menu

Beck - Hyperspace (2019)

mijn stem
3,11 (85)
85 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Electronic
Label: Capitol

  1. Hyperlife (1:36)
  2. Uneventful Days (3:17)
  3. Saw Lightning (4:01)
  4. Die Waiting (4:04)

    met Sky Ferreira

  5. Chemical (4:18)
  6. See Through (3:38)
  7. Hyperspace (2:45)

    met Terrell Hines

  8. Stratosphere (3:57)
  9. Dark Places (3:45)
  10. Star (2:50)
  11. Everlasting Nothing (4:59)
  12. Dark Places [Soundscape] * (1:30)
  13. I Am the Cosmos (42420) * (1:33)
  14. Uneventful Days [St. Vincent Remix] * (3:00)
  15. Saw Lightning [Freestyle] * (2:18)
  16. Where It’s At (Paisley Park) * (4:21)
  17. Up All Night (Paisley Park) * (3:04)
  18. The Paisley Experience * (5:25)
toon 7 bonustracks
totale tijdsduur: 39:10 (1:00:21)
zoeken in:
2,0
Boring Beck is mijn eerste indruk, helaas. Vroeger was alles beter ?

avatar van Wickerman
Ik heb hem na een halve luisterbeurt afgezet. Jammer, Beck kan me vaak wél bekoren, maar de laatste keer is toch al meer dan 10 jaar geleden met Modern Guilt.

avatar van mattman
4,0
Verrassend goed plaat. Had ik niet verwacht na de eerste singles en de score hier.

Ik ga iets zeggen waarvan ik nooit gedacht hat het te zeggen, maar de samenwerking met Pharell deed hem deugd. Goede, frisse productie, maar eigenijk ook wel opvallend knap geschreven nummers.

Nee, dit had ik echt niet verwacht na die draak die Colours heet.

avatar van Mausie
Mausie (crew)
Uneventful Days glijdt hier naar binnen als zoete koek. Ik ken Beck alleen van Loser, dus dan is dit even wat anders.

avatar van Jonestown
Colors leek vrolijke niets-aan-de-hand-pop, maar had toch voldoende diepgang. En zoals het Beck betaamt is de man niet voor één gat te vangen en klinkt dit nieuwe album totaal anders dan de voorganger en de voorganger van de voorganger. En wat ook wel lovenswaardig is, is dat Beck er geen tien jaar over doet om met nieuw materiaal te komen, maar gewoon op 25 jaar tijd ofzo alweer aan zijn veertiende album toe is. Dat is tenminste output, dat is tenminste legacy. En hoe vaker ik Hyperspace beluister, hoe mooier het album wordt. En inderdaad is Pharrell een meester in het weglaten. Een subtiele productie en is het geen overgeproduceerde Pharrell-diarree waarin Beck maar met moeite bovenuit komt, maar een album dat in balans is. Zo op de bijna valreep van 2019 nog een LP'tje (of CD'tje) die de onverbiddelijke jaarlijstjes best wel zou kunnen halen.

avatar van Zwammer
3,5
Ik moet zeggen dat het een fijnere plaat is dan dat ik in eerste instantie dacht. De productie is gelikt, maar wel goed. En er zitten een aantal uitstekende nummers bij. Groeiplaat dus, zodoende verhoogd van 3 naar 3,5 ster.

avatar van NotFadeAway
3,5
Hoe zegt men dat ook weer: de waarheid ligt in het midden. Zowel de recensie in OOR (5 sterren) als die in de Volkskrant (2 sterren) vind ik overdreven; 5 sterren is veel te optimistisch, terwijl 2 sterren echt te weinig eer is. Als Gijsbert Kamer in de Volkskrant beweert dat het album alle kanten op schiet, zou ik zeggen: volgens mij klinkt in elk nummer de autotune, hoe constant wil je het hebben. Enneh... Geldt dat dan niet voor albums als Odelay en Midnite Vultures, die toch een stuk beter gewaardeerd worden?

