menu

Throwing Muses - Sun Racket (2020)

mijn stem
3,41 (23)
23 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Fire

  1. Dark Blue (3:54)
  2. Bywater (3:53)
  3. Maria Laguna (1:53)
  4. Bo Diddley Bridge (3:25)
  5. Milk at McDonald's (2:47)
  6. Upstairs Dan (3:43)
  7. St. Charles (1:55)
  8. Frosting (4:58)
  9. Kay Catherine (4:11)
  10. Sue's (3:50)
totale tijdsduur: 34:29
zoeken in:
avatar van raymondkeuters
Oeh, nieuwe Throwing Muses! Exiting!

avatar van E-Clect-Eddy
Eerste single is weer van de hand van Kristin Hersh: Dark Blue

Throwing Muses - Dark Blue - YouTube - audio

avatar van dix
4,0
dix
Klinkt weer als vanouds … De tijd lijkt geen vat te krijgen op Hersh cs.

avatar van WoNa
3,5
Dit is mijn eerste Throwing Muses album, na twee Kirstin Hersh solo platen die redelijk goed bevielen. Eind jaren 80 begin 90 werkten mijn oren beslist anders. Inmiddels vind ik dit gewoon echt lekkere muziek. De stem van Hersh is daarbij zeker een bepalend element. Ze klinkt alsof haar stem door een bus is overreden om daarna in de fik gestoken te worden. De smeulende resten zijn vervolgens in haar strottenhoofd teruggeplaatst, dat vervolgens door de hitte werd aangetast. Het past prachtig bij deze muziek, die deels ook compromisloos is.

Harde intro's kunnen worden afgewisseld met meer subtiele of zelfs psychedelisch getinte stukken. Samen zorgt het voor een afwisselende sfeer, zowel binnen nummers als over het album. Totale chaos wordt voorkomen door het stug doorspelende ritme tandem. Op de juiste momenten snijdt de stem als een mes door de boter, alles anders makend. Voor mij werkt het en maakt nieuwsgierig naar wat ik heb gemist toen mijn oren anders stonden ingesteld.

Na publicatie van mijn Engelstalige post op WonoBlog heb ik begrepen dat het album is uitgesteld. De ene bron zegt augustus, de andere september. Corona werkt hard in op de muziekindustrie. In ieder geval kun je mijn volledige verhaal hier lezen als opwarmertje.

avatar van dix
4,0
dix
Plaat beluisterd, de sound is een beetje mellow maar wel aangenaam. Zo op het eerste gehoor heb ik echter geen potentieele nominaties voor de lopende Greatest Hits of Throwing Muses kunnen bespeuren.

avatar van erwinz
4,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Throwing Muses - Sun Racket - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Throwing Muses - Sun Racket
Throwing Muses maakte bijna al haar albums in de jaren 90, maar op Sun Racket laat de band rond Kristin Hersh horen dat het er nog steeds toe doet en kan vernieuwen

Op Sun Racket duiken hier en daar flarden op van het oude Throwing Muses uit de jaren 90, maar de band rond Kristin Hersh verkent op haar eerste album in zeven jaar tijd ook nieuwe wegen. Sun Racket flirt hier en daar met de rauwe en stekelige gitaarsongs van weleer, maar experimenteert ook met een veel meer ingetogen geluid. Ik moest er wel even aan wennen, maar langzaam maar zeker raakte ik zeer gecharmeerd van het album dat ik inmiddels al maanden in huis heb. Kristin Hersh valt nog altijd op met haar unieke stemgeluid, maar ook de rest van het nieuwe Throwing Muses geluid is het ontdekken meer dan waard.

Ik noem de muziek van de Amerikaanse band Throwing Muses op deze BLOG met grote regelmaat als vergelijkingsmateriaal, want de band rond Kristin Hersh is de afgelopen decennia verrassend invloedrijk gebleken.

Throwing Muses werd al in de eerste helft van de jaren 80 geformeerd, maar de gloriejaren van de band lagen in de jaren 90, toen vrijwel alle albums van de band verschenen. Persoonlijk heb ik overigens een voorkeur voor de twee titelloze albums die de band in respectievelijk 1986 en 2003 uitbracht, maar ook alle tussenliggende albums uit de jaren 90 zijn uitstekend.

