Nadat Beck Hansen in de nadagen van de grunge onverwacht in 1994 een wereldhit scoorde met Loser, gold voor hem maar één motto. Hij zou er alles aan doen om niet in herhaling te vallen, en zeker niet te teren op dit succes. Hierin slaagde hij de eerste jaren wonderbaarlijk sterk in. Steeds meer kwamen er funkende dansinvloeden bij, waardoor hij zich met gemak in deze periode wist te plaatsen naast Prince. Na het verschijnen van Odelay weet hij dit gevoel ook live te presenteren in dampende shows, waarvan het optreden op Pinkpop in 1997 misschien nog wel het beste bewijs is.
Vervolgens zoekt hij in de daarop volgende jaren steeds meer de singer-songwriter kant op. Een ontwikkeling welke nog het beste valt op te merken bij het drietal Mutations, Midnite Vultures en Sea Change. Na het meer dan prima Modern Guilt volgt een stilte van 6 jaar, waarbij hij voornamelijk van zich liet horen met zijn niet altijd geslaagde eerbetoon Record Club albums, en revancheert hij zichzelf in 2014 met het sterke Morning Phase. Het daarop volgende Colors laat een gesettelde gezinsman horen. Ondanks de harde beats straalt de plaat vooral rust en evenwicht uit, met duidelijke links naar het discotijdperk.
Nu deze alleskunner al 25 jaar succesvol van zich laat horen, en binnenkort de jubileumleeftijd van vijftig jaar bereikt brengt hij zijn nieuwste plaat Hyperspace uit. Met een albumhoes bestaande uit felle kleuren en een gedateerde auto uit het Back To The Future, Magnum, Miami Vice en Knight Rider periode verwacht je te maken te hebben met een typische jaren tachtigplaat. Het Aziatische lettertype is hierbij net zo gepast. Met Pharell Williams achter de knoppen ga je ervan uit dat Beck uit is op een door retro invloeden opgepimpt hit succes.
Die invloed van de producer hoor je absoluut niet overheersend terug. Het is in alle opzichten een echte Beck plaat geworden, maar dan wel de meest veilige die hij tot nu toe heeft gemaakt. Bij Saw Lightning zijn de kenmerkende oehoe koortje terug waarmee de wereld jaren geleden via N.E.R.D. kennis mee maakte, ook de stekende bliepjes willen niet ontbreken. De verrassingen komen van de bluesy gitaarsamplers en het swingende mondharmonicaspel, waarmee het wel tot een van de hoogtepunten van Beck geregeld mag worden. Ook Star is overduidelijk mede van de hand van Williams.
En verder? Je krijgt de indruk dat Beck op een druilerige middag zich afgesloten heeft met de synthpop van Howard Jones, en de meest melancholische tracks als uitvalsbasis heeft genomen. Het is allemaal zo tam en gezapig, bijna inspiratieloos gespeeld. Oké, hij laat wel een stem horen die behoorlijk in balans is, en die eigenlijk zelfs bijzonder warm klinkt. Het zijn de subtiele toevoegingen die er nog enigszins spanning in leggen. Zo heeft Uneventful Days een romantische van Michael Jacksons Stranger In Moscow geleende Latin flow en opent Die Waiting met een vintage dreampop gitaartje. Die laatste moet het vervolgens vooral hebben van een Zooropa achtige aanpak, inclusief de backing vocalen. Bono zal zich terecht achter zijn oren krabben. Everlasting Nothing heeft het niveau van een pijnlijk kerstnummer, wat hoop ik dat deze zo rond de feestdagen niet aan je opgedrongen wordt.
Beck blijft dus nog steeds vernieuwen, en hij levert met Hyperspace een verrassende plaat af. Dat deze niet tot zijn geweldige oeuvre geregeld wordt, mag duidelijk zijn. Ook Pharell Williams laat horen dat hij nog menselijk is, en steekjes kan laat vallen. Jammer dat Coldplay net heeft besloten om niet meer te touren; Beck zou de rol als voorprogramma prima kunnen vervullen.
Beck - Hyperspace | Pop | Written in Music - writteninmusic.com