en bijzonderder is. Geen moment in een hokje te duwen en vol experiment, maar ook een album dat maar blijft intrigeren.

Het in 2009 verschenen debuut van Cate Le Bon is me destijds volledig ontgaan, maar sinds het uit 2012 stammende Cyrk ben ik fan van de singer-songwriter die werd geboren op het platteland van Wales.

Cyrk werd in 2013 gevolgd door het eveneens uitstekende Mug Museum en in 2016 door het nog net wat betere Crab Day. De afgelopen jaren maakte Cate Le Bon bovendien twee albums onder de naam DRINKS met de Amerikaanse muzikant Tim Presley, maar deze bevielen me een stuk minder dan haar soloalbums.

Het is wat mij betreft dan ook goed nieuws dat Cate Le Bon nu weer opduikt met een nieuw soloalbum en het is nog beter nieuws dat Reward het beste soloalbum van de Britse singer-songwriter tot dusver is.

De charme van de vorige albums van Cate Le Bon zat hem vooral in het feit dat ze nergens kiest voor de makkelijkste weg en dat doet ze gelukkig ook niet op Reward. De zang van de Britse muzikante vergeleek ik in het verleden wel eens met die van Nico en niet omdat Cate Le Bon is voorzien van een even donker stemgeluid, maar vooral omdat ze net als Nico op bijzondere wijze zingt. Het is ook weer het geval op Reward, dat het je in vocaal opzicht niet altijd makkelijk maakt.

Hetzelfde geldt overigens voor de instrumentatie op het album. Het is een betrekkelijk sobere instrumentatie, die het vooral moet hebben van de bijzondere accenten. Zo laat de bijna minimalistisch klinkende openingstrack vooral accenten van saxofoon en percussie horen en zijn het meerdere lagen van de stem van Cate Le Bon die de ruimte moeten vullen.

De muzikante uit Wales schreef de meeste songs voor Reward achter de piano, maar het zijn synths, gitaar, percussie en saxofoon die het geluid op het album bepalen. Het doet me af en toe denken aan de albums die Bowie in Berlijn maakte, maar Reward sluit ook nadrukkelijk aan bij de synthpop uit de jaren 80 en heeft ook wel wat van de beste albums van de Eurythmics. Hiernaast hoor ik flink wat van Kate Bush, vooral wanneer het gaat om experimenteerdrift. Aan de andere kant staat het in Los Angeles opgenomen album ook met minstens één been in het heden en klinkt Cate Le Bon uiteindelijk vooral als Cate Le Bon.

Cate Le Bon maakte de afgelopen jaren een aantal soloalbums die schuurden en ook Reward schuurt. De vocalen strijken af en toe tegen de haren in en de instrumentatie kan af en toe wat kitscherig aandoen, maar tegen schurende noten staan bij Cate Le Bon ook altijd noten die je zielsgelukkig maken.

Reward is in muzikaal opzicht een spannend album, dat niet of nauwelijks in een hokje is te duwen. Samen met onder andere Stella Mozgawa (Warpaint) en Josh Klinghoffer (Red Hot Chili Peppers) zet Cate Le Bon een geluid neer dat vooral ongrijpbaar is. Net als op haar vorige albums zijn experimenten met Krautrock en psychedelica nooit ver weg, maar Cate Le Bon sleept er dit keer van alles bij.

Vrijwel alle songs op het album moet je meerdere keren horen voordat ze ook maar enigszins vertrouwd klinken en ook dan blijft Reward een behoorlijk ongrijpbaar album. Wanneer je eenmaal gevangen bent in het bijzondere muzikale universum van Cate Le Bon wint het album echter snel aan kracht. Reward is een eigenzinnig album dat geen compromissen sluit. Het is een album dat het je soms enorm moeilijk maakt, maar het is ook een album dat je uiteindelijk alleen maar wilt koesteren. Zoals gezegd het beste album van Cate Le Bon tot dusver en een van de beste albums van het moment. Erwin Zijleman

avatar van musicfriek
Ik ken tot nu toe alleen de 2 singles die uitgebracht zijn (tracks 2 en 3) en die vind ik heerlijk. De rest is wel vergelijkbaar? Vooral Daylight Matters bevalt hier erg goed. Mijn eerste kennismaking met deze zangeres trouwens.

ohmusica
Voor deze muziek moet je enkele ‘klimmetjes’ maken, als je het haalt krijg je van Cate een bolletjestrui.

avatar van E-Clect-Eddy
4,0
Kan me goed vinden in de vergelijking met Nico die erwinz maakte, ook als die een veel lagere stem had.

Het blijft één van de vreemdste releases van dit jaar maar het boeit zeker wel meer dan genoeg.

halfje erbij 4*

avatar van overmars89
3,5
Nog maar eens herluisterd om eens te vergelijken met haar nieuwe release. Nog steeds kan het album niet helemaal landen bij mij. Een aantal tracks hebben een alt-jazzy feel met haar aparte manier van zingen waar ik niet zoveel mee kan.

Dit terwijl ik Miami, Home To You & Here It Comes Again echt fantastisch vind.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:08 uur

geplaatst: vandaag om 14:08 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.