Throwing Muses keerde in 2013 al eens terug, maar het ambitieuze Purgatory/Paradise vond ik persoonlijk een stuk minder dan alles dat ik al van de band in de kast had staan. Nu is het misschien ook niet eerlijk om nieuw werk van een band te vergelijken met werk uit de hoogtijdagen die inmiddels meerdere decennia achter ons liggen, maar probeer het maar eens te voorkomen.

Deze week keert Throwing Muses terug met een nieuw album, Sun Racket. De band heeft uiteraard nog altijd een plekje ingeruimd voor Kristin Hersh, die met haar stem en gitaarwerk het geluid voor een belangrijk deel bepaald, maar ook bassist Bernard Georges en David Narcizo waren in de gloriejaren van de band al van de partij.

Als ik denk aan Throwing Muses denk ik aan buitengewoon stekelige gitaarsongs. Zowel het gitaarwerk van Kristin Hersh als haar uit duizenden herkenbare stem zochten de grenzen continu op in de muziek van de band, wat de muziek van Throwing Muses voor mij altijd onweerstaanbaar maakte. Kristin Hersh liet op haar soloalbums een wat meer ingetogen geluid horen en dat is een geluid dat ze mee heeft genomen naar het eerste Throwing Muses in zeven jaar tijd en pas het tweede sinds 2003.

Sun Racket opent nog vertrouwd met gruizige gitaarlijnen en de zo kenmerkende zang van Kristin Hersh. Niets veranderd was mijn eerste conclusie, maar dat is een conclusie die slechts opgaat voor een beperkt aantal songs op het nieuwe album. Sun Racket flirt hier en daar met het vertrouwde Throwing Muses geluid, maar neemt veel vaker dan in het verleden gas terug. Daar moest ik wel wat aan wennen, maar daar heb ik inmiddels alle tijd voor gehad, want na het ontvangen van de promo van Sun Racket werd de release van het album nog een paar keer uitgesteld vanwege de corona pandemie.

In deze periode heb ik leren houden van het nieuwe album van Throwing Muses. Het is een album dat je niet moet vergelijken met de beste albums van de band, al duiken hier en daar nog flarden van deze albums op. Op Sun Racket hoor je vooral een meer ingetogen kant van Throwing Muses. Het is een kant die opvalt door heldere gitaarlijnen, opvallend melodieuze songs, flirts met psychedelica en hier en daar zelfs flink wat zonnestralen, al werd het album gemaakt in een periode waarin het huwelijk van Kristin Hersh op de klippen liep.

Hier en daar klinkt Throwing Muses anno 2020 bijna lieflijk en lichtvoetig, maar wat gruizig gitaarwerk is nooit ver weg en verder is er natuurlijk altijd de ruwe en bijzondere stem van Kristin Hersh, die zo te horen nog steeds leeft op een ontbijt van kiezelstenen. Het is misschien even wennen, maar uiteindelijk bevalt dit nieuwe album van Throwing Muses me wel. Erwin Zijleman

avatar van dix
4,0
dix
"The Goldfish in the Toilet ...
Don't Flush it ...
It's Freddie Mercury"

Ondanks de onmiskenbare tekortkomingen kost het me geen moeite Sun Racket in het hart te sluiten. Warme plaat, warm aanbevolen. Met Greg Sage momentje

avatar van Rainmachine
3,0
geplaatst:
Deze afgelopen week op de kop getikt. Ik ben groot liefhebber van het debuutalbum van de Muses, die staat in mijn absolute lijst van topplaten aller tijden. Ik draai 'm nog steeds met veel plezier. De springerige tegendraadse nummers met een eigen drive zijn nog steeds een lust voor het oor. Dat is met dit album helaas niet het geval en dat komt door de matige zang van Hersh en ook door de sloomheid van de nummers. Ik had ook al moeite met haar laatste solo album en datzelfde heb ik hier ook bij. Het klinkt een beetje als een grungie Julee Cruise met distortion. Leuk voor de heb maar vaak zal ik 'm niet draaien ben ik bang. Ik geef 'm 3 sterren voor old times sake maar dat is eigenlijk nog te hoog voor deze middenmoter.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:30 uur

geplaatst: vandaag om 14:30 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.