De aan Kafka gelinkte bandnaam Dog in the Snow staat voor het veredelde eenmansproject van de uit Brighton afkomstige Helen Ganya Brown. Haar duistere dreampop hoort gewoon thuis op het Bella Union label. Het roept herinneringen op die je terug brengen naar de geheimzinnige postpunk uit de jaren tachtig. Tussen de denkbeeldige sages en legendes van touwtrekkers Cocteau Twins zou ze met gemak een plaats op kunnen eisen. Geen verkeerde keuze dus van voormalig lid Simon Raymonde om haar een plek te gunnen binnen zijn met oud collega Robin Guthrie opgezette platenmaatschappij.
Waar haar muzikale interesses liggen waren al hoorbaar op haar eersteling Consume Me. De dansbare postpunkinvloeden in een track als Magic zal zeker de aandacht van de veelzijdige producer getrokken hebben. Het zwartgallige doemdenken hoor je absoluut terug in Vanishing Lands, en je ziet het ook in de vormgeving van de albumhoes. Flarden mist en een mystieke in duisternis gehulde band, met een indrukwekkende klifkust op de achtergrond. Een op de voorgrond geplaatst boegbeeld, de overige muzikanten weg gestopt in schaduwen. Wat wel direct duidelijk de plaatsverdeling in Dog in the Snow aanduid.
Terugkerende dromen vormen de inspiratie voor de nieuwe plaat. Een visioen van een totaal vernietigende wereld waar alle kleuren verbleekt zijn tot zwart-witte grauwheid. Ze refereert hiermee ook aan de vluchtelingenproblematiek. Een foto van drenkelingen die dobberend op zee zoekende zijn naar een standvastige toekomst blijft maar de aandacht van Helen Ganya Brown opeisen. Het is geen vrolijk geheel geworden, al wil de adoratie naar hoop en geluk kernachtig boven drijven.
Met Light laat Dog in the Snow horen dat ze met gemak te plaatsen zijn tussen de voltooide verleden tijd van de gothic diva’s, die jaren geleden met de microfoon als scepter regeerden in het muzikale sprookjesland. Een stuk lichtvoetiger weet ze hier een eigen draai aan te geven. Nu is het een flashback naar navel starende zwartkijkers, die als vleugel geamputeerde raven over de dansvloer fladderen. Helen Ganya Brown is een ijskoningin met antidepressiva, zichzelf staande houdend in een decadent toekomstbeeld.
Dog in the Snow zoekt het grensgebied op, soms verdwijnen ze onzichtbaar in het nachtelijke schemergebied waar ook Bloom zich bevind. Dan ontwaken ze weer met de opkomende zonnestralen in het trippende Gold. Alsof je na een avondje stappen in een voort sluimerende afterparty bent beland. Het wordt nergens echt zwaar, zo is er zelfs een kinderlijk speeldoosje hoorbaar in Monochrome. De onschuld die tevens symboliseert naar de jeugd. Fall Empire zou jaren geleden zelfs zeker hit potentie hebben gehad.
Elektronica bepaald de richting van de tracks. Bombastische kitscherige uithalen worden afgewisseld met tegen de ruisende noise aanleunend drilwerk. Deze tweeslachtigheid deelt het veld in tweeën. Aan de ene kant de zwaarmoedige doemrock puristen, en aan de andere kant de romantische wavers. Het Lana Del Rey achtige Roses is wel wat misplaatst. Met Vanishing Lands zetten ze zichzelf goed op de schatkaart die leidt naar flonkerende edelstenen songs.
Dog in the Snow - Vanishing Lands | Electronic | Written in Music - writteninmusic.com