Ok, Saw Lightning zit productioneel wel érg vol, maar voor de rest vind ik het album tamelijk coherent klinken. Het is dat jaren 70/80 elektronica-sausje dat de boel bij elkaar houdt, en ik helemaal niet vervelend vind. Doet me hier en daar een beetje denken aan Air. En als niet Beck, maar Bon Iver op de cover had gestaan waren de recensies vast een stuk lovender geweest. Al geef ik onmiddellijk toe dat het laatste album van Bon Iver wel een stukje beter is.

Het is juist niet dat de plaat alle kanten op schiet, maar dat het me vanaf nummer 6/7 een beetje begint te vervelen, dan heb ik het wel zo'n beetje gehoord. Maar dat had ik met Morning Phase ook: op zich stuk voor stuk prima nummers, maar net iets teveel van hetzelfde. Dat brengt me op dezelfde waardering als (hoewel totaal anders klinkend) Morning Phase : 3,5 ster.

avatar van Jonestown
Gijsbert Kamer ..... zucht ...moeten we het nog over deze man hebben?

avatar van deric raven
3,0
Ik kan mij nu wel in hem vinden, voor mij een krappe 3 sterrenplaat, juist vanwege Saw Lightning. Een beetje Stranger in Moscow, een beetje Zooropa, en veel Howard Jones, en klaar!

avatar van Cor
3,5
Cor
Toch net iets te weinig voor de ruime voldoende 3,5*** Beetje veel hetzelfde en ook een beetje overgeproduceerd. Talent blijft hoorbaar, maar hij kan beter.

avatar van Jumpjet
2,0
Die jaren '80 synth geluiden kan ik wel waarderen. Helaas blijft er van de liedjes helemaal niets hangen.

3,5
NotFadeAway schreef:
Hoe zegt men dat ook weer: de waarheid ligt in het midden. Zowel de recensie in OOR (5 sterren) als die in de Volkskrant (2 sterren) vind ik overdreven; 5 sterren is veel te optimistisch, terwijl 2 sterren echt te weinig eer is. Als Gijsbert Kamer in de Volkskrant beweert dat het album alle kanten op schiet, zou ik zeggen: volgens mij klinkt in elk nummer de autotune, hoe constant wil je het hebben. Enneh... Geldt dat dan niet voor albums als Odelay en Midnite Vultures, die toch een stuk beter gewaardeerd worden?

Ok, Saw Lightning zit productioneel wel érg vol, maar voor de rest vind ik het album tamelijk coherent klinken. Het is dat jaren 70/80 elektronica-sausje dat de boel bij elkaar houdt, en ik helemaal niet vervelend vind. Doet me hier en daar een beetje denken aan Air. En als niet Beck, maar Bon Iver op de cover had gestaan waren de recensies vast een stuk lovender geweest. Al geef ik onmiddellijk toe dat het laatste album van Bon Iver wel een stukje beter is.

Het is juist niet dat de plaat alle kanten op schiet, maar dat het me vanaf nummer 6/7 een beetje begint te vervelen, dan heb ik het wel zo'n beetje gehoord. Maar dat had ik met Morning Phase ook: op zich stuk voor stuk prima nummers, maar net iets teveel van hetzelfde. Dat brengt me op dezelfde waardering als (hoewel totaal anders klinkend) Morning Phase : 3,5 ster.

Dat van de persoon op de cover vind ik ook wel dingetje. Ik hoorde Anthony Fantano zeggen in de trant van dat dit Beck niet de persoon was om dit album te maken. Als de persoon niet met de boodschap klopt kan ik dat nog begrijpen (hypothetisch voorbeeld: Chris Brown en respectvol met je vriendin omgaan bijv), maar als het alleen maar om de stijl gaat, wat maakt het dan uit? En over Air, ik hoorde ook wel een beetje van Vagabond, van 10000 Hz Legend.

Anyway, een paar van de liedjes zijn een beetje saai (Everlasting Nothing en Die Waiting voor mij), maar daar staan wel mooie dingen tegenover. Saw Lightning is echt lekker, en Dark Places is misschien wel m'n favoriete liedje van 2019.

avatar van Cellulord
Ook op Cassette!

avatar van deric raven
3,0
Nadat Beck Hansen in de nadagen van de grunge onverwacht in 1994 een wereldhit scoorde met Loser, gold voor hem maar één motto. Hij zou er alles aan doen om niet in herhaling te vallen, en zeker niet te teren op dit succes. Hierin slaagde hij de eerste jaren wonderbaarlijk sterk in. Steeds meer kwamen er funkende dansinvloeden bij, waardoor hij zich met gemak in deze periode wist te plaatsen naast Prince. Na het verschijnen van Odelay weet hij dit gevoel ook live te presenteren in dampende shows, waarvan het optreden op Pinkpop in 1997 misschien nog wel het beste bewijs is.

Vervolgens zoekt hij in de daarop volgende jaren steeds meer de singer-songwriter kant op. Een ontwikkeling welke nog het beste valt op te merken bij het drietal Mutations, Midnite Vultures en Sea Change. Na het meer dan prima Modern Guilt volgt een stilte van 6 jaar, waarbij hij voornamelijk van zich liet horen met zijn niet altijd geslaagde eerbetoon Record Club albums, en revancheert hij zichzelf in 2014 met het sterke Morning Phase. Het daarop volgende Colors laat een gesettelde gezinsman horen. Ondanks de harde beats straalt de plaat vooral rust en evenwicht uit, met duidelijke links naar het discotijdperk.

Nu deze alleskunner al 25 jaar succesvol van zich laat horen, en binnenkort de jubileumleeftijd van vijftig jaar bereikt brengt hij zijn nieuwste plaat Hyperspace uit. Met een albumhoes bestaande uit felle kleuren en een gedateerde auto uit het Back To The Future, Magnum, Miami Vice en Knight Rider periode verwacht je te maken te hebben met een typische jaren tachtigplaat. Het Aziatische lettertype is hierbij net zo gepast. Met Pharell Williams achter de knoppen ga je ervan uit dat Beck uit is op een door retro invloeden opgepimpt hit succes.

Die invloed van de producer hoor je absoluut niet overheersend terug. Het is in alle opzichten een echte Beck plaat geworden, maar dan wel de meest veilige die hij tot nu toe heeft gemaakt. Bij Saw Lightning zijn de kenmerkende oehoe koortje terug waarmee de wereld jaren geleden via N.E.R.D. kennis mee maakte, ook de stekende bliepjes willen niet ontbreken. De verrassingen komen van de bluesy gitaarsamplers en het swingende mondharmonicaspel, waarmee het wel tot een van de hoogtepunten van Beck geregeld mag worden. Ook Star is overduidelijk mede van de hand van Williams.

En verder? Je krijgt de indruk dat Beck op een druilerige middag zich afgesloten heeft met de synthpop van Howard Jones, en de meest melancholische tracks als uitvalsbasis heeft genomen. Het is allemaal zo tam en gezapig, bijna inspiratieloos gespeeld. Oké, hij laat wel een stem horen die behoorlijk in balans is, en die eigenlijk zelfs bijzonder warm klinkt. Het zijn de subtiele toevoegingen die er nog enigszins spanning in leggen. Zo heeft Uneventful Days een romantische van Michael Jacksons Stranger In Moscow geleende Latin flow en opent Die Waiting met een vintage dreampop gitaartje. Die laatste moet het vervolgens vooral hebben van een Zooropa achtige aanpak, inclusief de backing vocalen. Bono zal zich terecht achter zijn oren krabben. Everlasting Nothing heeft het niveau van een pijnlijk kerstnummer, wat hoop ik dat deze zo rond de feestdagen niet aan je opgedrongen wordt.

Beck blijft dus nog steeds vernieuwen, en hij levert met Hyperspace een verrassende plaat af. Dat deze niet tot zijn geweldige oeuvre geregeld wordt, mag duidelijk zijn. Ook Pharell Williams laat horen dat hij nog menselijk is, en steekjes kan laat vallen. Jammer dat Coldplay net heeft besloten om niet meer te touren; Beck zou de rol als voorprogramma prima kunnen vervullen.

Beck - Hyperspace | Pop | Written in Music - writteninmusic.com

Gast
geplaatst: vandaag om 13:38 uur

geplaatst: vandaag om 13:38 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.